Portal Gość Niedzielny (27 sierpnia 2025) relacjonuje przemówienie „Leona XIV” podczas audiencji generalnej, gdzie powrócił do tajemnicy Wielkiej Soboty, mówiąc dziś o zstąpieniu Jezusa do piekieł. Wśród licznych niejasności i przeinaczeń, „papież” stwierdza: Dla Boga nie istnieje miejsce zbyt odległe, serce zbyt zamknięte czy grób zbyt mocno zapieczętowany, a także Chrystus zstępuje do królestwa piekieł, aby zanieść orędzie o zmartwychwstaniu wszystkim. To typowy przykład modernistycznego zawłaszczenia katolickiej doktryny, prowadzący do teologicznej anarchii.
Apokryfy i zanik realności piekła
Wykładnia „Leona XIV” opiera się na heretyckim pomieszaniu pojęć i apokryfach, co wprost narusza zasady katolickiej hermeneutyki. Cytując Ewangeliię Nikodema, tekst odrzucony przez Magisterium, „papież” stwierdza: Syn Boży wkroczył w najmroczniejsze ciemności, aby dotrzeć nawet do ostatniego ze swoich braci i sióstr. Tymczasem Kościół zawsze nauczał, że Descensus ad inferos (łac. Zstąpienie do piekieł) odnosi się wyłącznie do wyzwolenia dusz sprawiedliwych z limbus patrum (łac. otchłań ojców), a nie jakiejkolwiek „otchłani egzystencjalnej” (Sobór Trydencki, Sesja VI, Kan. 1).
Pius XII w encyklice Humani generis (1950) potępił próby relatywizacji pojęć piekła i potępienia, przypominając, że cierpień wiecznych nie można uniknąć, jeśli nie zdołamy uniknąć grzechu śmiertelnego (Dz 2316). Tymczasem „Leon XIV” wprost neguje tę rzeczywistość, mówiąc: piekła to nie tyle miejsce, ile stan egzystencjalny. To jawna herezja, gdyż w Ewangelii Chrystus mówi o wiejącym ogniu, który nie gaśnie (Mk 9,43) oraz ciemnościach zewnętrznych, gdzie będzie płacz i zgrzytanie zębów (Mt 22,13).
Zbawienie uniwersalne czy łaska warunkowa?
Najbardziej niebezpieczną tezą w wystąpieniu „papieża” jest stwierdzenie: Chrystus nie zbawia jedynie siebie samego, nie powraca do życia sam jeden, ale pociąga za sobą całą ludzkość. To sprzeczne z całym depozytem wiary, gdzie Sobór Trydencki wyraźnie naucza: Jeśli ktoś twierdzi, że człowiek może być usprawiedliwiony przed Bogiem bez łaski Bożej (…) niech będzie wyklęty (Sesja VI, Kan. 1). W tym samym duchu Pius XI w Quas Primas (1925) przypomina: Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi (…) nie oznacza, że wszyscy są zbawieni, lecz że podlegają władzy Chrystusowej (nr 19).
Modernistyczna fraza o solidarności Boga, który nie chce ocalić siebie bez nas to czysta socjologiczna projekcja. W rzeczywistości, jak uczył Leon XIII w Satis cognitum (1896), Chrystus jest Królem, który rządzi, a nie „solidaryzuje się” w sensie ludzkiego egalitaryzmu.
Zanik sądu ostatecznego i sakramentalnej ekonomii
W całym przemówieniu brakuje jakiejkolwiek wzmianki o konieczności łaski uświęcającej czy sakramentów dla zbawienia, co jest jawnym pominięciem kluczowej zasady katolickiej soteriologii. Św. Pius X w Lamentabili sane (1907) potępił tezę, że Chrystus nie ogłosił żadnej określonej całościowo nauki (propozycja 59), a tymczasem „Leon XIV” mówi o orędziu paschalnym oderwanym od wymogów wiary i uczynków.
Najbardziej wymowne jest milczenie o Sądzie Ostatecznym. Gdy Chrystus mówi o oddzieleniu owiec od kozłów (Mt 25,32) i wiecznej karze (Mt 25,46), „papież” woli teologię „pocieszania”: nie po to, aby osądzać, ale żeby wyzwalać. Nie po to, aby obarczać winą, ale żeby zbawić. To sprzeczne z całym Pismem Świętym, gdzie Syn Człowieczy przychodzi z mocą i wielką chwałą (Łk 21,27), a nie jako „dyskretny pocieszyciel”.
Modernistyczna synteza wszystkich błędów
Tekst „Leona XIV” to klasyczny przykład modernistycznego relatywizowania dogmatów poprzez:
1. Zastąpienie rzeczywistości nadprzyrodzonych psychologicznymi metaforami („piekło jako stan egzystencjalny”)
2. Uniwersalistyczne rozmycie zbawienia („pociąga za sobą całą ludzkość”)
3. Odrzucenie obiektywnej władzy sądzenia Chrystusa-Króla
4. Pomieszanie apokryfów z Tradycją
Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi dominici gregis (1907), modernizm to synteza wszystkich herezji, która zastępuje wiarę uczuciem religijnym. W tym przypadku „uczucie” polega na antropocentrycznej wizji Boga, który nie ma mocy ani prawa osądzać, a jedynie „pocieszać”.
Tymczasem Kościół katolicki zawsze głosił, że bez wiary i chrztu nie można dostąpić zbawienia (Sobór Florencki, 1442), a Chrystus jest Królem królów i Panem panów (Ap 19,16), który przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Każde odstępstwo od tej prawdy to nie tylko błąd teologiczny, ale zdrada misji Kościoła i niebezpieczeństwo dla dusz.
Za artykułem:
Leon XIV: Dla Boga nie istnieje miejsce zbyt odległe, serce zbyt zamknięte (pełny tekst) (gosc.pl)
Data artykułu: 24.09.2025
