Artykuł z portalu LifeSiteNews (26 września 2025) informuje o narastającym sprzeciwie części hierarchów wobec decyzji „kardynała” Blasé Cupicha, który planuje uhonorować „pro-choice” senatora Dicka Durbina nagrodą za całokształt działalności podczas gali „Keep Hope Alive” w Chicago. Krytyka płynie m.in. od „biskupa” Michaela Olsona z Fort Worth, który na Twitterze wzywa do „promowania pokoju” poprzez wycofanie zaproszenia dla Durbina, oraz od „biskupa” Carla Kemme’ego z Wichity, który wskazuje na „skandal i zamieszanie wśród wiernych” wynikające z tej decyzji. Senator Durbin, od 28 lat konsekwentnie głosujący za aborcją do narodzin, w tym za zabijaniem dzieci zdolnych do przeżycia poza łonem matki, w 2004 roku otrzymał zakaz przyjmowania „komunii” w swojej rodzinnej diecezji Springfield.
„Kardynał” Cupich uzasadnia decyzję, twierdząc że „katolickie nauczanie o życiu i godności nie może być redukowane do jednej kwestii, nawet tak ważnej jak aborcja”, a Durbin miałby rzekomo wspierać „społeczne nauczanie Kościoła” w dziedzinach migracji, ekologii czy pokoju światowego. Przeciwko tej decyzji publicznie wystąpiło dotychczas siedmiu „biskupów”, w tym „arcybiskup” Salvatore Cordileone i „biskup” Thomas Paprocki.
Religijny naturalizm i zdrada misji Kościoła
„Kościół bowiem jest nie tylko stróżem i nauczycielem prawdy objawionej, lecz także i to w równym stopniu, stróżem i tłumaczem najwyższego prawa naturalnego” (Pius XI, Divini Redemptoris). Współczesne struktury posoborowe, całkowicie odrzuciwszy nadprzyrodzony cel Kościoła, sprowadzają jego rolę do świeckiego NGO.
„Kardynał” Cupich, forsując tezę, że „aborcja nie jest jedyną kwestią”, wprost realizuje modernistyczną zasadę ewolucji dogmatów. W encyklice Quas Primas (1925) Pius XI nie pozostawiał wątpliwości: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi… Nie można zatem dziwić się, iż ten, który przez Jana zwany jest książęciem królów ziemi, ma na szacie i na biodrze swoim napisane: Król nad królami i Pan nad panami”.
Bezpieczniki pozorowanej opozycji
Publiczne „sprzeciwy” części „biskupów” wobec Cupicha stanowią klasyczny przykład mechanizmu kontrolowanego oporu w strukturach postsoborowych.
„Biskup” Michael Olson: „Kardynał Cupich mógłby promować pokój i jedność, wycofując zaproszenie dla senatora Durbina”
Taka retoryka, używająca języka mediacji, kompromisu i „dobra wspólnego”, to ewidentna kontynuacja błędów potępionych w Syllabusie Piusa IX (1864). Punkt 39. Syllabusa jednoznacznie wskazuje: „Państwo, jako źródło wszelkich praw, posiada prawa nieograniczone”. „Biskupi” nie kwestionują samej możliwości „nagradzania” polityków, lecz jedynie „wybór osoby” – pozostając w pełni zgodni z laickim paradygmatem, gdzie Kościół jest jednym z głosów w debacie publicznej, nie zaś depozytariuszem Prawdy Objawionej.
Teologiczna bankructwo „zakazu komunii”
Fakt, że Durbin otrzymał jedynie lokalny „zakaz komunii” w 2004 roku, a nie automatyczną ekskomunikę latae sententiae, demaskuje całkowite odejście posoborowia od kanonów. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 stanowił w kan. 2350 §1: „Aborterzy, jak również wszyscy współwinni, podlegają ekskomunice latae sententiae zarezerwowanej Stolicy Apostolskiej”.
„Biskup” Paprocki, chwalący się na antenie EWTN swoim „zakazem”, stosuje jedynie dyscyplinarny protektorat, nie zaś prawdziwe środki kanoniczne. Tym samym struktury posoborowe symulują jedynie obronę życia, podczas gdy w praktyce sankcjonują współpracę ze zbrodnią.
Modernistyczna redukcja sakramentu do gestu politycznego
Nagroda dla Durbina w ramach „katolickiego” wydarzenia dobitnie pokazuje, że sakramenty w rękach modernistów stają się narzędziami inżynierii społecznej. Dekret Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu (1907) potępia w punkcie 41: „Sakramenty mają tylko przypominać człowiekowi o obecności zawsze dobroczynnego Stwórcy”.
Cupich, realizując tę zasadę, zamienia „Eucharystię” w narzędzie budowy „pokoju światowego”, podczas gdy Pius XI w Quas Primas nauczał, że prawdziwy pokój pochodzi wyłącznie z uznania panowania Chrystusa Króla: „Niema też powodu, abyśmy wątpić mieli o tym pokoju, który Król pokoju przyniósł na ziemię, Ten, który przyszedł pojednać wszystko, który nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby sam służył”.
Systemowe apostazja w posoborowiu
Cały ten incydent stanowi jedynie symptom głębszej choroby. Kiedy w 1953 roku Pius XII stwierdził, że polityk popierający aborcję „nie może być katolikiem”, nie było miejsca na jakiekolwiek negocjacje. Dziś „biskupi” spierają się publicznie, czy „katolik” może być nagrodzony za wspieranie masowego mordowania dzieci, podczas gdy:
„Kościół Boży, udzielając bez ustanku pokarmu duchowego ludziom, rodzi i wychowuje coraz to nowe zastępy świętych mężów i niewiast, a Chrystus tych, którzy Mu byli w Królestwie ziemskim wiernymi i posłusznymi poddanymi, nie przestaje powoływać do szczęścia w Królestwie niebieskim” (Pius XI, Quas Primas).
Tymczasem struktury posoborowe, zamiast rodzić świętych, produkują kolejnych „katolików” z odznaczeniami od aborcyjnego lobby.
Za artykułem:
Fort Worth bishop calls on Cupich to withdraw award for pro-abortion senator (lifesitenews.com)
Data artykułu: 26.09.2025
