Portal Opoka relacjonuje prezentację projektu ustawy „Religia lub etyka” w Sejmie przez Piotra Janowicza ze Stowarzyszenia Katechetów Świeckich, popartego pół milionem podpisów. Projekt zakłada obowiązek wyboru przez uczniów jednego z przedmiotów, eliminując możliwość rezygnacji z obu. Janowicz argumentował, że „uczniowie potrzebują nauki o zasadach etycznych”, których nie zapewni im technologia, oraz że „23 z 27 krajów UE prowadzi katechezę w szkołach publicznych”.
Duchowa nicość w przebraniu pedagogiki
Projekt bazuje na fałszywej dychotomii, która zasadniczo sprzeniewierza się misji Kościoła. Wprowadzając „wybór” między religią a świecką etyką, uznaje się obie opcje za równorzędne źródła formacji moralnej. Tymczasem Quas Primas Piusa XI stanowi niepodważalne: „Nie ma w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz 4, 12). To nie „etyka” ma być alternatywą, lecz jedynie fałszywą podróbką, gdyż – jak podkreślał papież w tej samej encyklice – „prawa Chrystusowe […] nie przestają powściągać zarówno jednostek, jak i państwa, które nie mogą działać wbrew prawom Bożym”.
„Jeśli będziesz uczył matematyki, ale nie będziesz uczył religii i etyki, to ryzykujesz, że wychowasz dziecko, które umie policzyć ilu ludzi zabiło, ale nie będzie wiedzało, dlaczego nie wolno zabijać”
Ten argument zdradza płytki naturalizm! Janowicz redukuje religię do instrumentalnego narzędzia wychowawczego, podczas gdy katolicka formacja to przede wszystkim droga do zbawienia. W Lamentabili sane (1907) Święte Oficjum potępiło tezę, że „obowiązkiem wiary jest przyjęcie objawienia nie jako prawdy, lecz jako zasady praktycznej w działaniu” (propozycja 26). To właśnie tu następuje zdrada: gdy religia staje się „etyką” wśród innych, a nie niezbywalnym prawem Boga do publicznego kultu (Pius IX, Quanta cura).
Zatrute źródło „świeckich” katechetów
Struktura projektu obnaża głębszy problem: apostazję instytucjonalną posoborowych „katechetów”. Sam Janowicz nie jest kapłanem, lecz świeckim funkcjonariuszem systemu edukacji, który – jak wszyscy w jego pozycji – podlegał formacji w duchu soborowego „dialogu” i herezji wolności religijnej (Dignitatis humanae). W konsekwencji jego działania służą legitymizacji świeckiego państwa, a nie obronie królewskiej władzy Chrystusa nad społeczeństwami.
Warto przypomnieć, że Sobór Watykański I (1870) w Konstytucji Dei Filius stanowczo odrzucił naturalizm, głosząc: „Jeśli ktoś powie, że objawienie Boże nie może być uznane za prawdziwe przez zewnętrzne znaki, a przez to ludzie powinni być poruszeni tylko wewnętrznym doświadczeniem każdego lub natchnieniem prywatnym – niech będzie wyklęty” (kan. 3). To dlatego Janowicz, mówiąc o „cyfrowym rozwoju” i „świecie sztucznej inteligencji”, pomija kluczową prawdę: wszystko, co nie jest w Chrystusie, prowadzi do potępienia.
Milczenie o najwyższym prawie
Najbardziej zdradzieckie jest pominięcie w całym projekcie obowiązku państwowego wyznania katolicyzmu. W Quas Primas Pius XI jednoznacznie pouczał: „Państwa […] nie mogą nie tylko odmawiać publicznej czci królującemu Chrystusowi, lecz niech ten obowiązek spełnią sami i wraz z ludem swoim”. Tymczasem projekt ustawy – podobnie jak cała „polityka historyczna” obecnej władzy – traktuje religię jako jedną z usług publicznych, a nie fundament życia społecznego.
To ukryta herezja potępiona już w Syllabusie Piusa IX (1864), gdzie błędem 55. jest twierdzenie, że „Kościół winien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła”. Współczesne odwołania do „standardów UE” w edukacji religijnej są niczym innym jak powrotem do pogaństwa – czemu wprost przeciwstawiał się Pius XI, wskazując, że „pokój Chrystusowy nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”.
Demaskacja „świeckiej” etyki
Projekt stwarza pozory kompromisu, gdy w rzeczywistości legitymizuje świecki relatywizm. Wprowadzenie „etyki” jako alternatywy dla religii to klasyczny przykład modernizmu, potępionego w Lamentabili (propozycja 22): „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych”. W rzeczywistości, etyka bez religii to moralny nihilizm – jak pisał św. Augustyn, „poza Kościołem nie ma prawdziwej cnoty” (Contra Faustum).
Warto też zwrócić uwagę na bezwstydną manipulację: żadna „etyka” nie będzie bronić prawa rodziców do katolickiego wychowania dzieci, gdyż – jak przypomina encyklika Divini illius Magistri (1929) – „rodzice mają pierwszeństwo i niezbywalne prawo do wychowania potomstwa”. Wprowadzając „przymus” wyboru, państwo uzurpuje sobie władzę nad sumieniem, co wprost narusza kanon 1372 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku: „Wierni powinni starać się, aby w kontraktach cywilnych nie było klauzul sprzecznych z prawem Bożym lub kościelnym”.
Podsumowanie: w sidłach posoborowej utopii
Cały projekt to symptom głębszej choroby struktury okupującej Watykan. Wszelkie próby „reformy” edukacji w ramach świeckiego państwa są skazane na niepowodzenie, gdyż – jak uczył św. Pius X w encyklice Pascendi – „modernizm jest syntezą wszystkich herezji”.
Prawdziwym rozwiązaniem jest jedynie powrót do katolickiego państwa wyznaniowego, w którym religia nie jest „wyborem”, lecz fundamentalnym prawem i obowiązkiem wypływającym z królewskiej władzy Chrystusa. Dopóki jednak „katecheci” będą współpracować z systemem, który odrzuca społeczne panowanie Chrystusa, dopóty ich działania – mimo pozornie dobrych intencji – będą służyć budowie wieży Babel, a nie Królestwa Bożego na ziemi.
Za artykułem:
„Sztuczna inteligencja tego nie przekaże”. Projekt „Religia lub etyka” zaprezentowany w Sejmie (opoka.org.pl)
Data artykułu: 26.09.2025
