„Abp” Depo wobec Rzymskiej antychrześcijańskiej sekty: akt podległości wobec antychrysta
Portal „Niedziela” (27 września 2025) relacjonuje, jak „metropolita” częstochowski Wacław Depo, podczas audiencji u „papieża” Leona XIV, wręczył uzurpatorowi list z zaproszeniem na Jasną Górę oraz kopię obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. W ramach pielgrzymki 250 osób z tzw. archidiecezji częstochowskiej, „abp” Depo zapewnił o „codziennej modlitwie” w intencji „Ojca Świętego” i uczestniczył w posoborowych rytuałach na Placu „św.” Piotra.
„Modlitwa” za herezjarchę – akt zdrady wobec Kościoła
Centralnym punktem skandalu jest deklaracja „abp.” Depo o „modlitwie w intencji Ojca Świętego” podczas tzw. Apelów Jasnogórskich. Ecclesia non orat pro haereticis (Kościół nie modli się za heretykami) – stwierdza odwieczna zasada teologiczna, potwierdzona przez św. Tomasza z Akwinu: „Nie wolno modlić się za heretyków, którzy uparcie trwają w swych błędach” (Summa Theologica, II-II, q. 10, a. 6).
„Będzie to dla nas szczególne oznakowanie naszej trasy i zapewnienie Ojca Świętego o naszej codziennej modlitwie, zwłaszcza na Jasnej Górze o godzinie 16.30 w czasie Mszy świętej i na Apelach Jasnogórskich każdego dnia” – powiedział „arcybiskup”.
W tym miejscu widać zdradę doktrynalną – jak podkreślał Pius IX w Syllabus Errorum (1864): „Dobra nadzieja powinna być żywiona wobec zbawienia wszystkich ludzi znajdujących się poza prawdziwym Kościołem Chrystusowym” (potępiony błąd nr 17). Współmodlitwa i uznanie autorytetu antypapieża to jawne pogwałcenie kanonów Soboru Laterańskiego IV: „Nie ma zbawienia poza Kościołem” (Denzinger 430).
„Dar” w służbie synkretyzmu: o obrazie który nie jest relikwią
Wręczenie kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej „papieżowi” Leonowi XIV to akt bałwochwalczej służalczości. Władze sekty posoborowej od dawna traktują wizerunki religijne jako narzędzia ekumenicznej manipulacji. Przypomnijmy słowa Piusa XII z encykliki Mediator Dei (1947): „Pobożność ludowa musi być zawsze podporządkowana liturgicznej czci i dogmatycznej precyzji”. W obecnej sytuacji, gdzie kult obrazu służy legitymizacji heretyckiego przywódcy, mamy do czynienia z „niebezpiecznym pomieszaniem sacrum i profanum” (Lamentabili, 1907, potępiony błąd nr 58).
„Pielgrzymka” do Rzymu jako uczestnictwo w świętokradztwie
Organizacja zbiorowej „pielgrzymki” do Rzymu – centrum apostazji – to współudział w profanacji. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum z 1948 r.: „Katolicy nie mogą uczestniczyć w akcjach religijnych, które choćby pozornie uznają autorytet heretyckich wspólnot”. W tym kontekście „Msza” odprawiana przez „papieża” Leona XIV to jedynie parodia Ofiary Chrystusa, zgodnie z diagnozą kard. Ottavianiego w Krytycznej Analizie Nowej Mszy (1969): „Nowy ryt wyraża heretycką koncepcję ofiary jako uczty, a nie przebłagalnego zadośćuczynienia”.
Język zdrady: jak „abp” Depo naśladuje ton watykańskiej sekty
Retoryka „pielgrzymów nadziei” i „spotkania z Ojcem Świętym” to wprost przejęcie nowomowy posoborowej – potępionej w Pascendi św. Piusa X: „Moderniści używają słów o podwójnym znaczeniu: raz w sensie katolickim, raz w heretyckim, by wprowadzać zamęt”. Wszelkie odwołania do „nadziei” i „jedności” pozbawione są odniesienia do Regnare Christum – panowania Chrystusa Króla, jak nauczał Pius XI w Quas Primas (1925): „Pokoju Chrystusowego w Królestwie Chrystusowym nie można upatrywać, dopóki narody nie uznają publicznie panowania Zbawiciela”.
Milczenie o najwyższym Prawie: o nieobecności Króla
Najcięższym oskarżeniem wobec całego zdarzenia jest całkowite pominięcie obowiązku publicznego uznania panowania Chrystusa Króla – jak w encyklice Quas Primas Pius XI pisał: „Państwa nie tylko jednostki, ale i rodziny, ale i państwa winni być Chrystusowi posłuszne”. Tymczasem „abp” Depo i jego współpracownicy promują bałwochwalczą wersję religii, gdzie „papież” zastępuje Chrystusa, a „dialog” – nawrócenie.
Teologiczne konsekwencje: dlaczego to nie jest „niewinna pielgrzymka”
Uczestnictwo w audiencji u antypapieża i uznawanie jego autorytetu mieści się w definicji apostazji według Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 (kan. 1325 § 2): „Apostatą jest ochrzczony, który całkowicie porzuca wiarę chrześcijańską”. W świetle nauczania Piusa XII z Mystici Corporis (1943): „Nie mogą być w jedności z Kościołem ci, którzy odrzucają jego władzę lub nie zgadzają się z jego nauką”. Tym samym „pielgrzymka” stanowi publiczny akt współpracy z antychrześcijańską sektą.
Dlaczego „Jasna Góra” nie może być celem antypapieża?
Wpisanie posoborowego „papieża” w kontekst Jasnogórskiego sanktuarium to próba zbezczeszczenia miejsca kultu. Jak przypomina bulla Gloriosam Ecclesiam św. Piusa X (1905): „Sanktuarium jest miejscem szczególnym, gdzie głosi się w całości, bez skazy i kompromisów, depozyt wiary”. Dopuszczenie heretyka do ambony w Częstochowie byłoby świętokradztwem porównywalnym z profanacją ołtarza, o czym pisał kard. Alfredo Ottaviani: „Nie można zapraszać wilka do owczarni, gdyż rozerwie on stado” (1966).
Zakończenie: wierni, strzeżcie się zdrajców w sutannach
W świetle niezmiennego Magisterium, działalność „abp.” Depo i całej „archidiecezji” częstochowskiej stanowi jawny akt zdrady wobec Kościoła Katolickiego. Jak ostrzegał św. Paweł w Liście do Galatów: „Gdyby wam nawet głosił Ewangelię odmienną od tej, którą przyjęliście – niech będzie przeklęty” (1, 8). Wierni nie mają obowiązku posłuszeństwa wobec duchownych, którzy jawią się jako „sługi szatana” (2 Kor 11, 14). W czasach apostazji jedyną drogą jest trwanie przy katolickiej Mszy świętej, prawdziwych sakramentach i niezłomnej doktrynie Ojców.
Za artykułem:
Abp Wacław Depo zaprosił Papieża na Jasną Górę (vaticannews.va)
Data artykułu: 27.09.2025
