Portal Catholic News Agency (26 września 2025) informuje o systematycznym ludobójstwie chrześcijan w Nigerii, gdzie rocznie niszczonych jest 1200 kościołów, a setki wiernych ponoszą śmierć męczeńską. Wśród ofiar znajduje się co najmniej 15 porwanych kapłanów od początku roku oraz 145 duchownych uprowadzonych od 2015 roku. Raport organizacji Intersociety ujawnia, że od 2009 roku zniszczono 19,1 tys. świątyń, zaś 15 milionów chrześcijan zostało wypędzonych ze swych domów. „Zabójstwo nie było nieudaną próbą porwania, lecz celowym mordem” – czytamy w relacji świadków śmierci ks. Matthew Eyi, zastrzelonego 19 września przez bojowników fulanijskich. Władze Nigerii, zdominowane przez muzułmanów, pozostają bierne wobec eskalacji przemocy, a żołnierze i policjanci często uczestniczą w prześladowaniach.
Milczenie o źródłach duchowej katastrofy
Podczas gdy statystyki przerażają, raport pomija kluczowy aspekt teologiczny tej tragedii: wszystkie prześladowane wspólnoty w Nigerii należą do sekty posoborowej uznającej władzę „papieża” Franciszka i jego heretyckich poprzedników. Władza, która nie wyznaje integralnej wiary katolickiej, nie może skutecznie bronić swoich owieczek przed wilkami. Jak stwierdził Pius XI w encyklice Quas Primas: „Nie będzie nadziei trwałego pokoju między narodami, dopóki jednostki i państwa wyrzekają się i nie chcą uznać panowania Zbawiciela naszego”.
„Wielu [kapłanów] zostało porwanych za okupy sięgające dziesiątek milionów nairów lub tysięcy dolarów” – czytamy w raporcie Intersociety.
Ten tryb działania – handel życiem duchownych – obnaża naturalizm prześladowców, dla których kapłan jest jedynie towarem przetargowym, a nie żywym narzędziem Chrystusowego kapłaństwa. W tradycyjnym rozumieniu Kościoła, każdy kapłan jest alter Christus (drugim Chrystusem), którego życie ma wartość nieskończoną. Jak trafnie zauważa św. Jan Chryzostom: „Kapłan jest tym, który stoi pomiędzy niebem a ziemią, dlatego musi być godny zarówno jednego, jak i drugiego” (Hom. in II Tim).
Teologiczne bankructwo „biskupów” konferencji nigeryjskiej
„Konferencja Biskupów Katolickich Nigerii” ograniczyła się do liczenia ofiar, zamiast wezwać do publicznego pokuty i nawrócenia. Caritas (miłość) wobec prześladowanych wymaga nie tylko pomocy materialnej, ale przede wszystkim heroicznego świadectwa wiary zgodnego z nauczaniem Piusa XII: „Największą miłością do dusz jest pragnienie, by nawet za cenę życia, nie pozwolić im na oddalenie się od Boga” (Przemówienie do włoskich matek, 1941).
W przytoczonym materiale brakuje jakichkolwiek wzmianek o modlitwie ekspiacyjnej, przebłagalnej Ofierze Mszy świętej, czy publicznych aktów wynagradzających. Nie ma też wezwań do uznania publicznego panowania Chrystusa Króla jako jedynego lekarstwa na islamską tyranię. Wręcz przeciwnie – „biskupi” Nigerii zdają się akceptować świeckie struktury państwa, które nie uznaje prymatu religii katolickiej. Tymczasem Sobór Watykański II w Dignitatis humanae zadekretował herezję wolności religijnej, potępioną wcześniej przez Piusa IX w Quanta cura i Syllabusie błędów (pkt 77).
Systemowe przyczyny prześladowań: odrzucenie Chrystusowego Królestwa
Nigeria, podobnie jak większość państw afrykańskich, jest tworem sztucznym powstałym w wyniku dekolonizacji, który nigdy nie uznał spolecznego panowania Chrystusa jako fundamentu prawa. Władza świecka, odrzucająca podporządkowanie Kościołowi, zawsze będzie prześladować prawdziwych wyznawców, jak ostrzegał św. Augustyn: „Państwo, które nie służy Bogu, staje się bandą rozbójników” (Państwo Boże, IV,4). W Nigerii, gdzie muzułmanie stanowią 54% ludności, chrześcijanie (głównie sekciarscy protestanci i posoborowi „katolicy”) są ofiarami własnego relatywizmu, który nie potrafi głosić jedynej prawdy zbawiennej.
