Portal CNA relacjonuje szereg wydarzeń z życia struktur posoborowych na Bliskim Wschodzie i w Azji. Patriarcha maronicki Bechara Boutros Raï odwiedził libańskie wioski przygraniczne, gdzie głosił „przesłanie pokoju” bez wskazania na konieczność podporządkowania się prawom Chrystusa Króla. W Syrii odnotowano ataki na chrześcijan, podczas gdy iracka konferencja ekumeniczna z udziałem kard. Sako świętowała rocznicę Soboru Nicejskiego w duchu relatywizacji dogmatów. Azjatyccy biskupi przygotowują się do kolejnej fazy synodalnego eksperymentu, podczas gdy jezuici w Indiach promują ekologiczny naturalizm.
Fałszywy pokój libańskiego patriarchy
„Raï called for a permanent peace built on Israeli withdrawal and the assertion of full Lebanese sovereignty” – czytamy w relacji. Kardynał Raï, zamiast wskazać na jedyne źródło prawdziwego pokoju, jakim jest społeczne panowanie Chrystusa Króla (Pius XI, Quas primas), ogranicza się do świeckich postulatów geopolitycznych. Jego wezwanie do „jedności i siły” pozbawione jest nadprzyrodzonej perspektywy, sprowadzając misję Kościoła do poziomu organizacji humanitarnej.
Prawdziwy pasterz winien głosić, że pokój możliwy jest jedynie poprzez publiczne uznanie władzy Chrystusa nad narodami, gdyż „królestwo Jego nie jest z tego świata” (J 18,36) w sensie pochodzenia, ale obejmuje wszystkie narody. Milczenie o konieczności nawrócenia Izraela i innych narodów na katolicyzm stanowi zdradę ewangelicznego mandatu.
Syria: konsekwencje odrzucenia praw Bożych
Ataki na chrześcijan w Wadi al-Nasara ukazują logiczne następstwo porzucenia katolickiej koncepcji państwa. Gdy naród odrzuca społeczne panowanie Chrystusa, „wzniesione płomienie wzajemnej nienawiści i wewnętrznej niezgody gubią od Boga oddalonych ludzi i państwa i do ich zagłady się przyczyniają” (Pius XI, Quas primas). Biskupi posoborowi, zamiast wzywać do pokuty i przywrócenia publicznego kultu, ograniczają się do potępienia przemocy jako zjawiska socjologicznego.
Ekumeniczna zdrada nicejskiego dziedzictwa
Konferencja w Erbil pod patronatem patriarchy Asyryjskiego Kościoła Wschodu i z udziałem kard. Sako to jawne pogwałcenie kanonów katolickich. Sobór Nicejski z 325 r., definiujący homoousios (współistotność) Syna z Ojcem, był odpowiedzią na herezję ariańską – dziś zaś ci, którzy odrzucają boskość Chrystusa (jak asyryjczycy), zapraszani są jako „partnerzy dialogu”.
Tymczasem papież Pius IX w Syllabusie błędów potępił tezę, że „ludzie mogą znaleźć drogę wiecznego zbawienia i osiągnąć wieczne zbawienie w każdym kulcie religijnym” (propozycja 16). Uczestnictwo kardynała w tej farsie stanowi akt apostazji, sprzeniewierzający się słowom św. Pawła: „A nawet jeślibyśmy my albo anioł z nieba głosił wam ewangelię odmienną od tej, którą myśmy wam głosili, niech będzie przeklęty!” (Ga 1,8).
Synodalne knowania azjatyckich biskupów
Spotkanie w Samphran pod hasłem „przejrzystości i odpowiedzialności w synodalnym Kościele” odsłania prawdziwy cel rewolucji posoborowej – demontaż hierarchicznej struktury Kościoła. Gdy abp Weradet Chaiseri mówi o „wprowadzaniu w życie dokumentu synodalnego”, należy pamiętać, że Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili potępiło tezę, jakoby „Kościół nie był w stanie skutecznie bronić etyki ewangelicznej, ponieważ niezmiennie trwa przy swoich poglądach” (propozycja 63).
Fałszywy ekumenizm i zielona herezja
Katolicko-anglikańskie spotkanie w Dublinie, gdzie dyskutowano o AI i Gazie, to kolejny przykład irenizmu potępionego przez Piusa XI. Tymczasem „cały Kościół” posoborowy milczy na temat encykliki Mortalium animos, która zakazuje udziału w tego typu zgromadzeniach, gdyż „prawdziwa jedność chrześcijan może zaistnieć jedynie przez powrót odłączonych do jedynego prawdziwego Kościoła Chrystusowego”.
Projekty ekologiczne jezuitów w Indiach, reklamowane jako „ratowanie Ziemi”, stanowią jawne odejście od nadprzyrodzonej misji. Gdy o. Mascarenhas mówi o „jedynym domu – kruchej Ziemi”, zapomina słów Chrystusa: „Królestwo moje nie jest z tego świata” (J 18,36). Redukcja duchowości do ekologizmu to realizacja modernistycznej tezy potępionej w Lamentabili: „Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga” (propozycja 20).
Afrykańskie wezwania bez Ewangelii
Apele biskupów z Wybrzeża Kości Słoniowej o „spokój i powściągliwość” przed wyborami to przykład czczego moralizatorstwa pozbawionego ewangelicznego fundamentu. Bez wezwania do uznania władzy Chrystusa Króla nad narodami, takie deklaracje stają się pustą retoryką. Jak przypomina Pius XI: „Nie będzie nadziei trwałego pokoju między narodami, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” (Quas primas).
Teologia zdrady
Wszystkie opisane wydarzenia łączy wspólny mianownik: systemowa apostazja struktur posoborowych. Od Libanu po Indie hierarchy występują jako rzecznicy świeckich ideologii – ekologizmu, ekumenizmu, dialogu międzyreligijnego – porzucając nakaz Chrystusa: „Idąc na cały świat, nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19).
Kardynałowie Raï i Sako, zamiast pełnić rolę „sol ziemi i światłości świata” (Mt 5,13-14), stali się agentami globalistycznej rewolucji. Ich działania potwierdzają diagnozę św. Piusa X z encykliki Pascendi, który modernistów nazwał „najgroźniejszymi wrogami Kościoła”, ponieważ działając od wewnątrz, „niszczą żywotne siły Kościoła, zatruwają sam źródlany zdrój życia”.
Tym samym struktury okupujące Watykan realizują program wyłożony w modernistycznej tezie potępionej w Syllabusie: „Rzymscy papieże i sobory powszechne wykroczyły poza granice swojej władzy, przywłaszczyły sobie prawa władców, a nawet zbłądziły w sprawach wiary i moralności” (propozycja 23).
Wobec tej apostazji jedyną odpowiedzią wiernych pozostaje nieugięte trwanie przy niezmiennej nauce Kościoła oraz odrzucenie wszelkich form współpracy z posoborową herezją.
Za artykułem:
Patriarch Raï praises Lebanon border communities for staying on their land (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 03.10.2025
