Portal Vatican News (3 października 2025) relacjonuje wypowiedź „kardynała” Pierbattisty Pizzaballi, łacińskiego „patriarchy Jerozolimy”, który – opisując katastrofalną sytuację humanitarną w Strefie Gazy – wyraził nadzieję na rychłe zakończenie wojny izraelsko-palestyńskiej. W całym wywodzie zabrakło jednak potępienia terroryzmu Hamasu oraz jakiejkolwiek wzmianki o obowiązku nawrócenia i poddania się prawom Chrystusa Króla jako jedynej drodze do trwałego pokoju.
Teologiczny bankructwo posoborowego „miłosierdzia bez krzyża”
„Życie ludzi zostało zrujnowane – podkreślił kard. Pizzaballa – brakuje szpitali, co oznacza brak opieki nie tylko dla rannych i okaleczonych, ale także dla osób potrzebujących zwykłej pomocy medycznej, takich jak dializowani czy chorzy na raka”. Podczas gdy opis materialnych zniszczeń jest szczegółowy, całkowitemu zanegowaniu ulega ratio ultimum (ostateczny cel) obecności Kościoła w Ziemi Świętej. Brak choćby jednego zdania o potrzebie udzielania sakramentów, głoszenia Ewangelii czy modlitwy o nawrócenie dusz zagrożonych wiecznym potępieniem w sytuacji permanentnego konfliktu.
Św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis demaskował taką postawę jako przejaw modernizmu: „Religia nie jest bowiem dla modernistów niczym innym, jak tylko pewnym rodzajem świadomości, a niczym innym Kościół, jak tylko formą tej świadomości”. „Patriarcha” redukuje misję Kościoła do roli agencji humanitarnej, co stanowi zdradę nakazu Chrystusa: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15).
Milczenie o moralnej ocenie terroryzmu: zgniły owiec soborowego „dialogu”
Szokujące jest przemilczenie moralnej oceny ataków Hamasu z 7 października 2023 roku. Choć „kardynał” przyznaje, że „ta sytuacja jest nie do przyjęcia i nie do usprawiedliwienia”, równocześnie stwierdza: „Wiedzieliśmy, że wówczas po 7 października nastąpi reakcja”, co stanowi niebezpieczną relatywizację. Pius XII w przemówieniu do Międzynarodowego Trybunału Wojskowego w Norymberdze (1946) jednoznacznie nauczał: „Terroryzm jako metoda walki politycznej pozostaje zawsze zbrodnią przeciwko Bogu i ludzkości”.
Wykreowanie fałszywej symetrii moralnej między agresorem a ofiarą to bezpośredni skutek soborowej deklaracji Dignitatis humanae, która – łamiąc nauczanie Grzegorza XVI w Mirari vos i Piusa IX w Quanta cura – wprowadziła zgubną zasadę „wolności religijnej”. Jak trafnie zauważył abp Marcel Lefebvre w Liście do zagubionych katolików: „Dialog ekumeniczny to droga do apostazji, która każe nam milczeć o prawdach wiary, gdy tylko stają się one 'niewygodne’”.
Naturalistyczna utopia „pokoju bez Chrystusa Króla”
Najjaskrawszą herezją w wystąpieniu Pizzaballi jest koncepcja pokoju oderwanego od obowiązku społecznego panowania Chrystusa: „Zakończenie wojny nie oznacza pokoju. Pokój to bardzo wymagające słowo”. Tymczasem Pius XI w encyklice Quas primas nauczał nieodwołalnej prawdy: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym… nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”.
Propozycja „potrzeby przywództwa, które zbuduje współistnienie” to czczy humanitaryzm, który Pius XII potępił w encyklice Summi Pontificatus jako „zgubne mrzonki tych, którzy chcą odbudować świat bez Boga”. Jak można mówić o prawdziwym pojednaniu bez wezwania do porzucenia islamskiego dżihadu i żydowskiego talmudyzmu? Bez nawrócenia na jedyną prawdziwą wiarę katolicką?
Zatrute owoce posoborowej „troski” o uciśnionych
Opisując sytuację chrześcijan w Gazie, „patriarcha” z upodobaniem podkreśla: „To nie jest decyzja polityczna. Cieszy mnie obraz Kościoła, który decyduje się pozostać – jako znak aktywnej, pokojowej obecności”. To klasyczny przykład posoborowego zafałszowania – Kościół nie jest „znakiem obecności”, lecz depozytariuszem środków zbawienia! Gdzie wezwanie do obrony prześladowanych chrześcijan przed islamską przemocą? Gdzie potępienie muzułmańskiego prawa szariatu, które systematycznie niszczy resztki chrześcijaństwa na Bliskim Wschodzie?
Św. Pius V w bulli Ex omnibus afflictionibus (1567) jednoznacznie nakazywał: „Książętom katolickim nakazujemy pod karą klątwy, by mieczem powstrzymywali napór mahometan na ziemie chrześcijańskie”. Tymczasem posoborowi hierarchy wolą bawić się w politycznych mediatorów, zdradzając powierzone sobie dusze.
Demaskacja modernistycznej metody: od humanitaryzmu do apostazji
Cała wypowiedź Pizzaballi stanowi modelowy przykład modernistycznej infiltracji, którą św. Pius X w Lamentabili sane exitu potępił w punkcie 58: „Cała doskonałość i cała doskonałość moralności polegają na gromadzeniu i pomnażaniu bogactw wszelkimi sposobami”. Skupienie na „godności człowieka” i „prawach człowieka” przy całkowitym milczeniu o prawach Boga i obowiązku czci oddawanej Trójcy Przenajświętszej – oto istota apostazji posoborowego establishmentu.
Kiedy „kardynał” mówi o „ludziach, którzy wciąż mają odwagę myśleć inaczej”, pomija fundamentalną prawdę: Jedyną alternatywą dla cywilizacji śmierci jest cywilizacja Chrystusa Króla. Jak przypominał Leon XIII w encyklice Annum sanctum: „Panowanie Chrystusa rozciąga się nie tylko na narody katolickie lub tych, którzy przyjęli chrzest, lecz także na wszystkich niechrześcijan, tak, iż cały rodzaj ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”.
Zamiast pustych frazesów o „pokojowym współistnieniu”, prawdziwy pasterz winien głosić palestyńskim muzułmanom i izraelskim żydom niezmienne wezwanie: „Extra Ecclesiam nulla salus” (Poza Kościołem nie ma zbawienia). Dopóki struktury posoborowe będą negować tę fundamentalną prawdę, ich działalność pozostanie nie tylko bezowocna, ale i grzesznym współudziałem w zatracaniu dusz.
Za artykułem:
Kard. Pizzaballa: wojna w Gazie się skończy, ale droga do pokoju będzie długa (vaticannews.va)
Data artykułu: 03.10.2025
