Portal eKAI (27 września 2025) informuje o nominacji „ks.” Roberto Campisiego na stanowisko stałego obserwatora „Stolicy Apostolskiej” przy UNESCO. Były asesor ds. ogólnych w Sekretariacie Stanu ma także „śledzić działalność międzynarodowych organizacji katolickich”. Absolwent Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego, wyświęcony w 2002 roku, posiada doświadczenie w nuncjaturach na Wybrzeżu Kości Słoniowej, w Wenezueli i Włoszech. Ten rutynowy ruch biurokratycznej struktury okupującej Watykan odsłania głębszy problem – całkowite podporządkowanie się antykościoła zasadom świata, który „leży w mocy Złego” (1 J 5, 19).
Kadrowa roszada w służbie globalistycznej rewolucji
Nominacja „ks.” Campisiego stanowi continuum procesu zapoczątkowanego przez Jana XXIII, który w przemówieniu z 11 września 1962 roku określił ONZ jako „niezbędny środek do wzniosłego celu, jakim jest braterstwo między narodami”. W świetle niezmiennej doktryny katolickiej, potępionej przez Piusa IX w Syllabus Errorum (propozycja 77-80), jakakolwiek współpraca z organizacjami promującymi religijny indyferentyzm jest zdradą misji Kościoła.
Wspomniany „tytuł doktora obojga praw” na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim, gdzie od dziesięcioleci wykładają ideolodzy Nouvelle Théologie, to gwarancja przesiąknięcia modernizmem. Św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907) demaskował takich absolwentów jako „nosicieli zarazka, który rozkłada Kościół od wewnątrz”.
„Współpraca z organizacjami, które głoszą równość wszystkich religii, jest równoznaczna z apostazją. Wszystkie sekty – od UNESCO do Światowej Rady Kościołów – są zwyczajnymi synagogami szatana” (Św. Robert Bellarmin, De Controversiis Christianae Fidei).
UNESCO – laboratorium antychrześcijańskiego neopogaństwa
Organizacja, do której „deleguje” się Campisiego, od 1974 roku prowadzi program „Wolność, Równość, Braterstwo” wprost wywodzący się z masońskiej triady. Jak czytamy w oficjalnych dokumentach UNESCO, „edukacja musi uwolnić ludzkość od dogmatów religijnych”. W tym kontekście „misja śledzenia międzynarodowych organizacji katolickich” nabiera złowrogiego znaczenia. Chodzi o systematyczną inwigilację i neutralizację resztek katolickiej tożsamości wśród grup wiernych – dokładnie tak, jak w czasach komunistycznych UB kontrolowało „ruch księży patriotów”.
„Św. Pius X ostrzegał: «Modernizm jest syntezą wszystkich herezji» (Lamentabili Sane Exitu, 1907). Współpraca z UNESCO to współpraca z architektami nowej religii światowej, która ma zastąpić kult Chrystusa Króla kultem człowieka i jego «praw»” (Pius XI, Quas Primas).
Teologia zdrady: od „aggiornamento” do apostazji
Watykańska „dyplomacja” od 1958 roku systematycznie porzucała zasadę Regnum Christi (Królestwo Chrystusa) na rzecz dialogu i współpracy z wrogami Kościoła. Już w 1965 roku „kard.” Agostino Casaroli podpisał haniebny układ z reżimem komunistycznym na Węgrzech, oddając w ręce oprawców tysiące katolików. Dziś „kościół posoborowy” posuwa się dalej – legitymizuje struktury, które wprost dążą do zniszczenia cywilizacji chrześcijańskiej.
„Św. Pius X w Motu Proprio Sacrorum Antistitum (1910) wymagał od duchownych przysięgi zwalczania modernizmu w każdej postaci. Tymczasem «ks.» Campisi, jak każdy funkcjonariusz sekty posoborowej, złożył przysięgę na wierność «papieżowi» Bergoglio, który głosił: «Nie ma katolickiego Boga!»” (Wywiad w „La Repubblica” 2013).
Milczenie o Chrystusie Królu: najcięższe oskarżenie
W całym komunikacie brakuje jakiegokolwiek odniesienia do Social Kingship of Christ – kluczowej zasady katolickiej nauki społecznej, wyrażonej w encyklice Quas Primas Piusa XI. W doktrynę tę wbijał topór już Jan XXIII, który w przemówieniu do Korespondentów Narodów Zjednoczonych (10 kwietnia 1963 r.) stwierdził: „Stolica Apostolska nie żąda specjalnego statusu, gdyż wszystkie narody są jej równe”.
„Kto zaprzecza, że Chrystus ma być uznany jako Król narodów, nie tylko w życiu prywatnym, ale też w publicznym i państwowym – ten stoi poza Kościołem” (Pius XI, Quas Primas).
Wybór UNESCO – instytucji, która w 2019 roku przyjęła Palestynę jako pełnoprawnego członka, a w 2021 roku promowała „krytyczną teorię płci” – jest symbolem tej apostazji. „Posoborowcy” wprost realizują agendę „wielkiego resetu”, gdzie miejsce Krzyża zajmuje tęczowa flaga, a Ewangelię zastępuje „Agenda 2030”.
„Kościół węglowy” i jego nieważni słudzy
Warto podkreślić, że „ks.” Campisi przyjął „święcenia” w 2002 roku, po wprowadzeniu rewolucyjnego Novus Ordo przez Pawła VI. W 1973 roku kard. Alfredo Ottaviani, prefekt Świętego Oficjum, ostrzegał: „Nowy ryt konsekracji nie wyraża w sposób wystarczający prawdziwej nauki o Eucharystii”. Święcenia w tym obrządku, jak wykazali teologowie (ks. Guérard des Lauriers, bp Antonio de Castro Mayer), są nieważne z powodu braku właściwej intencji.
„Struktura okupująca Watykan to nie tylko heretycka, ale i nieposiadająca ważnych sakramentów sekta – pusty skorupiak, w którym nie ma już łaski. To, co nazywają «dyplomacją», jest w istocie teatralnym widowiskiem dla mas” (Abp Marcel Lefebvre, Oni zdetronizowali go, 1987).
Koniec gry w religię: czas na decyzje
W świetle powyższego, nominacja „ks.” Campisiego nie jest zwyczajną rotacją urzędników. To kolejny krok w realizacji masońskiego planu „Ecclesia abhorret a sanguine” – stworzenia kościoła bez ofiary, bez kapłanów, bez Krzyża. W obliczu tej apostazji jedyną drogą pozostaje wierność integralnej doktrynie katolickiej, odrzucenie „posoborowych innowacji” i modlitwa o nawrócenie tych, którzy „weszli do Świątyni, by ją zbezcześcić” (Mt 24, 15).
Za artykułem:
Nowy papieski przedstawiciel przy UNESCO (vaticannews.va)
Data artykułu: 27.09.2025