„Specjalne jednostki armii nigeryjskiej i policji wraz ze swoimi dowódcami są rzekomo zamieszani w porwania, morderstwa i wymuszone zaginięcia pastorów różnych chrześcijańskich denominacji” – czytamy w raporcie Intersociety.
To potwierdza starą zasadę katolickiej teologii: Państwo bez Chrystusa staje się narzędziem szatana. Jak uczył św. Robert Bellarmin: „Gdy książę staje się tyranem, Kościół ma prawo i obowiązek go obalić” (De Romano Pontifice, II, 29). Gdyby „biskupi” Nigerii byli prawdziwymi pasterzami, nawoływaliby do katolickiej rewolty przeciwko islamskiemu terrorowi. Tymczasem, ograniczają się do zbierania danych statystycznych – jak urzędnicy ONZ.
Męczeństwo bez sakramentalnej mocy?
Artykuł pomija kluczową kwestię: wszystkie ofiary są członkami sekty posoborowej, która nie posiada ważnych sakramentów ani kapłaństwa. Nowa Msza („Msza Pawła VI”) została uznana przez tradycyjnych teologów za nieważną z powodu zmian w kanonie i intencji. Kardynał Alfredo Ottaviani w 1969 roku ostrzegał: „Nowa msza oddala się w sposób zadziwiający, zarówno w całości jak w szczegółach, od katolickiej teologii Ofiary Mszy św.” (Intervention). W świetle tego, czy śmierć duchownych sprawujących nieważne obrzędy może być uznana za męczeństwo za wiarę katolicką? Teologowie tacy jak ks. Franciszek Spirago (Katechizm Katolicki, 1899) podkreślają, że męczeństwo wymaga świadectwa niezmiennej doktryny, a nie modernistycznych przeinaczeń.
Ponieważ nigeryjscy „biskupi” akceptują herezje posoborowe, w tym ekumenizm i wolność religijną, ich wierni pozbawieni są obiektywnej łaski płynącej z prawdziwych sakramentów. To wyjaśnia, dlaczego nie potrafią stawić skutecznego oporu – jak ostrzegał św. Wincenty z Lerynu: „Nie ma większej klęski dla wiary niż kapłan trwający w błędzie” (Commonitorium, XXIV).
Zapomniane prawa Boga i obowiązek wojny sprawiedliwej
Prześladowania w Nigerii są konsekwencją odrzucenia prawa Bożego na rzecz świeckich konstytucji. W tradycyjnym nauczaniu Kościoła, państwo muzułmańskie nie ma prawa do istnienia, a katolikom wolno – a nawet trzeba – prowadzić wojnę sprawiedliwą przeciwko tyranii. Jak uczył św. Tomasz z Akwinu: „Wojna jest sprawiedliwa, gdy zmierza do odzyskania zagrabionych dóbr lub ukarania zła” (Summa Teologiczna, II-II, q. 40). Tymczasem „biskupi” Nigerii głoszą pacyfistyczny bierność, łamiąc zasadę św. Augustyna: „Pokój nie jest brakiem wojny, lecz sprawiedliwością” (List 189).
W świetle encykliki Piusa XI Quas primas (nr 18), jedynym rozwiązaniem dla Nigerii jest publiczne uznanie królewskiej władzy Chrystusa nad narodami i prawodawstwem. Dopóki islam legalnie działa w przestrzeni publicznej, dopóty prześladowania będą trwać. Jak wieszczył prorok Izajasz: „Nie będzie pokoju bezbożnym, mówi Pan” (Iz 48,22).
Podsumowując: Krwawe prześladowania w Nigerii są męczeństwem nieświadomym, które wymaga od nas nie tylko modlitw, ale przede wszystkim powrotu do integralnej doktryny katolickiej, która jedyna może dać prawdziwe rozwiązanie – zarówno duchowe, jak i polityczne.
Za artykułem:
Christian persecution in Nigeria: 1,200 churches destroyed annually, hundreds killed (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 26.09.2025
