Portal Opoka (29 września 2025) relacjonuje wypowiedzi wiceprezydenta USA J.D. Vance’a dotyczące rozważanego sprzedaży pocisków Tomahawk Ukrainie, sytuacji militarnej Rosji oraz rozmów pokojowych w Strefie Gazy. Wiceprezydent stwierdził, że Rosja musi „się obudzić” i dostrzec impas swoich działań militarnych, jednocześnie potwierdzając amerykańskie rozważania dotyczące nowych dostaw broni. Artykuł wspomina również o planach „prezydenta” Trumpa dotyczących porozumienia na Bliskim Wschodzie i spotkaniu z Benjaminem Netanjahu.
Wojna jako narzędzie polityki: porzucenie katolickiej koncepcji pokoju
Deklaracja Vance’a o rozważaniu dostaw kolejnych systemów broni ofensywnej stanowi jaskrawy przykład zeświecczonej polityki międzynarodowej, całkowicie oderwanej od katolickiej nauki o sprawiedliwej wojnie. Podczas gdy Pius XI w Quas Primas nauczał, że „pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym” (p. 1) jest jedynym fundamentem trwałego ładu, amerykańska administracja traktuje konflikt zbrojny jako narzędzie realizacji interesów geopolitycznych. Brak jakiegokolwiek odniesienia do moralnego prawa międzynarodowego, zasad proporcjonalności czy katolickiej koncepcji ius ad bellum świadczy o całkowitej dominacji pragmatyzmu nad etyką.
Wiceprezydent Vance stwierdza, że „Rosjanie niewiele zyskują na polu bitwy”, co sugeruje, że w rozumieniu amerykańskich decydentów, celem wojny jest wyłącznie terytorialny zysk, a nie przywrócenie sprawiedliwego ładu moralnego. To czysto utylitarne podejście sprzeczne jest z nauczaniem św. Augustyna, który w De Civitate Dei podkreślał, że wojna może być usprawiedliwiona jedynie jako obrona porządku opartego na prawie Bożym.
Naturalizm w relacjach międzynarodowych: milczenie o prawie Bożym
W całym artykule uderza całkowity brak perspektywy nadprzyrodzonej w analizie konfliktu. Gdy Vance mówi o „żarliwej prośbie, aby zasiedli do stołu i poważnie porozmawiali o pokoju”, nie pada ani jedno słowo o konieczności nawrócenia, ekspiacji czy poddania narodów pod panowanie Chrystusa Króla. W ten sposób polityka redukuje się do czystego naturalizmu, co potępia już Pius IX w Syllabusie (p. 39), odrzucając tezę, że „Państwo jest źródłem i początkiem wszystkich praw”.
W kontekście propozycji pokojowych dla Bliskiego Wschodu szczególnie rażąco wygląda milczenie o prześladowaniach chrześcijan w Strefie Gazy. Wspomniana przez Vance’a „pomoc humanitarna dla Palestyńczyków” i propozycja „zarządzania przez Palestyńczyków” to eufemizmy ukrywające rzeczywistość, w której katolicy nie mogą publicznie wyznawać wiary. To jawna zdrada zasad wyrażonych w encyklice Leona XIII Immortale Dei, gdzie czytamy: „Państwo winno oficjalnie czcić Boga, uznając w Nim źródło osobistej godności i władzy publicznej” (p. 6).
Modernistyczna manipulacja doktryną: przypadek „Doktora” Newmana
Artykuł wspomina, że „1 listopada św. John Henry Newman zostanie ogłoszony Doktorem Kościoła” przez Leona XIV. To jawne nadużycie, gdyż Newman, heretyk anglikański do śmierci głoszący ewolucję dogmatów, nie może być wzorem katolickiej nauki. Już św. Pius X w Lamentabili (p. 22) potępił tezę, że „dogmaty mogą być interpretowane w sposób różny od pierwotnego rozumienia Kościoła”, co stanowiło sedno Newmanowskiej herezji rozwoju doktryny.
Wyniesienie Newmana do godności Doktora Kościoła to symboliczny pogrzeb niezmienności wiary w strukturach posoborowych. W prawdziwym Kościele katolickim, jak naucza Pius IX, „wiara nie może być pogodzona z błędem” (Syllabus, p. 15). Tymczasem neo-kościół czyni z Newmana ikonę fałszywego ekumenizmu, co stanowi zdradę misji Kościoła jako jedynej Arkii zbawienia.
Katecheza w służbie rewolucji: herezja działania Leona XIV
Wspomniana w artykule homilia Leona XIV dla katechetów, w której mówi o „umieszczaniu w sercu słowa życia”, to klasyczny przykład modernizmu w praktyce. W miejsce tradycyjnej katechezy opartej na przekazie obiektywnych prawd wiary, mamy do czynienia z subiektywizacją doświadczenia religijnego. Gdy „papież” mówi, że katecheci mają „głoszić wiarę nie tylko słowami, ale własnym życiem”, to w istocie propaguje protestancką koncepcję świadectwa, odrzucającą katolickie pojęcie ex opere operato.
Św. Pius X w Lamentabili (p. 22) potępił takich modernistów, stwierdzając: „Nauczanie Kościoła nie może być ograniczone do potwierdzenia tego, co cały lud już wierzy”. Tymczasem nowa „katecheza” w służbie rewolucji, o której mówi Leon XIV, jest właśnie próbą podporządkowania doktryny „duchowi czasu” – co Pius XI w Quas Primas (p. 29) określił jako „zdradę wobec królewskiej godności Chrystusa”.
Polityka bez Boga: droga do nowego porządku światowego
Całkowita sekularyzacja języka polityki międzynarodowej, widoczna w analizowanym artykule, stanowi realizację masonerii. Gdy Vance mówi o „WIELKOŚCI NA BLISKIM WSCHODZIE”, to w istocie powiela oświeceniową utopię „wiecznego pokoju” bez Chrystusa Króla. Pius IX w Syllabusie (p. 77) wyraźnie potępił tezę, że „w czasach obecnych nie należy już uważać katolicyzmu za jedyną religię państwa, z wyłączeniem innych kultów”.
Tymczasem współpraca USA z Izraelem i muzułmańskimi władzami Autonomii Palestyńskiej to synkretyczna zdrada katolickiego powołania narodów. Jak zauważył Pius XI w Quas Primas (p. 18): „Nie tylko osoby prywatne, ale i władcy oraz rządy mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”.
Współczesne działania polityczne, prowadzone pod hasłami „humanitaryzmu” i „praw człowieka”, a pomijające uniwersalne panowanie Chrystusa, stanowią realizację proroctwa z Quas primas (p. 24): „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzono fundamenty władzy”. To właśnie obserwujemy w dzisiejszej polityce międzynarodowej, gdzie Stany Zjednoczone – kraj, który odrzucając katolicką koncepcję państwa, zalegalizował aborcję i gender – próbują narzucać swój zdemoralizowany porządek światowy.
Za artykułem:
Vance: Rosja musi się obudzić i dostrzec, że jej ofensywa utknęła (opoka.org.pl)
Data artykułu: 29.09.2025
