Portal LifeSiteNews (1 października 2025) relacjonuje kontrowersje wokół wypowiedzi kongresmenki Ilhan Omar, która odmówiła przeprosin za krytykę zmarłego konserwatywnego aktywisty Charliego Kirka, określając jego dziedzictwo jako „wypełnione bigoterią, nienawiścią i białym supremacjonizmem”. Omar, muzułmanka i radykalna progresistka, stwierdziła w rozmowie z Donem Lemonem: „Nie mam za co przepraszać. Jako czarna kobieta i muzułmanka w tym kraju odmawiam przyłączenia się do chóru zmieniającego historię tego, co ten człowiek zapisał w oficjalnych dokumentach”. Prezydent Donald Trump odpowiedział atakiem personalnym, sugerując rzekome małżeństwo Omar z bratem dla uzyskania obywatelstwa – zarzut przez nią stanowczo odrzucony. Republikańska próba formalnego cenzurowania kongresmenki upadła w wyniku głosowania 214-213. Artykuł ujawnia patologiczną kulturę unieważniania przeciwników, gdzie zarówno lewicowy progresyzm, jak i pseudo-konserwatywny populizm stają się narzędziami antychrześcijańskiej rewolucji kulturowej.
Etykietka „białego supremacjonizmu” jako narzędzie dehumanizacji
„Oportet enim hæreses esse, ut et qui probati sunt, manifesti fiant in vobis” (Albowiem muszą być też herezje, aby się okazali między wami doświadczeni – 1 Kor 11,19). Omar, stosując klasyczną taktykę marksistowskiej dialektyki, redukuje życie Kirka do jednowymiarowej karykatury, by legitymizować moralną eliminację przeciwnika. W świecie pozbawionym transcendentalnego porządku, gdzie Bóg został zastąpiony przez ideologiczną inkwizycję, „biały supremacjonizm” pełni funkcję świeckiego herezjobrania – współczesnej anatemy pozwalającej na społeczne linczowanie bez potrzeby dowodów. W rzeczywistości, jak zauważa Pius XI w encyklice Quas Primas, „gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod władzą”. Tym samym przemoc werbalna Omar staje się logicznym owocem zeświecczenia przestrzeni publicznej, gdzie odrzucono królewską władzę Chrystusa nad narodami.
„Nie mam zamiaru być zastraszana do milczenia, by sprawić, by oni poczuli się komfortowo”
W tych słowach kongresmenki ujawnia się religijny fundamentalizm nowej ery – nie islamu, lecz postmodernistycznej religii praw człowieka, gdzie „tożsamość” (rasowa, genderowa) zastępuje łaskę uświęcającą, a kult ofiary staje się sakramentem politycznej legitymizacji. Wystarczy porównać tę retorykę z potępieniem modernizmu w Lamentabili sane: „Dogmaty […] nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (propozycja 22). Właśnie ta subiektywistyczna logika pozwala Omar na arbitralne zdeptanie zasady De mortuis nihil nisi bene (O zmarłych tylko dobrze).
Polityczny populizm jako antychrześcijańska reakcja
Reakcja Donalda Trumpa, pełna ad personam insynuacji, odsłania bankructwo tzw. konserwatywnej prawicy. Zamiast odwołać się do obiektywnej prawdy i sprawiedliwości (jak nauczał Pius XII w Summi Pontificatus), Trump ucieka się do personalnych ataków rodem z bulwarówki. To potwierdza tezę z encykliki Quas Primas, że „państwa […] powinny publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”. W świecie bez Chrystusa Króla, polityka staje się cyrkiem gladiatorów, gdzie liczą się tylko emocje i polityczna skuteczność.
Również próba republikańskiej cenzury jest światowym gestem pozbawionym teologicznej głębi. Jak zauważa św. Pius X w Lamentabili, „Kościół nie ma prawa wymagać od wiernych żadnego z ich strony wewnętrznego uznania za prawdę orzeczeń przez Kościół wydawanych” (propozycja 7). W świecie, gdzie usunieto władzę Kościoła, świeckie „cenzury” stają się jedynie teatralnymi gestami, nie mającymi nic wspólnego z naprawą moralną.
Milczenie o prawdziwej sprawiedliwości
Najbardziej wymowne jest w całej tej sprawie milczenie o nadprzyrodzoności. W dyskusji o śmierci Kirka brakuje memento mori, modlitwy za zmarłych czy sądu ostatecznego. Jak stwierdza Syllabus błędów Piusa IX: „Brak jest najwyższej, wszechmądrościowej, wszechopatrznościowej Istoty Boga, która różni się od wszechświata” (błąd 1). Omar i Trump, mimo różnic światopoglądowych, współtworzą naturalistyczną wizję rzeczywistości, gdzie śmierć jest tylko pretekstem do walki ideologicznej, a nie momentem rozliczenia przed Bogiem.
W tym kontekście, jedynym rozwiązaniem jest powrót do katolickiej nauki o publicznym panowaniu Chrystusa Króla. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas, „Kiedy królowie i książęta mają to przekonanie, że wykonują władzę nie tyle z prawa swego, jak z rozkazu i w zastępstwie Boskiego Króla, każdy to zauważy, jak święcie i mądrze będą używać swojej władzy”. Bez tego fundamentu, wszelkie spory polityczne stają się jedynie wilczymi walkami w upadłym świecie.
Za artykułem:
Ilhan Omar refuses to apologize for saying Charlie Kirk’s legacy belongs in ‘dustbin of history’ (lifesitenews.com)
Data artykułu: 01.10.2025
