Portal Gość Niedzielny (24 września 2025) relacjonuje zdobycie złotego medalu mistrzostw świata we wspinaczce sportowej przez Aleksandrę Mirosław, podkreślając poprawienie przez nią rekordu świata czasem 6,03 sekundy. Artykuł szczegółowo opisuje przebieg zawodów w Seulu, techniczne aspekty występów Polki oraz jej wcześniejsze sukcesy, całkowicie pomijając jakikolwiek kontekst duchowy czy moralny.
Kult ludzkiej doskonałości zamiast chwały Bożej
W całym tekście dominuje bałwochwalczy kult ludzkich osiągnięć, gdzie centralnym punktem referencji staje się ciało i fizyczna sprawność. Autorzy bezkrytycznie przyjmują współczesną mitologię sportu jako najwyższej wartości, ignorując katolicką naukę o principium et finis (początku i celu) wszelkich ludzkich talentów: „Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał?” (1 Kor 4,7). Brak choćby jednego zdania o wdzięczności wobec Stwórcy za dary zdrowia i sprawności stanowi rażące naruszenie zasady Deo omnis gloria (Bogu wszelka chwała).
„Aleksandra Mirosław została w Seulu mistrzynią świata we wspinaczce sportowej na czas. To trzeci tytuł w zawodach tej rangi złotej medalistki olimpijskiej z Paryża. W finale czasem 6,03 Polka o 0,03 poprawiła własny rekord globu.”
Ta sucha relacja faktograficzna ukazuje redukcję osoby do funkcji biomechanicznej maszyny, gdzie liczy się wyłącznie wynik liczbowy. Brak jakiegokolwiek odniesienia do duszy, moralnego wymiaru rywalizacji czy katolickiej wizji sportu jako narzędzia kształtowania cnót – wbrew nauczaniu Piusa XI w encyklice Divini illius Magistri, który przestrzegał przed fizycznym treningiem oderwanym od formacji duchowej.
Sportowa próżność jako nowa religia humanizmu
Język artykułu zdradza typowo modernistyczną apoteozę ludzkiego sukcesu. Określenia takie jak „trudna do pokonania”, „wyraźnie najlepsze czasy” czy „trzeci tytuł” budują narrację czysto ziemskiej chwały, sprzecznej z zasadą nisi Dominus frustra (jeśli Pan nie zbuduje, na próżno trudzą się budujący – Ps 127,1). Portal należący do struktur neo-kościoła promuje tu hominis cultum (kult człowieka) potępiony przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907), gdzie potępiono tezę, że „każda prawda zmienia się wraz z człowiekiem”.
Szczególnie wymowne jest milczenie w kwestii moralnego niebezpieczeństwa sportowej rywalizacji, o którym św. Paweł mówił: „Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść” (1 Kor 6,12). W obliczu nauczania Leona XIII z encykliki Humanum genus (1884) o duchowych zagrożeniach współzawodnictwa prowadzącego do pychy i zawistnej rywalizacji, brak jakiegokolwiek ostrzeżenia w tekście świadczy o całkowitej akceptacji świeckiego paradygmatu.
Teologiczne zaniedbania i milczenie o celach ostatecznych
Artykuł pomija trzy fundamentalne perspektywy katolickie:
- Moralny wymiar sportu – Czy dyscyplina służy rozwojowi cnoty umiarkowania i panowania nad ciałem, czy jedynie próżnej chwale? (Por. 1 Kor 9,25-27)
- Nadprzyrodzone przeznaczenie człowieka – Brak jakiejkolwiek wzmianki o duszy, łasce uświęcającej czy obowiązku wykorzystania talentów dla chwały Bożej (Mt 25,14-30)
- Ostrzeżenie przed idolatrią osiągnięć – Kult rekordów i medali jako współczesne bałwochwalstwo potępione w Syllabusie błędów Piusa IX (1864) w punkcie 60: „Autorytet to nic innego jak liczby i suma sił materialnych”
„Jestem bardzo zadowolona, bo po triumfie w igrzyskach olimpijskich wygranie mistrzostw świata w kolejnym sezonie to nie lada wyzwanie” – ta autorefleksja sportsmenki cytowana bez komentarza ukazuje czysto naturalistyczne pojmowanie szczęścia, co Pius XI w Quas primas nazywał „usunięciem Jezusa Chrystusa ze zwyczajów i życia publicznego”. W katolickim ujęciu prawdziwym triumfem jest uświęcenie, nie zaś przemijająca chwała sportowego podium.
Symptom szerszej apostazji posoborowych struktur
Prezentowana relacja stanowi klasyczny przykład redukcji katolickiego dziennikarstwa do poziomu świeckiej agencji prasowej. Brak katolickiej perspektywy w medium należącym nominalnie do Kościoła dowodzi głębokiej infiltracji mundanitatis spiritu (ducha światowości), przeciwko któremu ostrzegał już papież św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis, demaskując modernistów jako „najgroźniejszych wrogów Kościoła”.
W obliczu nauczania św. Augustyna z Państwa Bożego (XIV,28), który definiował prawdziwą chwałę jako „społeczność opartą na miłości Boga aż do pogardy siebie”, promowanie sportowej rywalizacji bez odniesień duchowych jest aktem apostazji intelektualnej. Jak zauważył Pius XII w przemówieniu do sportowców z 1945 roku: „Sport musi prowadzić duszę do Boga, inaczej staje się narzędziem zniszczenia” – zasadę tę całkowicie ignoruje omawiany tekst.
W dobie gdy statystyki apostazji w Polsce biją rekordy, gdy tysiące dusz gubi się przez brak katolickiego przewodnictwa, struktury neo-kościoła zajmują się relacjonowaniem świeckich sukcesów sportowych. To potwierdzenie diagnozy z encykliki Quas primas, gdzie Pius XI wskazywał, że odrzucenie panowania Chrystusa Króla prowadzi do „całkowitego zburzenia społeczeństwa”.
Za artykułem:
Złoto mistrzostw świata i rekord globu Aleksandry Mirosław (gosc.pl)
Data artykułu: 24.09.2025
