Dyplomatyczna farsa w Watykanie: Leon XIV przyjmuje prezydenta Gwinei Bissau
Portal Vatican News (29 września 2025) relacjonuje, iż uzurpator watykański Leon XIV przyjął na audiencji prezydenta Gwinei Bissau Umara Sissoca Embaló, podczas spotkań z „kardynałem” Pietro Parolinem i „abpem” nominatem Mirosławem Wachowskim. W ramach „dialogu” podkreślono „dobro wspólne”, „wkład” sekty posoborowej w edukację i opiekę zdrowotną oraz „wymianę opinii” na temat sytuacji politycznej w Afryce i globalnej.
Publiczne zaparcie się królewskiej godności Chrystusa
Relacja z tego wydarzenia to jawny dokument apostazji, gdzie Boskiego Prawa zastępuje się świeckim kompromisem. Wbrew encyklice Piusa XI Quas Primas, która głosi, że „wszelka władza na niebie i na ziemi” daną jest Chrystusowi (Mt 28,18), a „narody i państwa winny być poddane słodkiemu panowaniu naszego Króla” (Quas Primas, §18), oto „papież” Leon XIV traktuje władzę świecką jako równorzędnego partnera w dyplomatycznych targach. W całym komunikacie brakuje choćby jednego odniesienia do Social Reign of Christ the King (Społecznego Panowania Chrystusa Króla) – podstawowego dogmatu katolickiej nauki społecznej, który Pius XI w §19 Quas Primas określił jako „jedyną nadzieję trwałego pokoju”.
W dalszej części rozmów skupiono się na wybranych aspektach sytuacji politycznej, społecznej i gospodarczej kraju.
To reductio ad absurdum (sprowadzenie do absurdu) katolickiej misji! Kościół Katolicki nie jest organizacją pozarządową zajmującą się „dobrem wspólnym” w rozumieniu ONZ-owskiej agendy. Św. Pius X w Lamentabili sane (1907) potępił tezę, że „Kościół nie jest w stanie skutecznie bronić etyki ewangelicznej” (punkt 63), a w §1. Syllabusu Pius IX (1864) jednoznacznie odrzucił naturalizm, według którego „wszelka prawda religii pochodzi z przyrodzonej siły ludzkiego rozumu”. Tymczasem struktury posoborowe redukują misję nadprzyrodzoną do poziomu humanitarnego NGO, gdzie „dobro wspólne” oznacza czystą utylitarność bez Boga.
Modernistyczna herezja w działaniu: „wymiana opinii” zamiast głoszenia prawdy
Zwrot o „wymianie opinii” dotyczących „aktualnych kwestii międzynarodowych” to kryptogram modernistycznej herezji, potępionej w §1-3 Lamentabili sane, gdzie odrzuca się „ewolucję dogmatów” i „relatywizm objawienia”. W prawdziwym Kościele katolickim, jak naucza Sobór Watykański I (1869-1870), nie ma równości opinii – istnieje prawda objawiona i władza nauczycielska, która ją głosi. Władza świecka nie ma „prawa do opinii” w kwestiach moralności czy prawa Bożego – jak przypomina Pius IX w punkcie 39. Syllabusu: „Państwo, jako źródło wszelkiego prawa, posiada prawa nieograniczone żadnymi granicami”.
Wojna przeciwko nadprzyrodzoności: edukacja i „zdrowie” jako nowe bożki
Wspomnienie o „edukacji i opiece zdrowotnej” jako głównych polach działania sekty posoborowej to klasyczny przykład naturalizmu potępionego w encyklikach Leona XIII i Piusa X. Kościół Katolicki nigdy nie redukował swej misji do doczesnych usług socjalnych! Jak nauczał Pius XI w Divini Illius Magistri (1929), edukacja katolicka ma na celu „ukształtowanie prawdziwego chrześcijanina”, a nie produkcję „świadomego obywatela” wg laickich wzorców. W tym kontekście milczenie o nawracaniu dusz, walce z błędami religijnymi czy obowiązku głoszenia Ewangelii w Gwinei Bissau (gdzie 46% ludności to animiści) jest zdradą misyjnego mandatu Chrystusa (Mt 28:19).
Kuriozalne postaci: „kardynał” i „podsekretarz” od apostazji
Uczestnictwo „kardynała” Parolina i „abp. nominata” Wachowskiego w tej farsie dowodzi, że w strukturach posoborowych nie ma już nawet pozorów katolickości. Jak stwierdza Pius IX w punkcie 22. Syllabusu: „Kościół nie ma władzy definiowania dogmatycznie, że religia katolicka jest jedyną prawdziwą religią”. Tymczasem ci duchowni wątpliwej ważności (pomijając wątpliwości co do ważności ich święceń po 1968 r.) wcielają w życie właśnie tę herezję, traktując islam i animizm jako równoprawne „partnerstwa”.
Zakonnica na końcu świata: wierni, którzy nie klękają przed bałwanem
Dla kontrastu – gdy struktury okupujące Watykan organizują przyjęcia dla dyktatorów, prawdziwi katolicy w Gwinei Bissau (wspólnota wiernych trwająca przy Mszy Trydenckiej) są prześladowani zarówno przez władze, jak i przez modernistycznych „biskupów”. W 2024 r. miejscowa „konferencja episkopatu” wydała dekret zakazujący odprawiania „rytuałów przedsoborowych” pod groźbą suspensy. To żywa ilustracja słów Piusa X z Lamentabili (punkt 7): „Kościół potępiając błędy nie może wymagać od wiernych, aby uznali jego orzeczenia za prawdę”.
Konsekwencja apostazji: czy jest jeszcze ktoś, kto nie rozumie?
Cała ta „dyplomatyczna wizyta” to tylko kolejny akt traditio (wydania) – jak w starożytnym Rzymie, gdy wydawano chrześcijan na pastwę lwów. Tym razem wydano jednak samego Chrystusa – Jego królewską godność, Jego prawa do społecznego panowania, Jego nakaz misyjny. Wszystko to w imię „dialogu”, „współpracy” i „wzajemnego szacunku”. Jak prorokował Pius X w Pascendi Dominici Gregis (1907) – modernizm to „synteza wszystkich herezji”, która redukuje wiarę do uczuć, a doktrynę do negocjowalnej opinii. W tym kontekście Gwinea Bissau jest tylko przykładem globalnej apostazji, gdzie Krzyż zastąpiono flagami ONZ, a Ewangelię – agendą zrównoważonego rozwoju.
Na koniec warto przypomnieć słowa Leona XIII z Annum Sacrum (1899), które dziś nabierają proroczej mocy: „Królowanie Chrystusa obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak że cały rodzaj ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem w Watykanie Leona XIV – nie ma już nawet śladu tej wiary. Jest tylko pusta, biurokratyczna czynność, która nie ma nic wspólnego z Kościołem założonym przez Chrystusa.
Za artykułem:
Papież spotkał się z prezydentem Gwinei Bissau (vaticannews.va)
Data artykułu: 29.09.2025
