Portal Więź.pl (2 października 2025) relacjonuje przygotowania do „Pielgrzymki z obrzeży Kościoła” na Jasną Górę, inicjatywy Moniki Białkowskiej i słuchaczy jej programu „Reportaż z wycinków świata”. W programie zaplanowano dyskusję panelową z udziałem „dominikanina” Macieja Biskupa, „ks.” Dawida Dyrcz, „paulina” Michała Legana i Zbigniewa Nosowskiego, obrzęd obmycia nóg (mandatum) poza kontekstem Wielkiego Czwartku, oraz „Mszę świętą” pod przewodnictwem „bp.” Artura Ważnego. Organizatorzy zachęcają do przynoszenia „listów do Boga” opisujących „krzywdy doznane w Kościele”, które mają stać się „modlitwą i wotum”. Autorka tekstu, Monika Białkowska, odrzuca zarzuty o „walkę” z Kościołem, twierdząc, że chodzi jedynie o „przestrzeń dla skrzywdzonych” i „przypomnienie, że przez chrzest DNA Kościoła płynie w żyłach każdego”. To jawna próba narzucenia Kościołowi Chrystusowemu rewolucyjnej wizji „społeczeństwa otwartego”, gdzie grzech staje się virtusem, a dyscyklina – prześladowaniem.
Bunt przeciwko ładowi nadprzyrodzonemu
Ecclesia abhorret a sanguine (Kościół brzydzi się krwią) – głosi starożytna zasada prawa kanonicznego. Tymczasem „pielgrzymka” proponuje teologię otwartych ran, gdzie „skrzywdzeni” wznoszą swoje rany do rangi sakramentu. W liście do Galatów św. Paweł przestrzega: „Jeśli nawet my lub anioł z nieba głosić wam będzie ewangelię różną od tej, którą otrzymaliście, niech będzie przeklęty” (Ga 1,8). Wszystkie elementy tego przedsięwzięcia stanowią jawne pogwałcenie zasad:
Nie idziemy na Jasną Górę pod żadnymi sztandarami. Nie idziemy przeciwko nikomu. To nie jest żadna walka. Kto w ten sposób to ocenia, mierzy własną miarą
– pisze Białkowska. To klasyczny argumentum ad hominem, ukrywający rewolucję doktrynalną. Ci, którzy kwestionują modernistyczną agendę, są automatycznie uznawani za „nienawistnych”, podczas gdy sama organizacja wydarzenia pod auspicjami „papieża” Franciszka (w tekście wzmiankowane „inspiracje” jego grobem) i struktury posoborowej stanowi akt agresji przeciwko niezmiennemu Magisterium.
Mandatum jako narzędzie ideologicznej manipulacji
Obrzęd obmycia nóg (mandatum) wpisany w Wielki Czwartek to nie spontaniczny „gest solidarności”, lecz liturgiczną ikonę Chrystusowego kapłaństwa. Pius XII w encyklice Mediator Dei (1947) nauczał, że „liturgia jest świętym działaniem, w którym przez znaki widzialne czci się Bóg i uświęca się człowiek”. Wykorzystanie mandatum poza kontekstem Triduum Paschalnego i w zestawieniu z dyskusją panelową o „wykluczeniu” – z udziałem m.in. zwolennika komunii dla rozwodników (Nosowski) – to profanacja świętych znaków. Władza kościelna w Lamentabili sane exitu (1907) potępiła tezę: „Dogmaty, sakramenty i hierarchia, zarówno co do pojęcia, jak i co do rzeczywistości, są tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (pkt 54).
Jasna Góra jako „neutralne” sanktuarium?
Twierdzenie, że Jasna Góra „nie należy i nie może należeć do żadnej 'bańki'”, jest czystą sofistyką. Sanktuarium to materia et forma katolickiej pobożności, miejsce pielgrzymek królów, hetmanów i ludu wiernego, które w 1717 roku koronowało Najświętszą Maryję Pannę na Królową Polski. Białkowska deklaruje:
Jestem przekonana, że ludzkie dramaty, czasem latami niewypowiedziane, nie są spektaklem na sprzedaż
Tymczasem cała inicjatywa to „spectaculum” w rzymskim znaczeniu – krwawa igrzyska, gdzie pod płaszczykiem „pobozności” dokonuje się rozłamu w Kościele. Współpraca z „duchownymi” posoborowymi, którzy wcześniej uczestniczyli w propagowaniu „nowej ewangelizacji” (czyli apostazji), to communicatio in sacris – zakazana przez Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 (kan. 1258).
