Leon XIV uchyla się od odpowiedzialności w skandalu finansowym Watykanu
„Papież” w roli biernego obserwatora kryminalnych afer w strukturach okupujących Watykan
Portal Catholic News Agency (1 października 2025) relacjonuje, że uzurpator tronu piotrowego Leon XIV (Robert Prevost) odmówił interwencji w procesie apelacyjnym „kardynała” Giovanniego Angelo Becciu, skazanego w 2023 roku za defraudację 8,000 euro i malwersacje na kwotę przekraczającą 500,000 euro. „Papież” stwierdził publicznie, że „proces musi się toczyć” i nie ma „zamiaru ingerować” w postępowanie sądowe.
„The trial must go forward. He has no intention of interfering”
„Proces musi się toczyć. Nie ma zamiaru ingerować” – oświadczył Leon XIV pytającemu dziennikarzowi, jak podaje CNA, przyjmując postawę biernego obserwatora w sprawie bezprecedensowego skandalu finansowego w strukturach posoborowych, gdzie „kardynał” pierwszy raz w historii stanął przed trybunałem. Brakuje tu jednak fundamentalnego, katolickiego rozumienia responsabilitas superiorum (odpowiedzialności przełożonych). Władza kościelna nigdy nie była redukowana do roli świeckiego arbitra w procesach karnych – jak przypomina encyklika Piusa XI Quas primas – lecz ma obowiązek strzeżenia depozytu wiary i moralności nawet w sferze doczesnej.
Finansowe zawirowania jako symptom apostazji doktrynalnej
Przedmiotem procesu stała się spekulacyjna inwestycja w londyńską nieruchomość przy Sloane Avenue, która przyniosła straty szacowane na 200 milionów dolarów. Becciu utrzymuje, że działał w ramach „papieskiej aprobaty”, co jednak – jak wskazuje dokumentacja – nie zwalnia go z osobistego rachunku sumienia przed Bogiem. Qui facit per alium, facit per se (kto działa przez innych, działa sam) – ta zasada prawa kanonicznego (CIC 1917, can. 209) jest całkowicie ignorowana w relacjonowanych wydarzeniach, gdzie odpowiedzialność rozmywa się w biurokratycznych procedurach.
Szczególnie bulwersuje fakt, że 500,000 euro, które miało służyć uwolnieniu zakonnicy w Mali, zostało roztrwonione na luksusowe dobra i podróże przez doradczynię Cecilię Marognę. To naganne złamanie katolickiej zasady sprawiedliwości rozdzielczej, wyrażonej w Syllabusie Piusa IX (p. 64), który potępia „uczynki niegodziwe i sprzeczne z wiecznym prawem”, gdy czynione są „z miłości do ojczyzny”. W całym artykule brak jednak teologicznej oceny moralnej tych czynów – skupia się on wyłącznie na aspekcie prawnym i finansowym, co jest symptomatyczne dla współczesnej redukcji Kościoła do poziomu korporacji.
Milczenie o sakramentalnej i kanonicznej odpowiedzialności
Niepokojącym pominięciem w relacji CNA jest brak odniesienia do Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, który w kan. 2345 § 2 przewidywał ekskomunikę latae sententiae dla duchownych dopuszczających się defraudacji kościelnego majątku. W obecnej sytuacji, gdy struktury posoborowe zawiesiły jurysdykcję karną wobec własnych hierarchów, Leon XIV potwierdza jedynie bankructwo moralne pseudo-Kościoła, który nie jest już w stanie wymierzać sprawiedliwości nawet w najbardziej oczywistych przypadkach.
Relatywizacja odpowiedzialności przejawia się również w języku samego procesu. Określenie „sprawiedliwość” ogranicza się tu wyłącznie do wymiaru świeckiego – sądowego, bez jakiegokolwiek odniesienia do status animarum (stanu dusz) czy wymogu sakramentalnej pokuty. W świetle encykliki Leona XIII Libertas praestantissimum (20), takie pominięcie stanowi de facto akceptację naturalizmu prawnego, który oddziela sferę jurysdykcji od sfery moralności.
„Biskup” w Rzymie, który nie rządzi
Stanowisko Leona XIV, który uchyla się od odpowiedzialności za kryminalną działalność własnych „kardynałów”, jest sprzeczne z fundamentalną zasadą katolickiej teologii władzy. Pastor aeternus Soboru Watykańskiego I (IV, 6) stwierdza jasno, że papież posiada „najwyższą i pełną władzę jurysdykcji” w całym Kościele. W tym przypadku mamy do czynienia z niebywałym precedensem – głową struktur, która zrzeka się ex officio (z urzędu) prawa do rozstrzygania w najważniejszych sprawach dyscyplinarnych, co w praktyce oznacza abdykację z władzy.
To przywodzi na myśl potępione w Syllabusie błędne tezy (p. 23) o „wykraczaniu poza granice władzy” przez papieży, które teraz – paradoksalnie – realizowane są przez samą posoborową hierarchię, dobrowolnie ograniczającą swój autorytet. W ten sposób struktury okupujące Watykan potwierdzają, że są jedynie świeckim tworem prawnym, niezdolnym do pełnienia misji ustanowionej przez Chrystusa.
Systemowe bankructwo moralne nowego „porządku”
Skandal finansowy, którego centralną postacią jest „kardynał” Becciu, nie jest przypadkiem odosobnionym, lecz logicznym owocem modernizmu teologicznego potępionego w dekrecie Lamentabili św. Piusa X (p. 58). Gdy w 1983 roku posoborowie wprowadziło nowy kodeks prawny usuwający kanony o karach za malwersacje, otworzyło furtkę dla systemowej korupcji. W świetle encykliki Piusa XI Divini Redemptoris (58) – która potępiała materializm w życiu społecznym – obecna sytuacja jawi się jako spełnienie najczarniejszych proroctw.
Brakuje tu również najważniejszego elementu: wezwania do pokuty i zadośćuczynienia. W tradycyjnym katolicyzmie, jak przypomina Sobór Trydencki (sesja XIV), publiczne zgorszenie wymaga publicznego zadośćuczynienia. W relacjach CNA nie ma śladu takiej świadomości – proces jest przedstawiony jako czysto świecki spór prawny, nie zaś jako akt naprawczy w Ciele Chrystusowym. To ostateczny dowód teologicznego bankructwa sekty posoborowej, która utraciła zdolność rozróżniania między grzechem a przestępstwem, między sakramentem pokuty a salą sądową.
Za artykułem:
Pope Leo XIV says he will not interfere in Cardinal Becciu court case (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 01.10.2025
