Portal LifeSiteNews relacjonuje, iż senator Dick Durbin (D-IL), zagorzały zwolennik aborcji, odmówił przyjęcia „lifetime achievement award” od archidiecezji chicagowskiej, kierowanej przez „kardynała” Blase’a Cupicha. Decyzja ta nastąpiła po masowych protestach wiernych oraz krytyce ze strony dziesięciu „biskupów” USA. „Kardynał” Cupich wyraził w oświadczeniu „żal” z powodu rezygnacji, argumentując, że „całkowite potępienie nie jest drogą naprzód”, ponieważ „zamyka dyskusję”. W szokującym wystąpieniu, „papież” Leon XIV poparł relatywizację aborcji, stwierdzając, iż „ktoś, kto mówi: «jestem przeciw aborcji», ale jest za karą śmierci, nie jest naprawdę pro-life”.
Dekompozycja katolickiej nauki o świętości życia
„Kardynał” Cupich posunął się do herezji formalnej, otwarcie porównując aborcję – czyli mordowanie niewinnych dzieci w łonach matek – do kwestii migracji, polityki klimatycznej czy ubóstwa. „Dziecko w łonie matki, chory i starszy, migranci i uchodźcy, skazaniec na śmierć, ci już dotknięci zmianą klimatu i ubóstwem pokoleniowym” – wyliczał „kardynał”, w sposób totalitarny mieszając kategorie zła absolutnego i problemów społecznych, w których możliwa jest dyskusja o środkach („legitima diversitas sententiae”, jak nauczał Pius XII).
„Nie wszystkie kwestie moralne mają taką samą wagę moralną jak aborcja i eutanazja. […] Wśród katolików może istnieć uzasadniona różnorodność opinii nawet na temat prowadzenia wojny i stosowania kary śmierci, ale nie jednak w odniesieniu do aborcji i eutanazji” – napisał kardynał Joseph Ratzinger w 2004 r.
„Papież” Leon XIV powtórzył ten błąd w sposób jeszcze bardziej jaskrawy. Jego stwierdzenie, że „ktoś, kto mówi: «jestem przeciwko aborcji», ale mówi: «jestem za karą śmierci», nie jest naprawdę pro-life” to jawne zaprzeczenie dwutysiącletniej Tradycji Kościoła. Katechizm Rzymski (1566) wyraźnie naucza: „Państwo ma prawo do karania śmiercią przestępców w celu ochrony dobra wspólnego” („potestas gladii”). Św. Tomasz z Akwinu w Sumie teologicznej (II-II, q. 64, a. 2) dowodził, że „kara śmierci jest dozwolona, gdy jest wymierzana w sprawiedliwość i dobro społeczne”. Aborcja zaś jest zawsze złem wewnętrznym („intrinsecus malum”), jak nauczał Pius XII w encyklice Humani generis (1950).
Systemowy upadek posoborowego „magisterium”
Reakcja „biskupa” Thomasa Paprockiego, który nazwał decyzję Cupicha „absurdalną” i „nihilistyczną”, choć słuszna w treści, jest jawnym symptomem schizmy w strukturach posoborowych. W prawdziwym Kościele katolickim, żaden biskup nie miałby prawa publicznie krytykować decyzji kardynała – metropolity bez ryzyka ekskomuniki za złamanie kanonów 1382 i 2334 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku. Fakt, że w sekcie posoborowej dochodzi do publicznej walki „biskupów” – jak w tym przypadku dziesięciu „pasterzy” przeciwko Cupichowi – jest niezaprzeczalną oznaką utraty sakramentalnej władzy i autorytetu.
„Papież” Leon XIV, w swym modernistycznym zacietrzewieniu, posunął się do bluźnierczego zrównania mordowania nienarodzonych z „nieludzkim traktowaniem imigrantów” i „poparciem dla kary śmierci”. To klasyczny przykład „modernistycznej triady”: zastąpienie teologii polityką, relatywizacja dogmatów, kult człowieka zamiast Boga. Jak nauczał św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis (1907), „modernizm jest syntezą wszystkich herezji”, ponieważ łączy w sobie indyferentyzm, naturalizm i subiektywizm.
Milczenie o najwyższym Prawie Bożym
Najbardziej wymownym aspektem całego skandalu jest całkowite pominięcie w wypowiedziach Cupicha i Leona XIV kwestii kary wiecznej za grzech aborcji. Katechizm Trydencki (1566) w punkcie V. „O grzechach śmiertelnych” wyraźnie stwierdza: „Ci, którzy dopuszczają się dzieciobójstwa, popełniają grzech wołający o pomstę do nieba”. W tym kontekście, „nagroda za życiowe osiągnięcia” dla polityka otwarcie głoszącego prawo do mordowania dzieci jest aktem świętokradztwa i zgorszenia na skalę masową.
„Kardynał” Cupich, mówiąc o „podziałach” wśród katolików, w rzeczywistości demaskuje swój własny antykatolicyzm. Kościół katolicki nigdy nie „rozmawiał” z heretykami na temat zasad wiary. Sobór Trydencki (sesja XXIV, kan. 12) ekskomunikował każdego, kto „twierdził, że nie należy odmawiać komunii jawnym grzesznikom”. Stąd, jak stwierdził Pius XI w encyklice Quas primas (1925), „królestwo Chrystusa obejmuje wszystkich ludzi, zarówno jednostki, jak i rodziny, jak i państwa”. Władza świecka jest zobowiązana do publicznego uznania panowania Chrystusa i ochrony niewinnych, a nie do negocjowania z mordercami dzieci.
Teologia herezji w służbie rewolucji
Warto zwrócić uwagę na strategiczny język użyty przez „kardynała” i „papieża”. Wzmianki o „nadziei” („Keep Hope Alive”) w kontekście nagrody dla proaborcjonisty to perwersja semantyki katolickiej. W Sumie teologicznej (II-II, q. 17, a. 1) św. Tomasz definiuje nadzieję jako cnotę teologiczną, która odnosi się do „wiecznego szczęścia z pomocą łaski”. Tymczasem, aborcja – jak podkreślał Pius XII w radiowym orędziu Vous Nous avez (1951) – „jest aktem, który bezpośrednio zmierza do zabicia życia niewinnej istoty”.
„Zabójstwo, choćby było dozwolone przez prawo ludzkie, pozostaje zawsze zabójstwem” – św. Augustyn, „Państwo Boże” (I. 21)
Wypowiedź „papieża” Leona XIV, że „trzeba spojrzeć na całość pracy” senatora Durbina, jest klasyczną modernistyczną sofistyką. Św. Robert Bellarmin, doktor Kościoła, w De Controversiis (1586) dowodził, że „heretyk, choćby czynił tysiąc dobrych uczynków, nie może być zbawiony, jeśli umiera w błędzie”. Kościół nigdy nie „balansował” między dobrem a złem. Władza świecka, która legalizuje dzieciobójstwo, jest władzą szatańską – jak nauczał św. Jan Chryzostom w homilii „O władzy i bogactwie” (Homilia XV).
Za artykułem:
Sen. Durbin declines Cardinal Cupich’s award after global backlash over pro-abortion views (lifesitenews.com)
Data artykułu: 01.10.2025
