Portal eKAI (27 września 2025) relacjonuje historię 28-letniego Israela Regalado, „katechety” w rzymskiej „parafii” św. Mateusza Apostoła. Przedstawiony materiał gloryfikuje „złotą zasadę” wzajemności: „Ja troszczę się o was, wy troszczycie się o mnie” jako metodę ewangelizacji młodzieży, pomijając całkowicie nadprzyrodzone cele i obowiązki prawdziwej misji katolickiej. Artykuł stanowi klasyczny przykład modernizmu w działaniu, gdzie w miejsce wiary w objawione prawdy wprowadza się psychologizm i relatywizm relacyjny.
Naturalistyczna redukcja katechizacji do techniki wychowawczej
Regalado wyznaje: „Wtedy pewien brat kapucyn zaproponował mi, abym zaczął od katechezy. To właśnie zmieniło moje życie”. W tekście nie ma jednak śladu rozumienia katechizacji jako transmisji depozytu wiary (1 Tm 6:20), lecz jedynie jako narzędzia „zmiany życia” poprzez działalność społeczną. W duchu potępionym przez Lamentabili (pkt 65) sakramenty zostają zredukowane do „doświadczenia”, a kapłaństwo – do funkcji animatora społecznego.
„Stąd decyzja o studiowaniu pedagogiki, aby przekształcić pracę zawodową w kontynuację misji wśród młodzieży”
To zdanie demaskuje prawdziwy cel posoborowej „katechezy”: nie jest nią zapewnienie zbawienia poprzez nauczanie prawd wiary i udzielanie sakramentów, lecz „misja” rozumiana jako socjalizacja. Jak nauczał św. Pius X w Pascendi Dominici Gregis: „Moderniści (…) wierzą, że w religii wszystko jest objawem i rozwojem”. Tu objawienie zastąpiono „wrażliwością pedagogiczną”.
„Złota zasada” wzajemności: herezja równości stworzenia ze Stwórcą
Regalado głosi: „I tak samo czyni Chrystus wobec nas wszystkich”, stawiając znak równości między ludzką „troską” a Boską miłością odkupieńczą. To jawna herezja relatywizująca unikalność ofiary Chrystusowej, sprzeczna z dogmatem o unicus Redemptor (J 14:6). Wizja Chrystusa jako „partnera” w relacji wzajemności, a nie Pana i Sędziego, stanowi odbicie antropocentryzmu potępionego w Quas Primas Piusa XI:
„Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw (…) zburzone zostały fundamenty pod władzą”
W tym kontekście „złota zasada” okazuje się narzędziem budowania religii humanitarnej (Syllabus, błędów 65, 77), gdzie łaska zostaje zastąpiona psychologią, a obowiązek kultu – relacją terapeutyczną.
„Świadectwo” bez treści: katechizacja w próżni doktrynalnej
Najbardziej szokujące jest stwierdzenie: „Nie trzeba zbyt wiele głosić, ale być obecnym, interesować się tym, czym żyją. Wtedy to oni zaczynają zadawać pytania: dlaczego chodzisz na Mszę, czym jest czystość, czym jest wiara”. To jawne odrzucenie misji nauczycielskiej Kościoła (Mk 16:15) oraz potępienie zasady: „Fides ex auditu” (Rz 10:17 – Wiara rodzi się ze słuchania).
Pius XI w Quas Primas przypominał: „Kościół (…) żąda dla siebie (…) prawa nauczania, rządzenia i prowadzenia wszystkich do wiecznej szczęśliwości”. Tymczasem posoborowa „metoda” sprowadza kapłana i katechistę do roli cichego obserwatora, który „czeka” na inicjatywę zagubionych dusz – zamiast głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (Mk 16:15) nawet za cenę prześladowań.
Pomijane milczeniem: grzech, łaska i sąd ostateczny
W całym artykule nie znajdziemy ani jednego odniesienia do stanu łaski uświęcającej jako celu katechizacji, ani do obowiązku unikania grzechu. Wszystko sprowadza się do „pięknego dzielenia się” i „budowania relacji”. Brakuje także ostrzeżenia, że „Mszę” w strukturach posoborowych – gdzie zniesiono ofiarę przebłagalną, a kapłan jest tylko „przewodniczącym zgromadzenia” – to zagrażające świętokradztwem uczestnictwo w „ohydzie spustoszenia” (Mt 24:15).
Jak nauczał św. Pius X w Lamentabili (pkt 24): „Krytyk nie może przypisywać Chrystusowi nieograniczonej wiedzy (…) jeśli nie chce (…) sprzeciwić się poczuciu moralnemu”. W tym przypadku „moralność” sprowadzono do akceptacji dla każdej drogi życiowej, a nie do walki o świętość.
Demaskacja: neomodernizm jako narzędzie destrukcji
Historia Israela Regalado to modelowy przykład realizacji modernistycznej zasady: „Religia jest nieustanną ewolucją świadomości” (potępionej w Lamentabili, pkt 54). Wszystkie elementy tej opowieści – od „wolontariatu” zastępującego sakramentalne powołanie, po „złotą zasadę” wzajemności – służą zbudowaniu fałszywego obrazu Kościoła jako instytucji społecznej, a nie arcydzieła Bożego ustanowionego dla zbawienia dusz (Sobór Trydencki, sesja VII).
Gdy Pius XI w 1925 roku ustanawiał święto Chrystusa Króla, przestrzegał przed „zeświecczeniem, które usiłuje zastąpić religię Bożą jakąś religią naturalną” (Quas Primas). W tym kontekście „katecheza” Regalado jest niczym więcej niż techniką socjotechniczną, mająca utrzymać młodzież w iluzji „religijności” bez zobowiązań doktrynalnych, moralnych i sakramentalnych. To nie jest ewangelizacja, ale psychologiczna manipulacja w służbie apostazji.
Za artykułem:
Jubileusz Katechetów: lekcja szczerości od uczniów (vaticannews.va)
Data artykułu: 27.09.2025
