Portal CNA (27 września 2025) przedstawia sylwetkę zmarłej 20 sierpnia słowackiej polityk Anny Záborskiej jako „pro-life advocate” szanowaną „ponad podziałami partyjnymi”. Wychwalając jej „konsekwencję” i „całkowitą integralność” w obronie „praw rodziny i nienarodzonych”, tekst pomija fundamentalne sprzeczności w jej działalności z katolicką doktryną społeczną. Chociaż Záborská deklarowała obronę wartości chrześcijańskich, jej legitymizacja świeckich struktur władzy i współpraca z antykościelnymi instytucjami stanowi klasyczny przykład współczesnego katolickiego modernizmu w działaniu.
Uczestnictwo w zbrodniczej strukturze europejskiej jako forma „apostolstwa”
Záborská przez lata pełniła funkcję członka Parlamentu Europejskiego – instytucji, która od samego początku systematycznie promuje:
„aborcję jako prawo człowieka, ideologię gender, związki homoseksualne, a w ostatnich latach – eutanazję” (Pius XII, Ci riesce, 1953)
Jej udział w tym gremium jako „przewodniczącej Komitetu ds. Praw Kobiet i Równości Płci” – niezależnie od osobistych intencji – stanowił faktyczną współpracę z masońskim projektem dechrystianizacji Europy. Jak przypominał św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis, moderniści:
„dopuszczając się zdrady, wchodzą w świętokradzki sojusz z wrogami Kościoła i jawnie, bądź skrycie, wspierają ich w walce przeciwko niemu” (par. 3).
Wymowny jest brak jakiejkolwiek wzmianki w tekście o tym, że Záborská publicznie potępiła Parlament Europejski jako instytucję, nie mówiąc o opuszczeniu tego zgromadzenia w geście wierności katolickim zasadom.
Religia w służbie rewolucji: „wolność religijna” jako nowy dogmat
Artykuł chwali Záborską za pełnienie funkcji rzecznika rządu słowackiego ds. wolności religijnej – stanowiska stworzonego w 2021 roku. W świetle katolickiej nauki społecznej:
„Wolność sumienia i wyznania jest prawem czysto ludzkim, które ma być wprowadzone w życie w państwie katolickim, ale tylko w tych granicach, w jakich nie szkodzi religii katolickiej i nie zagraża zbawieniu dusz” (Pius IX, Syllabus błędów, 1864, potępienie tezy 77)
Tymczasem współczesne pojęcie „wolności religijnej” promowane przez struktury posoborowe jest bezpośrednim zaprzeczeniem tego nauczania, stanowiąc herezję potępioną w Syllabusie (teza 15). W tekście brakuje jakiejkolwiek refleksji, czy Záborská rozróżniała katolickie pojęcie tolerancji religijnej od heretyckiego indyferentyzmu.
Strategiczny kompromis z posoborowiem
Wymowny jest fragment o „przyjęciu stanowiska na kilka dni przed wizytą papieża Franciszka w Słowacji”. Współpraca z bergogliańskim uzurpatorem w ramach „ochrony wolności religijnej” to demaskująca sprzeczność – ten sam „papież”, który publicznie głosił, że „proselytism is solemn nonsense”, a w 2023 r. zadekretował penalizację tradycyjnej Mszy. Artykuł nie wspomina, czy Záborská kiedykolwiek publicznie sprzeciwiła się antykatolickim decyzjom „Franciszka”.
Naturalizm zamiast nadprzyrodzoności
Tekst wychwala jej „działalność charytatywną” polegającą na przekazywaniu części wynagrodzenia na „wsparcie kobiet i edukację młodych katolickich intelektualistów”. Brak jednak informacji, czy te organizacje:
1. Zachowywały wierność przedsoborowej doktrynie katolickiej
2. Odrzucały posoborowe innowacje (np. Nową Mszę)
3. Potępiały herezję wolności religijnej
Jak uczył Pius XI w Quas primas:
„Pokój Chrystusa w królestwie Chrystusowym” – to jest jedyna podstawa ładu społecznego. Wszelkie działania humanitarne oderwane od tego celu stają się jedynie charytatywnym naturalizmem pozbawionym nadprzyrodzonej wartości.
Podsumowanie: kompromis jako forma apostazji
Choć artykuł przedstawia Záborską jako „kobietę o otwartym sercu”, która potrafiła „łączyć ludzi”, katolicka ocena jej działalności musi być surowsza. Jej wieloletnia współpraca z antykatolickimi instytucjami (Parlament Europejski, rządy posoborowe), akceptacja modernistycznych pojęć („wolność religijna”) oraz brak jednoznacznego potępienia herezji posoborowych czynią z niej przykład katolika-akomodacjonisty – który, choć broni pewnych elementów moralności, legitymizuje cały system rewolucji antykościelnej.
Jak stwierdził św. Pius X w Liście Apostolskim Notre charge apostolique:
„Katolik nie może przystąpić do jakiegokolwiek stowarzyszenia, które by tolerowało jakiekolwiek zło. Nie może nawet współpracować w takim przedsięwzięciu w jakimkolwiek charakterze” (1910).
Tymczasem Záborská, uczestnicząc aktywnie w życiu politycznym skonstruowanym na zasadach masońskiej liberalnej demokracji, stała się – być może nieświadomie – współtwórcą systemu, który systematycznie niszczy prawa Kościoła i prowadzi dusze na zatracenie.
Za artykułem:
Pro-life Slovak politician Anna Záborská leaves cross-party legacy (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 27.09.2025
