Portal LifeSiteNews (24 września 2025) informuje o kampanii organizacji Prolife Alberta ujawniającej praktykę pozostawiania przy życiu urodzonych dzieci po nieudanych aborcjach. Według danych federalnego instytutu zdrowia, w latach 2023-2024 w prowincji Alberta odnotowano 133 późne aborcje. 28 dzieci przyszło na świat żywych, po czym pozostawiono je bez opieki medycznej, by skonały w męczarniach. Premier Danielle Smith, która 25 lat temu w prasie nazywała tę praktykę „horroryczną”, dziś jako szefowa rządu milczy. Organizacja domaga się jedynie „reformy polityki zdrowotnej”, nie podnosząc kwestii penalizacji aborcji jako zbrodni.
Biurokratyczny język maskuje ludobójstwo
Rzecznik Prolife Alberta stwierdza: „Niezależnie od stanowiska w sprawie aborcji, życie po urodzeniu powinno mieć znaczenie dla nas wszystkich”. To klasyczny przykład naturalistycznej redukcji: morderstwo (Katechizm Rzymski, § „O piątym przykazaniu”) zastąpiono eufemizmem „polityki zdrowotnej”, a ofiarę określono jako „noworodka w określonych okolicznościach”. W ten sposób unika się fundamentalnego osądu: każda aborcja jest zabójstwem dziecka nienarodzonego, a odmowa pomocy żywo urodzonemu niemowlęciu – zabójstwem z premedytacją.
„To zaprzeczenie, aby żywemu dziecku udzielić nawet najbardziej podstawowej opieki medycznej — jedynie ze względu na okoliczności jego narodzin — jest głęboką moralną porażką”.
W świetle encykliki Quas Primas Piusa XI państwo, które legalizuje takie praktyki, wyrzuca się z Królestwa Chrystusowego: „Nie ma zbawienia w żadnym innym. Nie ma pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, dzięki któremu moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4,12). Władze Alberty, tolerując dzieciobójstwo, stają się współwinne zbrodni przeciwko Prawu Bożemu, które wprost zabrania zabijania niewinnych (Katechizm Rzymski, § „O piątym przykazaniu”).
Milczenie „hierarchii” – dowód apostazji struktur posoborowych
Artykuł nie wspomina ani słowem o reakcji lokalnych „biskupów” czy „duchowieństwa”. To milczenie ma charakter symptomatyczny: kanadyjskie struktury posoborowe od dawna akceptują aborcję jako „prawo reprodukcyjne”, w myśl herezji wolności religijnej potępionej w Quanta Cura Piusa IX i Syllabusie błędów (p. 55). Podczas gdy prawdziwy Kościół katolicki nakłada ekskomunikę latae sententiae na wszystkich dokonujących aborcji (Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917, kan. 2350), współcześni „duchowni” w Kanadzie wolą głosić ekumenizm i „dialog” z aborterami.
Pius XI w Quas Primas podkreślał: „Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi (…). Zarówno poszczególni ludzie, jak i rodziny, a także państwa nie mogą w żadnym wypadku uchylać się od panowania Chrystusowego”. W Albercie widzimy modelowy przykład buntu: władza cywilna, odrzucając panowanie Chrystusa Króla, sankcjonuje prawa sprzeczne z prawem naturalnym, a fałszywe struktury kościelne nie reagują, bo same odrzuciły niezmienną doktrynę.
Humanitaryzm zamiast teologii – pułapka „pro-life”
Kampania „LeftToDie” ogranicza się do żądania „pomocy medycznej” dla żywo urodzonych ofiar aborcji. To strategia typowo naturalistyczna: walka z konsekwencjami zła, zamiast z jego źródłem – aborcyjnym prawem i kulturą śmierci. Wspomniany Richard Dur (Prolife Alberta) mówi o „moralnej porażce”, ale nie wspomina, że w Kanadzie aborcja jest legalna do 9. miesiąca ciąży dzięki decyzjom Sądu Najwyższego z 1988 roku.
W świetle potępień św. Piusa X w dekrecie Lamentabili (p. 58) „moralność nie potrzebuje sankcji Bożej”, każda inicjatywa „pro-life” odcinająca się od katolickiej teologii staje się narzędziem laicyzacji. Domaganie się „humanitarnego” traktowania ofiar aborcji, przy jednoczesnej akceptacji samej praktyki aborcji, to powielanie modernistycznego błędu: rozdzielania etyki od wiary i redukowania Kościoła do organizacji charytatywnej.
Za artykułem:
Alberta pro-lifers demand protections for infants born alive after failed abortions (lifesitenews.com)
Data artykułu: 24.09.2025