Listy do Boga jako wotum nieposłuszeństwa
„Listy do Boga” jako „modlitwa, wotum i świadectwo” – oto najwyższy szczyt modernistycznej herezji. Wotum w tradycyjnej teologii to publiczne świadectwo wiary, jak wieniec złożony przez Jana III Sobieskiego po bitwie pod Wiedniem. Tymczasem „wotum” tych, którzy „czują się w Kościele źle”, to:
1. Odrzucenie zasady per Mariam ad Jesum – Maryja nie jest „mediatorką” prywatnych roszczeń wobec Kościoła, lecz Matką Prawdy.
2. Zamach na urząd nauczycielski Kościoła – żadna „skarga” nie może być ważniejsza od Magisterium (Syllabus błędów, Pius IX, 1864, pkt 22: „Kościół nie ma prawa definiowania dogmatycznie, że religia katolicka jest jedyną prawdziwą religią”).
3. Teologizacja subiektywizmu – „czuję, więc jestem” przeciwstawione „Credo, więc jestem”.
Nihil novi sub sole: „współczucie” jako nowa religia
W tekście pojawia się retoryka „włączenia” i „współczucia” bliźniemu, która – jak uczą dokumenty Świętego Oficjum – jest w istocie odmianą naturalizmu. W Lamentabili sane (pkt 58) potępiono tezę: „Wszystką prawość i doskonałość moralności należy umieścić w gromadzeniu i pomnożeniu bogactw wszelkimi sposobami i w zadowoleniu przyjemnościami”. W tym przypadku „przyjemnością” jest narcystyczne celebrowanie własnych ran i żądanie, by Kościół uznał je za „święte”.
Nie chcemy rewolucji. Nie mamy postulatów. Chcemy tylko opowiedzieć Bogu o tym, co nas spotkało
– pisze Białkowska. To klasyczny protestantyzacja wiary, gdzie prywatne doświadczenie staje się normą doktrynalną. W świetle encykliki Quas Primas (1925) Piusa XI, Królestwo Chrystusa nie jest „dialogiem” z ludzkimi słabościami, ale objawieniem Jego panowania nad wszelkimi prawami i sumieniami. „Dajcie cesarzowi cesarskie, a Bogu – boskie” (Mt 22,21) – lecz w tym przypadku „Bogiem” stają się emocje.
Krytyka „starszych braci” jako faryzeizm
Paralela do „starszego syna” z przypowieści o marnotrawnym to reductio ad absurdum teologii. Autorka pisze:
Dziś ta opowieść mnie przeraża, gdy czytam, do czego są w stanie posunąć się tacy zawsze wierni synowie. Do jakich słów. Do jakiej niechęci. Do jakiej nienawiści. Do jakiej pogardy…
Tymczasem prawdziwym „starszym synem” są ci, którzy w imię „nowego otwarcia” burzą płoty Winnicy Pańskiej. Święty Pius X w encyklice Pascendi ostrzegał: „Moderniści […] starają się, aby Kościół zlał się z społeczeństwem świeckim”. Wszystkie elementy „pielgrzymki” – od „mandatum” po „listy” – prowadzą do zniesienia granic między sacrum a profanum.
Wnioski: „Obrzeża” jako antykościół
1. Teologia „obrzeży” głosi, że Kościół to nie Mistyczne Ciało z Chrystusem-Głową, lecz demokratyczna platforma dialogu, gdzie „wszyscy mają prawo głosu”.
2. Wydarzenie na Jasnej Górze to liturgia rewolucji, w której „ofiara” (Chrystus) zastąpiona została „krzywdą” (subiektywne doświadczenie).
3. Udział „duchownych” posoborowych to zdrada stanu – w świetle przysięgi antymodernistycznej (1910) są oni zobowiązani do „odrzucenia błędów modernizmu i zachowania wiary w niezmienność depozytu”.
Jak w Quo Vadis Henryka Sienkiewicza, gdy Chilon Chilonides wykrzykiwał: „Chrystus jest miłością!”, by ukryć swoją zdradę – tak i dziś „pielgrzymka” pod płaszczykiem „miłosierdzia” prowadzi do destructionem per internecionem (zniszczenia przez wewnętrzną erozję) Kościoła. W obliczu takich działań obowiązkiem katolika jest nie „współczucie”, ale militia Christi – walka w obronie Wiary aż do przelania krwi.
Za artykułem:
Z obrzeży Kościoła na Jasną Górę. Właśnie tam (wiez.pl)
Data artykułu:
