Portal Catholic News Agency (1 października 2025) relacjonuje, że „kościół” św. Wawrzyńca w Heber City w Utah ofiaruje „Mszę w intencji spokoju duszy” Russella M. Nelsona, zmarłego przywódcy sekty mormońskiej, oraz organizuje wspólne modlitwy różańcowe z wyznawcami tej religii. W komunikacie na Facebooku „ksiądz” Justin Hibbard, „dyrektor ewangelizacji” w miejscowej parafii, określił mormonów mianem „naszych sąsiadów” i „przyjaciół”, podkreślając, że inicjatywa ma „zbliżyć szerszą wspólnotę wiary”. W wydarzeniu ma uczestniczyć córka Nelsona, zaś uczestnicy otrzymają różańce i „instrukcje” modlitewne. „Rektor” katedry w Salt Lake City, „ksiądz” Christopher Gray, w oficjalnym oświadczeniu nazwał mormonów „braćmi i siostrami” i wyraził wdzięczność za ich „współpracę charytatywną”.
Teologiczne samobójstwo: „ofiara” za duszę jawnie heretyckiego przywódcy
Bezprecedensowa decyzja o „ofiarowaniu” Najświętszej Ofiary za duszę przywódcy sekty mormońskiej stanowi bezpośrednie pogwałcenie niezmiennej doktryny katolickiej dotyczącej kultu publicznego. Extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) – jak przypominał Sobór Laterański IV (1215) i papież Pius IX w encyklice Quanto conficiamur moerore (1846) – wyklucza możliwość zbawienia dla tych, którzy w sposób uporczywy i świadomy odrzucają prawdy wiary katolickiej. Russell Nelson, jako „prorok” i „apostoł” sekty odrzucającej Trójcę Przenajświętszą, bóstwo Chrystusa, realność grzechu pierworodnego, zbawczą moc sakramentów i prymat św. Piotra, był klasycznym heretykiem publicznym (publice haereticus). W świetle kanonów 1240 i 1241 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, takim osobom nie tylko odmawia się katolickiego pogrzebu, ale wszelkie publiczne modlitwy za ich dusze są ścisłym zakazem, by nie wprowadzać wiernych w błąd co do możliwości zbawienia poza jedynym Kościołem Chrystusowym.
„Kościół katolicki jest jedynym Kościołem Chrystusa, poza którym nie ma zbawienia dla nikogo” (Pius IX, Singulari Quidem, 1856).
Wspomniana „współpraca” z sektą mormońską w sprawach „renowacji katedry” i „pomocy charytatywnej” to klasyczny przykład communicatio in sacris cum haereticis (współpracy w rzeczach świętych z heretykami), potępionej przez Sobór Trydencki (sesja XXII, kan. 8) oraz papieża św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici Gregis (1907). Modernistyczny żargon o „wspólnym świadectwie godności” i „solidarności wspólnoty” to zdrada munus docendi (urzędu nauczania) Kościoła, który w doktrynie przedsoborowej jednoznacznie nauczał, że „religia mormońska jest zbiorem absurdalnych bajek i heretyckich doktryn” (Św. Oficjum, 1851).
Synkretyzm jako norma: liturgiczny skandal i zgorszenie wiernych
„Rozpowszechnianie różańców” wśród mormonów i organizowanie wspólnych modlitw to actio contra fidem (działanie przeciw wierze), prowadzące do religijnego synkretyzmu. Wspomnienie o spotkaniu „papieża” Franciszka z Nelsonem w Watykanie w 2019 roku to tylko potwierdzenie systemowej apostazji posoborowej sekty, która w imię „dialogu” i „ekumenizmu” zaprza się prawdy objawionej. Jak zauważa św. Robert Bellarmin w De Controversiis Christianae Fidei (1586), „modlitwy z heretykami są zgorszeniem dla wiernych i profanacją świętych obrzędów, gdyż sugerują, iż Bóg przyjmuje ofiarę tych, którzy odrzucają Jego Kościół”.
Brak jakiegokolwiek ostrzeżenia o herezji mormonizmu w tekście – w tym treści ich „pism świętych” (Księga Mormona, Nauki i Przymierza), które głoszą wielożeństwo, preegzystencję dusz, materialistyczną koncepcję Boga i zbawienie przez uczynki – dowodzi, że posoborowi „kapłani” (wyświęceni po 1968 roku) w pełni zaakceptowali naturalizm religijny potępiony w encyklice Humani Generis (1950) Piusa XII. Wszelkie odniesienia do „wspólnej pracy nad pomocą ubogim” to operatio ad bonum commune (działanie dla dobra wspólnego) oderwane od bonum supernaturale (dobra nadprzyrodzonego), co jest jawnym zaprzeczeniem słów św. Pawła: „Choćbym nakarmił ubogich, a nie miał miłości, nic mi nie pomoże” (1 Kor 13, 3).
Konsekrowane apostazja: od „misji” do „wspólnego stołu”
Przywołana przez „ks. Graya” wdzięczność za „charytatywną pracę sekty na całym świecie” to klasyczny przykład apostasiae ab intus (apostazji od wewnątrz). W świetle dokumentów przedsoborowych, jak encyklika Mortalium Animos (1928) Piusa XI, współpraca z sektami antykatolickimi, nawet w dziedzinie społecznej, jest możliwa jedynie pod warunkiem, że nie prowadzi do względnego uznania ich prawdziwości. Tymczasem „wspólne modlitwy” i „Msze ekumeniczne” (jak ta w Utah) w praktyce posoborowej stały się normą, co wprost przeczy orzeczeniu Świętego Oficjum z 1949 roku, zakazującemu katolikom jakichkolwiek uczestniczeń w „modlitwach międzywyznaniowych”.
„Kto twierdzi, że protestanci, schizmatycy i inne sekty heretyckie celebrują prawdziwą Ofiarę Eucharystyczną, niech będzie wyklęty” (Bulla Piusa V, Ex Debito Pastoralis Officii, 1570).
Wreszcie, sam fakt „odprawiania Mszy” w intencji heretyka to sacrilegium (świętokradztwo) w klasycznym rozumieniu teologii moralnej, gdyż wiąże Najświętszą Ofiarę z osobą, która publicznie zaprzeczała jej znaczeniu. Jak zauważa św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 13, a. 2), „modlitwa za heretyków, w czasie ich życia, może być dozwolona jako akt miłosierdzia, ale publiczne nabożeństwa za ich duszę po śmierci są zgorszeniem i relatywizacją wiary”.
Podsumowując: opisana inicjatywa to nie tylko kolejny przykład apostazji posoborowego establishmentu, ale także signum temporis (znak czasu) – dowód na to, że struktury okupujące Watykan stały się narzędziem antychrześcijańskiego synkretyzmu, w którym prawda i fałsz mają równe prawa w „szerokiej wspólnocie wiary”.
Za artykułem:
Utah Catholic church offers Mass for repose of soul of late LDS president (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 01.10.2025
