Portal Opoka informuje o ponownym pogrzebie Sergiusza Piaseckiego, uczestnika wojny polsko-bolszewickiej, agenta wywiadu i pisarza, którego szczątki sprowadzono z Wielkiej Brytanii na warszawskie Powązki. W uroczystościach uczestniczyli prezydent Karol Nawrocki oraz przedstawiciele Instytutu Pamięci Narodowej, określający Piaseckiego jako "bohatera polskiej wolności i polskiej literatury".
Redukcja życia duchowego do politycznego hagiografu
Artykuł, opisując burzliwe życie Piaseckiego, całkowicie pomija jego relację z łaską nadprzyrodzoną i życiem sakramentalnym. Wspomniana przemiana duchowa w więzieniu sprowadzona jest do ujawnienia talentu pisarskiego, bez jakiejkolwiek wzmianki o nawróceniu, sakramencie pokuty czy podporządkowaniu życia zasadom wiary katolickiej. To czysto naturalistyczne ujęcie, sprzeczne z nauczaniem św. Augustyna o gratia operans (łasce działającej), która jedynie może dokonać prawdziwej przemiany serca (Confessiones VIII, 12).
"Współpracował z polską prasą emigracyjną. Jego artykuły ukazywały się w wychodzących w Anglii „Wiadomościach”, „Dzienniku Polskim” oraz „Tygodniku Polskim” w USA, „Narodowcu” we Francji i w „Pod Prąd” w Szwajcarii. „W swoich publikacjach był bardzo radykalny i surowo oceniał ustrój komunistyczny oraz jego współpracowników” – czytamy w nocie biograficznej IPN."
W tym kontekście rażąco brakuje analizy katolickiego wymiaru walki z komunizmem. Jak przypomina Pius XI w encyklice Divini Redemptoris (1937), komunizm to "system pełen błędów i sofizmatów, sprzeczny zarówno z rozumem, jak i z Objawieniem". Walka z nim nie może być sprowadzana jedynie do poziomu politycznego, lecz musi być zakorzeniona w nadprzyrodzonej walce z regnum diaboli (królestwem diabła).
Fałszywy ekumenizm martyrologiczny: równanie bohaterów politycznych ze świętymi
W wystąpieniu prezydenta Nawrockiego widzimy niebezpieczną tendencję do tworzenia świeckiego kultu bohaterów narodowych, który w praktyce zastępuje pobożność katolicką. Stwierdzenie, że "potrzebujemy życiorysu i literatury Sergiusza Piaseckiego, aby mówić prawdę o bolszewizmie" pomija fundamentalną prawdę, że jedyną skuteczną bronią przeciwko herezji jest depositum fidei (depozyt wiary) strzeżony przez Kościół. Jak ostrzega św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis (1907), modernizm zawsze stawia ludzkie doświadczenie ponad Objawieniem.
Warto podkreślić, że ceremonia w Katedrze Polowej Wojska Polskiego została wykorzystana do nadania świeckiemu wydarzeniu pozorów sakralności. W rzeczywistości, jak wskazuje kanon 1256 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, publiczne uroczystości religijne wymagają aprobaty ordynariusza miejsca – wątpliwe jest, czy obecny okupujący urząd biskupa ordynariatu polowego WP ma jakąkolwiek jurysdykcję w świetle prawa kanonicznego.
Propagowanie ideologicznej narracji kosztem doktryny
Artykuł, cytując IPN, przedstawia Piaseckiego jako "zagorzałego wroga komunizmu", ale nie dostrzega, że współczesny antykomunizm często służy jako przykrywka dla promowania liberalnych wartości. Wspomnienie o "neoimperialnej Rosji" jako zagrożeniu dla Polski jest sprzeczne z nauczaniem Piusa XII w encyklice Summi Pontificatus (1939), że największym niebezpieczeństwem dla narodów jest odrzucenie panowania Chrystusa Króla, a nie jakiekolwiek zagrożenie geopolityczne.
"Współpracował z polską prasą emigracyjną. Jego artykuły ukazywały się w wychodzących w Anglii «Wiadomościach», «Dzienniku Polskim» oraz «Tygodniku Polskim» w USA, «Narodowcu» we Francji i w «Pod Prąd» w Szwajcarii."
Brakuje tu analizy katolickiego wymiaru emigracji. Większość z tych pism sympatyzowała z masonerią i antykatolicką orientacją polityczną, jak w przypadku Wiadomości związanych z Jerzym Giedroyciem. To niebezpieczne pomieszanie – co podkreśla Pius IX w Quanta cura (1864) – prowadzi do fałszywego ekumenizmu i relatywizacji doktryny.
Milczenie w sprawach najważniejszych: stan łaski i zbawienia duszy
Najbardziej rażącym brakiem w artykule jest całkowite pominięcie kwestii zbawienia duszy Piaseckiego. W żadnym miejscu nie wspomina się, czy zmarły żył w stanie łaski uświęcającej, czy korzystał z sakramentów, czy wyrażał skruchę za grzechy. To milczenie o nadprzyrodzoności jest typowe dla modernistycznej narracji, która redukuje życie człowieka do wymiaru doczesnego. Jak przypomina Sobór Trydencki w sesji VI (1547), usprawiedliwienie jest aktem nadprzyrodzonym, a nie tylko moralną przemianą.
W kontekście pochówku na katolickim cmentarzu należy przypomnieć kanon 1203 § 1 KPK z 1917 roku: "Nie należy przyzwalać na katolicki pogrzeb tym, którzy zmarli w jawnym grzechu ciężkim". W przypadku braku jasnych dowodów nawrócenia, ceremonia w Katedrze Polowej staje się publicznym zgorszeniem, sprzecznym z zasadą bonum commune (dobra wspólnego).
Duchowa ruina w obliczu antykatolickiej rewolucji
Wydarzenie to stanowi symptom głębszego problemu: współczesne państwo polskie, podobnie jak struktury posoborowe, usiłuje zastąpić katolicki kult świętych świeckim kultem bohaterów. Prezydent Nawrocki mówiący o "potrzebie zaangażowania więźniów w literaturę Piaseckiego" zapomina, że prawdziwą resocjalizacją jest conversio morum (nawrócenie obyczajów) przez łaskę, a nie lektury historyczne – jak nauczał św. Wincenty à Paulo.
Artykuł, jako przykład współczesnej hagiografii politycznej, całkowicie pomija nauczanie Piusa XI z Quas primas (1925), który ustanowił święto Chrystusa Króla, by przypomnieć, że "nie ma zbawienia poza Kościołem" (Denzinger 1647). W tym kontekście, sprowadzenie szczątków Piaseckiego jest tylko kolejnym przejawem naturalistycznej religii obywatelskiej, która odrzuca prawdziwe królowanie Chrystusa.
Za artykułem:
To była inicjatywa Nawrockiego. Sprowadził szczątki antykomunistycznego pisarza, by przypominać prawdę o Rosji (opoka.org.pl)
Data artykułu: 29.09.2025
