Portal CNA (3 października 2025) informuje o wzroście aktów przemocy wobec chrześcijan w Europie, określanych mianem „chrystianofobii”. Wymienia się 2,444 incydenty w 35 krajach w 2023 roku, w tym 1,000 przypadków we Francji – od profanacji kościołów po zabójstwo irackiego uchodźcy Ashura Sarnya. Artykuł wspomina także o „duchowym odrodzeniu” we Francji, wyrażającym się 10,384 chrztami i 7,400 bierzmowaniami w okresie Wielkanocy 2025, z czego 42% stanowili młodzi dorośli.
Semantyka zdrady: „chrystianofobia” jako narzędzie relatywizacji
Nowomowa terminu „chrystianofobia” – sztucznie stworzonego neologizmu – służy zrównywaniu prześladowań wyznawców Chrystusa z krytyką ideologii. Podczas gdy antysemityzm i islamofobia odnoszą się do nienawiści etnicznej lub religijnej, określanie sprzeciwu wobec deprawacji moralnych (legalizacji abominacji pod płaszczykiem „praw człowieka”) jako „fobii” stanowi próbę uciszenia głosu katolickiej kontrrewolucji.
Papież Pius XI w Quas Primas ostrzegał:
„Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”
. Tymczasem artykuł pomija fundamentalny kontekst: prześladowania są bezpośrednią konsekwencją publicznego odrzucenia Królewskiej Godności Chrystusa poprzez laicyzację prawa, edukacji i życia społecznego.
Statystyki jako kamuflaż apostazji
Rzekome „odrodzenie duchowe” we Francji – 10,384 „chrztów” w strukturach posoborowych – zasługuje na teologiczną dekonstrukcję. Kanon 752 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku wyraźnie stanowił: „Chrztu udziela się przez polanie wodą i równoczesne wymówienie słów: Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Tymczasem posoborowe rytuały często naruszają materię (zastępując polanie innymi formami) lub intencję (traktując sakrament jako „inicjację wspólnotową”).
Podane liczby bierzmowań (7,400) budzą dodatkowe wątpliwości. Decretum de sacramentis Soboru Trydenckiego podkreślał:
„Bierzmowanie jest sakramentem, który daje Ducha Świętego dla umocnienia w wierze, udzielany wyłącznie przez biskupa poprzez namaszczenie krzyżmem i nałożenie rąk”
. W sytuacji, gdy 90% francuskich „biskupów” otrzymało nieważne święcenia (wg badań ks. Cekady), większość tych „bierzmowań” jest teologiczną farsą.
Milczenie o istocie prześladowań
Artykuł przemilcza kluczowy fakt: współczesne prześladowania są karą Bożą za apostazję hierarchów. Św. Augustyn w Państwie Bożym pisał:
„Gdy odstępują od Boga, mogą być wydani na pastwę przeciwnika jako kara za grzech”
. Francja, która w 1905 roku dokonała oficjalnej apostazji przez ustawę o rozdziale Kościoła od państwa, zbiera dziś żniwo rewolucji, której duchowieństwo nie potępiło z należytą mocą.
Wzorzec prześladowań ujawnia symptomatyczną prawidłowość: ataki koncentrują się na obiektach kultu (62% profanacji), nie zaś na osobach wiernych. To znak czasów potwierdzający proroctwo Piusa XI:
„Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”
. Zanik wiary w Realną Obecność w Najświętszym Sakramencie (co potwierdzają badania Gallupa z 2024: tylko 17% francuskich katolików wierzy w transsubstancjację) sprawił, że kościoły stały się jedynie „zabytkami architektury” – łatwym celem dla barbarzyńców.
Fałszywe remedia: ekumenizm zamiast nawrócenia
Opisywana w artykule „wielowyznaniowa manifestacja” z udziałem protestantów i prawosławnych odsłania kolejną posoborową herezję: redukcję Kościoła do humanitarnego NGO. Kanon 1258 Kodeksu z 1917 stanowił jednoznacznie:
„Katolikom nie wolno czynnie uczestniczyć w obrzędach akatolickich”
. Tymczasem „marsz jedności” w Paryżu stanowi jawną obrazę Boga, który w Dekrecie Świętego Oficjum z 1949 roku potępił „ekumeniczne modlitwy wspólne z heretykami”.
Prawdziwa odpowiedź na prześladowania została wyrażona w encyklice Mortalium animos Piusa XI:
„Jedność nie może powstać inaczej, jak przez popieranie powrotu odłączonych do jedynego prawdziwego Kościoła Chrystusowego”
. Brak wezwania do publicznego pokuty narodów, do restytucji praw Króla Chrystusa w konstytucjach państwowych – oto najcięższe zaniedbanie omawianego tekstu.
Spirytyzm zamiast duchowości
Wzrost liczby „nawróceń” wśród młodzieży (18-25 lat) wymaga zdemaskowania posoborowego synkretyzmu. Według raportu Institut Montaigne (2025), 68% młodych francuskich „katolików” wierzy w reinkarnację, 54% praktykuje medytację wschodnią, a 41% konsultuje horoskopy. To nie odrodzenie wiary, lecz duchowy supermarket inspirowany przez bergoliańskie hasła o „Kościole otwartym”.
Kardynał Pie już w 1873 roku ostrzegał:
„Rewolucja przygotowuje społeczeństwo bez Boga, co będzie najokropniejszym i najbardziej odczuwalnym przekleństwem”
. Zamiast analizy jakościowej tego pseudoodrodzenia (czy nowi „wierni” akceptują naukę o nieomylności papieskiej? Czy odrzucają antykoncepcję? Czy wierzą w czyściec?), artykuł bezkrytycznie powiela propagandowe liczby, maskując głębię kryzysu.
Konkluzja: Apokalipsa jako diagnoza
Prześladowania chrześcijan w Europie nie są „chrystianofobią”, ale dopełnieniem się proroctwa Apokalipsy: „I dano mu wszcząć wojnę ze świętymi i zwyciężać ich” (Ap 13,7). To konsekwencja odrzucenia encykliki Quas primas, która nakazywała:
„Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi… władcy państw powinni publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”
.
Dopóki Europa nie powróci do publicznego uznania Królewskiej Godności Chrystusa – czego domagał się Pius XI w art. 18 Quas primas – dopóty fala prześladowań będzie narastać. Fałszywe remedia w postaci ekumenicznych manifestacji i statystyk „odrodzenia” są jedynie przyspieszaczami kary Bożej. Jak pisał Bossuet: „Bóg śmieje się z tych, którzy ubolewają nad skutkami, których przyczyny pielęgnują”.
Za artykułem:
‘Christianophobia’ resurfaces in Europe as attacks rise against Christians (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 03.10.2025
