Portal Opoka (27.09.2025) relacjonuje wystąpienie „kardynała” Domnika Duki, który w kontekście zabójstwa Charliego Kirka na uniwersytecie, zaapelował o „zakończenie terroru” w środowisku akademickim. Wskazał przy tym na „świętego” Johna Henry’ego Newmana jako wzór dla katolickich uczelni, a śmierć Kirka porównał do „ewangelicznego przebaczenia”. Wykład ten, podszyty modernistyczną retoryką, jest jedynie kolejnym dowodem na głęboką apostazję struktur posoborowych.
Totalitaryzm akademicki jako owoc odrzucenia prawdy
„Kardynał” Duka słusznie diagnozuje, że współczesne uniwersytety stały się „miejscem totalitaryzmu i terroru”. Nie zauważa jednak istoty problemu: odejścia od katolickiego pojęcia prawdy jako fundamentu życia intelektualnego. Pius XI w encyklice Divini Illius Magistri (1929) nauczał, że edukacja musi być „zakorzeniona w prawdzie objawionej”. Tymczasem Duka, przywołując Newmana – heretyckiego konwertytę, który głosił ewolucję dogmatów – potwierdza, że struktury posoborowe same są źródłem relatywizmu.
„Nowacjanizm, modernizm, protestantyzm – to trucizny, które Newman przemycał pod pozorem powrotu do «źródeł»” (Św. Pius X, Pascendi Dominici Gregis, 1907). Jego „beatfikacja” przez Bergoglio to akt apostazji, a nie wzór dla katolickich uczelni. Wierni Kościołowi nie mogą przyjmować za wzór tego, który podważał nieomylność Magisterium.
Śmierć Kirka a bluźniercze porównania
Wybór ofiary jest symptomatyczny. Charlie Kirk, postać związana z amerykańskim ruchem konserwatywnym, zostaje przedstawiony jako męczennik – „
ofiara nienawiści uniwersyteckiej, której śmierć kardynał Gerhard Müller porównał do ofiary Jezusa Chrystusa
”. To jawne zbezczeszczenie Najświętszej Ofiary Kalwarii.
Św. Pius X w Lamentabili Sane potępiał tezę, że „dogmaty są tylko interpretacją faktów religijnych”. Kiedy Duka i Müller (również zdrajca wiary) przyrównują śmierć człowieka do Odkupienia, dokonują właśnie tej modernistycznej redukcji. W rzeczywistości, jak naucza Sobór Trydencki: „Jeden jest tylko prawdziwy Bóg i Pan, który sam przez siebie zadośćuczynił za nas przez Krwi Swego Syna” (Sesja XXII, Kan. 3).
Uniwersytet katolicki vs synodalne szaleństwo
Duka deklaruje: „
katolickie uniwersytety muszą zabrać głos, nie może być ona zastąpiona procesami synodalnymi
”. To klasyczny przykład duplicitas linguae (obłudy słów). Wszak sam „kardynał” jest produktem systemu, który w 1968 roku zlikwidował katolickie uniwersytety, zastępując je „synodami” i „dialogiem”.
Pius IX w Syllabusie błędów (1864) potępił tezę, że „Kościół powinien się pogodzić z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (pkt 80). Właśnie to robi Duka, twierdząc, że „wiara jest silniejsza niż wszelki strach”, jednocześnie pomijając obowiązek głoszenia publicznego panowania Chrystusa Króla (Pius XI, Quas Primas).
Wnioski: Terror bez Króla
Analiza tego tekstu ujawnia trzy poziomu apostazji:
1. Teologiczny: Przyjęcie modernistycznego „świętego” (Newman) jako wzoru.
2. Antropologiczny: Zrównanie ludzkiej ofiary z Odkupieniem.
3. Społeczny: Odrzucenie katolickiej koncepcji uniwersytetu na rzecz „synodalnej” mgły.
Struktury posoborowe, reprezentowane przez Dukę, nie są w stanie rozwiązać problemu „terroru na uniwersytetach”, ponieważ same są źródłem terroru – terroru relatywizmu, który odrzuca Boskie Prawo. Jak nauczał Leon XIII w Immortale Dei (1885): „Państwo, które nie chce służyć Bogu, nie może być sprawiedliwe”.
Za artykułem:
Kard. Duka po śmierci Charliego Kirka apeluje o zakończenie „terroru na uniwersytetach” (opoka.org.pl)
Data artykułu: 27.09.2025
