Portal Vatican News (29 września 2025) relacjonuje spotkanie między „papieżem” Leonem XIV a następcą tronu Bahrajnu, Salmanem bin Hamadem Al Khalifą, podczas którego omawiano „pokojowe współistnienie” i „dialog międzyreligijny” jako fundamenty polityki królestwa. Biuro Prasowe „Stolicy Apostolskiej” podkreśla „zadowolenie z dobrych relacji dwustronnych” oraz chęć „dalszego ich umacniania”, co stanowi jawną zdradę misji Kościoła katolickiego.
Naturalistyczny substytut misji ewangelizacyjnej
„Podczas serdecznych rozmów w Sekretariacie Stanu wyrażono zadowolenie z dobrych relacji dwustronnych i potwierdzono wolę dalszego ich umacniania” – czytamy w oficjalnym komunikacie. To redukcja roli Kościoła do roli NGO zajmującej się dyplomacją, podczas gdy jego jedynym zadaniem jest głoszenie Ewangelii i nawrócenie narodów. Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) jednoznacznie stwierdził: „Chrystusowi jako Człowiekowi można powiedzieć, że otrzymał od Ojca władzę i cześć i królestwo, gdyż jako Słowo (…) musi mieć wszystko z tymże Ojcem wspólne, a więc także najwyższe i nieograniczone panowanie nad całym stworzeniem”. Jakiekolwiek „relacje dwustronne” z władcami, którzy nie uznają Chrystusa Króla, są aktem apostazji.
Bałwochwalczy dialog zamiast nawrócenia
Komunikat chwali politykę Bahrajnu „promującą dialog międzyreligijny i pokojowe współistnienie różnych wspólnot religijnych w kraju”. To zdrada nakazu misyjnego Chrystusa (Mt 28:19-20) i potępienie świętego obowiązku głoszenia prawdy. Pius IX w Quanta Cura (1864) potępił błąd mówiący, że „każdy człowiek jest wolny w wyborze i wyznawaniu tej religii, którą za prawdziwą uzna pod wpływem światła rozumu”. Tymczasem „watykańska” propaganda głosi, że współistnienie religii jest wartością samą w sobie, podczas gdy extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) – jak nauczał Sobór Laterański IV (1215).
„Rozmowy objęły ponadto niektóre kwestie wspólnego zainteresowania, w szczególności pilną potrzebę zakończenia wojny na Bliskim Wschodzie oraz zaangażowanie na rzecz pokoju między narodami”.
Pokój bez Chrystusa Króla jest iluzją. Pius XI w Quas Primas ostrzegał: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Współpraca z muzułmańskim władcą w „budowaniu pokoju” to współpraca z religijnym systemem, który odrzuca Bóstwo Chrystusa i zwalcza Krzyż.
Demontarz doktryny w języku dyplomacji
Język komunikatu jest pełen modernistycznych nośników ideologicznych:
- „dialog międzyreligijny” – zamiast „nawracanie pogan”
- „pokojowe współistnienie” – zamiast „tryumf prawdy nad błędem”
- „serdeczne rozmowy” – zamiast „napominanie heretyków”
Ten ton odzwierciedla całkowitą kapitulację przed naturalizmem, potępioną w Syllabusie błędów (1864), gdzie Pius IX potępił tezę, że „Kościół powinien się pogodzić z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (pkt 80). Św. Pius X w Lamentabili (1907) demaskował takich modernistów: „Dogmaty (…) są tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej, która zewnętrznymi przyrostami pomnożyła i udoskonaliła mały zarodek ukryty w Ewangeliach” (pkt 54).
Milczenie o zbawieniu dusz jako najwyższe oskarżenie
Komunikat nie wspomina ani słowem o:
- konieczności nawrócenia władcy Bahrajnu na katolicyzm
- obowiązku poddania narodów pod panowanie Chrystusa Króla
- nieważności sakramentów w strukturach posoborowych
- grzechu świętokradztwa przy „ekumenicznych” modlitwach
To strategia przemilczenia nadprzyrodzonych celów Kościoła, która świadczy o tym, że sekta watykańska stała się narzędziem masońskiego planu „światowej religii obywatelskiej”. Jak pisał Pius XI w Quas Primas, „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi (…). I nie masz w żadnym innym zbawienia”.
Watykan jako narzędzie globalistów
Obecne „spotkania” w Pałacu Apostolskim to tylko potwierdzenie, że struktury okupujące Watykan stały się biurem lobbystycznym Nowego Porządku Świata. Współpraca z islamskimi monarchiami, które prześladują chrześcijan, podczas gdy w Bahrajnie obowiązuje szariat i zakaz konwersji z islamu, jest aktem zdrady. Jak zauważył św. Pius X w Lamentabili, taka działalność to „przyczynienie się do zburzenia zupełnie pokoju domowego wskutek zapomnienia i zaniedbania obowiązków” (pkt 63).
Za artykułem:
Leon XIV przyjął na audiencji następcę tronu i premiera Bahrajnu (vaticannews.va)
Data artykułu: 29.09.2025
