Koncert w Castel Gandolfo: maskowanie apostazji rytuałem i propagandą
Portal Watykan Media (29 września 2025) informuje o wspólnym koncercie orkiestr Żandarmerii i Gwardii Szwajcarskiej, który ma odbyć się na dziedzińcu Pałacu Apostolskiego w Castel Gandolfo z okazji święta patrona Państwa Watykańskiego, św. Michała Archanioła. Wpisuje się on w cykl „Muzyka w muzeach – Jubileusz 2025”, współorganizowany z Włoskim Komitetem Narodowym ds. Muzyki (CIDIM), mający „promować sztukę i propagować uniwersalność języka muzycznego”. Takie świeckie celebracje w miejsce katolickich pobożności demaskują prawdziwe oblicze sekty posoborowej – kulturową dekorację zastępującą wiarę.
Religia państwowa zamiast kultu Bożego
„W święto patrona Państwa Watykańskiego”
– ten frazologiczny koszmarek, gdzie państwo (twór czysto świecki) staje się nadrzędnym punktem odniesienia, doskonale ilustruje metamorphosis (przemianę) jakiej dokonała sekta posoborowa. W katolickiej tradycji św. Michał Archanioł to princeps militiae caelestis (książę niebieskiego wojska), który walczy z „wielkim Smokiem, starodawnym Wężem, który się zwie diabeł i szatan” (Ap 12,9). W strukturach okupujących Watykan został on zredukowany do symbolu państwowego, jak marszałek w republice bananowej.
Quas Primas Piusa XI jasno stwierdza: „Królestwo Chrystusowe obejmuje wszystkich ludzi – nie tylko narody katolickie, lecz wszystkich niechrześcijan, tak, że cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. W miejsce tego królewskiego panowania, neokościół proponuje koncert na dziedzińcu pałacu – będący w istocie parodiatą średniowiecznych misteriów, gdzie sztuka służyła wyłącznie chwale Bożej.
„Jubileusz” jako narzędzie synkretyzmu
Wzruszający opis o „wydarzeniu kulturalnym trwającego Roku Świętego” dowodzi zakorzenionej w sekcie posoborowej herezji immanentyzmu – przekonania, że sacrum można wyłuskać z kultury bez odniesienia do Transcendencji. Święty Oficjum w dekrecie Lamentabili sane (1907) potępił tezę, że:
„Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga”
(punkt 20).
Tymczasem „jubileusz” Bergoglio to nie annus sanctus (rok święty) w katolickim rozumieniu – czas łaski, pokuty i nawrócenia – lecz festiwal synkretycznego humanitaryzmu. Wspomniana „uniwersalność języka muzycznego” to eufemizm dla relatywizacji jedynej prawdy objawionej w Chrystusie.
Instrumentalizacja świętych
Najbardziej odrażający jest mechanizm wykorzystywania postaci świętych do legitymizacji rewolucji. W katolickiej teologii aniołowie to „duchowie usługujący, posyłani na posługę dla tych, którzy mają posiąść zbawienie” (Hbr 1,14). W doktrynie sekty posoborowej – stają się chłopcami do bicia w propagandowych akcjach typu: koncert, happening, „modlitwa ekumeniczna”.
Gdy Pius XI ustanawiał święto Chrystusa Króla, podkreślał: „Doroczny obchód tej uroczystości napomni także państwa, że mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa”. Dziś „państwo” Watykan czci… siebie same pod sztucznym płaszczykiem archanioła.
Zerwanie ciągłości doktrynalnej
Wspomniani dyrygenci: Stefano Iannilli, François Fournier, czy „koordynator” Mauro Colaiacomo – to funkcjonariusze systemu. Ich tytuły („maestro”, „komisarz”) są równie puste, jak „święcenia” kapłanów neokościoła. W prawdziwym Kościele muzyka liturgiczna podlegała ścisłym normom (Motu proprio Piusa X Tra le sollecitudini), aby „nie dopuszczać do świątyń niczego, co by świętości miejsca i czynności ujmowało”.
Dziś mamy propagandową szopkę, gdzie:
- Święty Michał – patron rycerstwa chrześcijańskiego – staje się pretekstem do koncertu pod gołym niebem
- „Rok Święty” służy promocji świeckiego komitetu muzycznego
- W miejsce modlitwy o nawrócenie grzeszników – darmowa rozrywka
W obliczu sądu
Wszystko to zgodnie z logiką Syllabusa błędów Piusa IX, który potępia:
„Państwo, jako będące źródłem i początkiem wszelkich praw, zaopatrzone jest w pewne prawo nieograniczone”
(punkt 39) oraz
„Naukę, że Kościół ma być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła”
(punkt 55).
Wydarzenie w Castel Gandolfo to nie tylko przejaw apostazji, ale profanacja miejsca, które przez wieki było letnią rezydencją Następcy św. Piotra. Gdy prawdziwy papież Pius XII odwiedzał Castel Gandolfo, błogosławił Rzym mówiąc: „Urbi et Orbi”. Dziś jego miejsce zajmują „dyrygenci” i „komisarze” organizujący koncerty dla „uniwersalności”.
W tej sytuacji pozostaje przywołać słowa z encykliki Quas Primas:
„Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi – nie tylko osoby prywatne, ale i władców i rządy mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa”
.
Każdy, kto uczestniczy w tej farsie, staje się współwinnym publicznego odrzucenia królowania Chrystusa – a to oznacza zgodę na własne potępienie.
Za artykułem:
Castel Gandolfo: Dziś wspólny koncert watykańskich orkiestr (vaticannews.va)
Data artykułu: 29.09.2025
