Portal Catholic News Agency (29 września 2025) relacjonuje o transhumanizmie, definiując go jako ruch intelektualny dążący do „zasadniczej poprawy kondycji ludzkiej poprzez rozwój technologii eliminujących starzenie i wzmacniających zdolności intelektualne, fizyczne i psychiczne”. W artykule wymieniono przykłady takich jak Bryan Johnson, Jeff Bezos czy Elon Musk, którzy inwestują w eksperymentalne terapie genetyczne, interfejsy mózg-komputer oraz próby „cyfrowej nieśmiertelności”. Autor tekstu, „ojciec” Michael Baggot z „Pontifical Athenaeum Regina Apostolorum”, próbuje łączyć transhumanistyczne ambicje z „katolickim transhumanizmem”, powołując się na Dantego. Wykwintne opakowanie tego techno-gnostyckiego buntu nie może jednak ukryć jego zdrady wobec katolickiej nauki o grzechu pierworodnym, odkupieniu i nadziei zmartwychwstania.
Dekonstrukcja naturalistycznej utopii
Artykuł bezkrytycznie powtarza transhumanistyczne założenie, że śmierć i ludzkie ograniczenia są problemami technicznymi do rozwiązania, a nie konsekwencją grzechu pierworodnego (Rdz 3,19). Tymczasem „Quas Primas” Piusa XI przypomina: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Transhumanistyczna ucieczka od kruchości ciała to jedynie współczesna wersja pogańskiego marzenia o autonomii od Boga, potępionego w Syllabusie Piusa IX (punkty 1-4, 15-17, 39).
„Media sensation and technology investor Bryan Johnson embodies transhumanist ideals through his strict lifestyle regimen aimed at reversing his aging and buying him and his followers more time to avoid death”
Johnson – nowożytny szaman – oferuje pseudoreligijną obietnicę zbawienia przez transfuzje krwi i eksperymentalne terapie. Jego „Don’t Die” to jawnie satanistyczny bunt przeciwko Bogu, który „wyznaczył ludziom raz umrzeć” (Hbr 9,27). Współpraca z takimi ruchami (nawet pod płaszczykiem „dialogu”) to zdrada misji Kościoła, który głosi „Jezusa Chrystusa, który znosi śmierć, a na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię” (2 Tm 1,10).
Neo-eugenika i kult człowieka doskonałego
Tekst wspomina o „techno-pronatalistycznych projektach” selekcji embrionów, ale nie nazywa tego po imieniu: masowym mordem niewinnych. W świetle „Casti Connubii” Piusa XI „wszelka próba wyboru płodu jest zbrodnią przeciwko naturze małżeństwa i godności człowieka”. W artykule brakuje jednoznacznego potępienia in vitro jako metody z samej natury grzesznej (Sobór Trydencki, sesja 6, kanon 6). Tymczasem transhumaniści – jak dawni komuniści – mordują jednostki w imię utopijnej przyszłości.
„these transhumanist projects tragically aim to create a superior future humanity at the expense of present humans”
To zdanie, choć słuszne, jest hipokryzją w kontekście akceptacji przez autora podstawowych naruszeń godności człowieka (np. in vitro czy „terapii genowych” w niejasnych warunkach). „Lamentabili” Piusa X potępia wszelkie próby podporządkowania wiary nauce (punkty 1, 3, 5, 9), a tymczasem „profesor” Baggot sugeruje możliwość „katolickiego transhumanizmu”, co jest sprzecznością w terminach.
„Katolicki transhumanizm” – herezja wprost z piekła
Artykuł próbuje stworzyć iluzję ciągłości między nauką Kościoła a techno-gnostycką herezją, sięgając po Dantego:
„Centuries before secular authors […] Dante insisted that the transhumanizing experience of heavenly transfiguration is so sublime”
To bezczelne nadużycie! Dante w „Boskiej Komedii” (Par. I, 70) mówi o „trasumanar” jako przemianie w Bogu przez łaskę, a nie technologicznej autoapoteozie. Transhumanizm to „corruptio optimi pessima” (zepsucie tego, co najlepsze, jest najgorsze) – wykorzystanie chrześcijańskich tęsknot do budowy religii człowieka-boga.
Autor nie zauważa, że transhumanizm nie jest nauką, lecz herezją w pełni zgodną z definicją modernizmu z „Pascendi” Piusa X: „Modernista […] umieszcza człowieka w miejscu Boga, czyniąc z niego przedmiot kultu” (par. 6). Wszelkie próby „ochrzczenia” tego ruchu są jak wtłaczanie kadzidła w ołtarz Baala.
Zapomniana eschatologia: ciało zmartwychwstałe, nie cyfrowy avatar
Największym brakiem tekstu jest całkowita ignorancja wobec katolickiej nauki o zmartwychwstaniu ciał (Credo Nicejsko-Konstantynopolitańskie). Artykuł wspomina o „cyfrowej nieśmiertelności” jako złudzeniu, ale nie wyjaśnia, że:
- „Zmartwychwstanie jest nie tylko powrotem duszy do ciała, ale przemienieniem całego człowieka w chwale” (Św. Tomasz z Akwinu, Summa Theologiae, III Suppl., q. 79, a. 1)
- Nadzieja chrześcijańska jest „obietnicą życia wiecznego w ciele uwielbionym” (Sobór Laterański IV)
Transhumanizm proponuje parodystę zbawienia – wieczność jako „kopię danych” w chmurze obliczeniowej. Tymczasem jak naucza Pius XI, „Królestwo Chrystusowe […] jest przede wszystkim duchowe i odnosi się głównie do rzeczy duchowych” („Quas Primas”).
Zamiast dialogu: ekskomunika i nawrócenie
Propozycja „dialogu z transhumanistami” to zdrada wobec misji Kościoła. W obliczu herezji Kościół nie negocjuje, lecz potępia i nawraca (Syllabus, punkt 24). Św. Pius X w „Lamentabili” (punkt 58) potępia modernistyczny błąd, że „prawda zmienia się wraz z człowiekiem”. Transhumanizm nie jest „nową szansą”, lecz ostatecznym wyrazem pogańskiej dumy – „Non serviam” (Jer 2,20).
Koniec końców, transhumanizm to jedynie grzech szatana w technologicznej maskaradzie – próba stworzenia „nowego człowieka” bez Krzyża. Jak mówi „Quas Primas”, „wszystko poddane jest Jego woli” (Chrystusowi). Kto nie złoży swego transhumanistycznego marzenia u stóp Króla, niech pamięta: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13) – a nie ucieka od niego w mroczną wieczność algorytmów.
Za artykułem:
CNA explains: What is transhumanism? (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 29.09.2025
