Portal Vatican News (1 października 2025) relacjonuje udział ponad tysiąca „pielgrzymów” z diecezji włocławskiej w audiencji u „Leona XIV” (Roberta Prevosta) oraz Mszy w bazylice laterańskiej z homilią „kardynała” Roberta Saraha. „Bp” Krzysztof Wętkowski deklaruje „pogłębianie życia religijnego” diecezji, pomijając całkowicie nadprzyrodzony wymiar prawdziwej pobożności katolickiej.
Naturalistyczna pseudopielgrzymka w służbie apostazji
„Pielgrzymka nadziei” – jak określa ją „biskup” Wętkowski – stanowi modelowy przykład modernistycznej redukcji religii do sfery psychologicznych uniesień. W tekście nie znajdziemy ani jednego odniesienia do Królewskiej Godności Chrystusa (Pius XI, Quas Primas), konieczności nawrócenia, stanu łaski uświęcającej czy prawdziwej Ofiary Mszy Świętej. Zamiast tego: „rozwój życia religijnego”, „wrażliwość religijna” i „nie poddawać się trudnościom” – puste frazy doskonale wpisujące się w potępioną przez św. Piusa X w Lamentabili sane (propozycja 25) koncepcję wiary jako „sumy prawdopodobieństw”.
„Intencją nas wszystkich jest, aby życie religijne w diecezji się nie tylko rozwijało, ale przede wszystkim pogłębiało” – „bp” Wętkowski
W tym zdaniu „biskupa” Wętkowskiego ujawnia się cały duch posoborowego naturalizmu. Gdzie wezwanie do walki z grzechem? Gdzie ostrzeżenie przed wiecznym potępieniem? Gdzie przypomnienie o obowiązku publicznego wyznawania wiary katolickiej jako jedynej prawdziwej? „Życie religijne” – termin zaczerpnięty z protestanckiego słownika – zastępuje tu łaskę uświęcającą, wierność dogmatom i poddanie się pod panowanie Chrystusa Króla (Pius XI, Quas Primas).
Uczestnictwo w herezji: audiencja u antypapieża
Najcięższym grzechem relacjonowanej pielgrzymki jest uczestnictwo w audiencji u „Leona XIV” – Roberta Prevosta, który jako antykościelny uzurpator nie ma żadnej jurysdykcji nad wiernymi. Wędrówka do grobów Apostołów Piotra i Pawła przy jednoczesnym uznaniu antypapieża to jawny akt schizmy potępiony już przez Piusa VI w konstytucji Charitas (1791). W tekście nie ma śladu krytycznej refleksji nad tym faktem – przeciwnie, „bp” Wętkowski zachęca do „rozważania homilii kardynała Saraha”, który sam jako członek posoborowego „kolegium kardynalskiego” uczestniczy w systemowej apostazji struktury okupującej Watykan.
Msza laterańska: teatr zastępujący Ofiarę
Opis uczestnictwa w „Mszy św. w Bazylice św. Jana na Lateranie” budzi szczególne oburzenie. Brak jakiejkolwiek wzmianki o formie celebracji pozwala domniemywać, że chodzi o Novus Ordo – posoborową pseudo-liturgię, która w myśl dokumentu Kongregacji Nauki Wiary z 1949 r. „wykazuje tendencję protestancką i jako taka stanowi niebezpieczeństwo dla wiary”. Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do „stołu zgromadzenia”, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li tylko świętokradztwem, to bałwochwalstwem.
„Pielgrzym nadziei” – czyli agent religijnego relatywizmu
Kluczowy fragment wypowiedzi „bpa” Wętkowskiego demaskuje modernistyczny zamysł całej inicjatywy:
„Być pielgrzymem nadziei, to znaczy przede wszystkim mieć przed oczyma samego Chrystusa i to do czego On zaprasza, czego dokonał, a także mieć przed oczami życie, które jest przed nami”
To zdrada chrystocentryzmu na rzecz antropocentrycznej utopii! Prawdziwy pielgrzym katolicki ma przed oczyma nie „życie przed nami”, lecz Mękę Pańską, Sąd Ostateczny i wieczność. Nadzieja chrześcijańska, jak naucza Katechizm Rzymski, opiera się na „łasce i miłosierdziu Bożym”, a nie na „niepoddawaniu się trudnościom” – jak głosi sekta posoborowa. W tekście nie znajdziemy ani słowa o pokucie, zadośćuczynieniu czy wyrzeczeniu się świata – fundamentach prawdziwej duchowości (Mt 16, 24).
Konsekwencje: milczenie w obliczu apostazji
Najbardziej przerażające jest przemilczenie przez „bpa” Wętkowskiego rzeczywistego stanu duchowej ruiny diecezji włocławskiej. Gdzie potępienie:
– masowych porzuceń wiary wśród młodzieży?
– profanacji kościołów przez koncerty i wydarzenia świeckie?
– katechizacji prowadzącej do relatywizmu?
Zamiast tego – „modlitwa za wszystkich diecezjan” pozbawiona konkretu teologicznego. To nie modlitwa katolicka, która „zostaje wysłuchana, jeśli jest zgodna z wolą Bożą” (1 J 5, 14), lecz magical thinking rodem z New Age.
Teologiczna konieczność sprzeciwu
W świetle niezmiennego nauczania katolickiego (kanon 1325 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.) udział wiernych w tej pielgrzymce stanowi:
1. Współudział w schizmie przez uznanie autorytetu antypapieża
2. Narażanie duszy na niebezpieczeństwo przez uczestnictwo w posoborowej pseudo-liturgii
3. Propagowanie indyferentyzmu poprzez akceptację modernistycznej narracji
Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili (propozycja 64): „Postęp nauk wymaga reformy pojęć nauki chrześcijańskiej” – to właśnie widać w diecezji włocławskiej, gdzie „pogłębianie życia religijnego” oznacza w praktyce odchodzenie od depozytu wiary.
Podczas gdy wierni powinni uciekać z „Babilonu” posoborowej pseudowspólnoty, ich pasterze prowadzą ich na zatracenie do serca antykościoła – Rzymu okupowanego przez masonerię. Ostatnie wezwanie: „niech będą pewni, że modlitwa za nich też tutaj jest zanoszona” brzmi jak szczególne szyderstwo, gdyż w myśl św. Tomasza z Akwinu (Summa Th. II-II, q. 83, a. 15) modlitwa heretyków nie jest przyjmowana przez Boga. Prawdziwym pielgrzymowaniem byłoby tu nawrócenie, wyrzeczenie się posoborowych struktur i powrót do jedynego Kościoła Chrystusowego – poza którym nie ma zbawienia (Sobór Florencki, 1442).
Za artykułem:
Biskup włocławski w Rzymie: pogłębić życie religijne w diecezji (vaticannews.va)
Data artykułu: 01.10.2025
