Tragedia w kopalni złota: kolejny dowód na upadek cywilizacji bez Chrystusa Króla
Portal Gość Niedzielny informuje o śmierci co najmniej 100 osób w nielegalnej kopalni złota w stanie Zamfara w Nigerii, podkreślając jedynie techniczne aspekty katastrofy i „zjawisko nielegalnego wydobycia”. W całym tekście nie znajdziemy ani jednego odniesienia do wiecznego losu ofiar, ani słowa o katolickim obowiązku modlitwy za zmarłych, ani też wezwania do nawrócenia. To milczenie o rzeczach ostatecznych (novissima) zdradza duchową pustkę posoborowego „kościoła”, który porzucił misję zbawienia dusz na rzecz świeckiego dziennikarstwa.
Humanitaryzm zamiast zbawczej misji
„Spośród ponad 100 osób uratowano tylko 15″ – cytuje Reuters jednego z ocalałych, Isę Saniego
Podczas gdy światowe agencje liczą wyłącznie ciała, prawdziwy Kościół zawsze pytał o stan duszy tych nieszczęśników. Czy wśród ofiar było choćby jednego katolika? W jakim stanie łaski zginęli? Wszystko to umyka autorowi, który zamiast przypomnieć o obowiązku memento mori, bezkrytycznie powiela naturalistyczną narrację o „zjawisku nielegalnego wydobycia” i „uzbrojonych gangach”. To perfidna redukcja prawdy o człowieku do wymiaru materialnego – dokładnie taki błąd potępił Pius XI w encyklice Quas primas (1925), gdy pisał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą, gdyż usunięto główną przyczynę, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać”.
Systemowe przyczyny: odrzucenie Króla
Nigeria to kraj, który w 1960 roku wybrał świecki model państwa, odrzucając publiczny kult Chrystusa Króla. W świetle katolickiej nauki społecznej, którą wiernie wyłożył Leon XIII w Rerum novarum (1891), to systemowe odrzucenie porządku nadprzyrodzonego prowadzi do takich tragedii. Gdy:
- Państwo nie uznaje swego poddaństwa wobec Chrystusa (Quas primas, 18)
- Pracodawcy ignorują moralny zakaz wyzysku (Rerum novarum, 20)
- Robotnicy szukają zarobku za wszelką cenę, nawet w nielegalnych kopalniach
– efektem może być tylko „całe społeczeństwo ludzkie wstrząśnięte, gdyż brakło mu stałej i silnej podstawy” (Quas primas, 19).
Milczenie pseudo-hierarchii
Najbardziej wymowny jest brak jakiegokolwiek głosu miejscowej „hierarchii” – ani słowa potępienia dla tych, którzy wykorzystują nędzę ludzką, ani wezwania do sprawiedliwej zapłaty, ani nawet modlitwy w intencji ofiar. To „milczenie zdradzające” (silentium proditorium) doskonale pokazuje, jak posoborowe struktury porzuciły katolicki obowiązek publicznego protestu przeciw niesprawiedliwości. Gdy „biskupi” zamknęli się w pałacach na rozmowy z politykami, ludzie umierają w kopalniach, a ich dusze – w stanie grzechu śmiertelnego – trafiają do piekła.
Złoto, które zżera dusze
Artykuł, pisząc o „złocie – błyszczącym przedmiocie pożądania”, nawet nie próbuje pokazać tej tragedii jako moralnej przestrogi. Św. Pius X w Lamentabili sane (1907) potępił modernistów, którzy redukują religię do „naturalnego wewnętrznego odruchu” (propozycja 21). Tymczasem prawdziwy Kościół zawsze głosił: „Nie możecie służyć Bogu i Mamonie” (Mt 6,24). Tragedia w Nigerii to namacalny owoc społeczeństwa, które wybrało Mamona – a teraz, zamiast nawoływać do pokuty i zadośćuczynienia, ogląda statystyki.
Droga wyjścia: tylko Chrystus Król
Jedynym rozwiązaniem dla takich narodów jest publiczne ogłoszenie Królestwa Chrystusa, jak nauczał Pius XI: „Państwo winno w przepisach i w urządzeniach życia publicznego uwzględnić przykazania Boże i zasady chrześcijańskie” (Quas primas, 31). Wszelkie inne programy – „walki z biedą”, „edukacji” czy „praw człowieka” – to tylko „płachty łatane” (Mt 9,16) na grzech pierworodny, który nie zostanie uleczony bez pokornego uznania: Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat! (Chrystus zwycięża, Chrystus króluje, Chrystus rozkazuje!).
Za artykułem:
Nigeria: Co najmniej 100 osób zginęło w kopalni złota (gosc.pl)
Data artykułu: 26.09.2025
