Portal eKAI (3 października 2025) informuje o przyznaniu Nagrody Św. Jana Pawła II syryjsko-katolickiemu „arcybiskupowi” Jacquesowi Mouradowi przez Watykańską Fundację Jana Pawła II. Kapituła pod przewodnictwem „kardynała” Kurta Kocha doceniła rzekome „zaangażowanie w dialog międzyreligijny oraz budowanie pokoju”. Uroczystość wręczenia odbędzie się 18 października w Watykanie. Artykuł gloryfikuje Mourada jako symbol „pojednania” chrześcijan i muzułmanów w Syrii, pomijając całkowicie obowiązek głoszenia jedynej prawdy zbawiennej.
Dialog jako Substytut Wiary: Zdrada Ewangelizacyjnego Mandatu
„Niestrudzone zaangażowanie w dialog międzyreligijny” – tę frazę z artykułu należy rozumieć jako synonim apostazji. Kościół katolicki zawsze nauczał, że extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia – Sobór Florencki, 1442). Pius XI w encyklice Quas Primas podkreślał: „Wszyscy ludzie, skłonni do zapominania, rozważyli, ileśmy Zbawiciela naszego kosztowali: Nie skazitelnym złotem albo srebrem jesteście wykupieni… ale drogą krwią jako baranka niezmazanego i niepokalanego Chrystusa”. Tymczasem działalność Mourada, skupiona na relatywizacji religii, stawia znak równości między Krwią Chrystusa a doktryną islamu, która jawnie odrzuca Bóstwo Zbawiciela.
Kult Człowieka Zamiast Kultu Boga: Fałszywe Męczeństwo
Artykuł przedstawia porwanie Mourada przez ISIS w 2015 r. jako „świadectwo wiary”, pomijając kluczowy fakt: prawdziwe męczeństwo wymaga śmierci ex odio fidei (z nienawiści do wiary). Tymczasem uwolnienie „arcybiskupa” przez muzułmańskich „przyjaciół” (jak podkreśla tekst) dowodzi, że jego prześladowcy nie widzieli w nim zagrożenia dla islamu. Jak zauważył św. Tomasz z Akwinu: „Męczennikiem jest ten, kto cierpi śmierć za wyznawanie wiary chrześcijańskiej lub za praktykowanie cnoty w odniesieniu do Boga” (Summa Theologiae II-II, q. 124, a. 5). Brak ofiary życia unieważnia narrację o heroizmie.
Duchowa Kolaboracja: Mar Moussa i Dziedzictwo Heretyka
Wspólnota monastyczna Deir Mar Musa, z którą związany jest Mourad, została założona przez ekskomunikowanego jezuitę Paolo Dall’Oglio – znanego z głoszenia tezy, że „islam jest drogą zbawienia”. To środowisko od dziesięcioleci propaguje synkretyzm religijny, czego dowodem są praktyki w klasztorze Mar Elian, gdzie „modlitwa” z muzułmanami zastąpiła ewangelizację. Św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis potępił takich działaczy jako „modernistów mieszających prawdę z błędem”. Watykańska Fundacja nagradzając Mourada, legitymizuje więc jawną herezję.
Posoborowa Utopia: Religijna „Współpraca” jako Nowa Dogmatyka
Tekst powołuje się na słowa „papieża” Leona XIV o „współpracy wierzących różnych tradycji religijnych”. To echo soborowej deklaracji Nostra Aetate, potępionej przez abp. Marcela Lefebvre’a jako „zdrada misji Kościoła”. Tymczasem Leon XIII w encyklice Humanum Genus ostrzegał: „Każda współpraca z niekatolikami prowadzi do zatracenia wiary”. Nagroda przyznana Mouradowi to klasyczny przykład laicyzacji sacrum: zamiast nawracać niewiernych, Kościół Nowego Porządku każe katolikom „współpracować” z wyznawcami fałszywych religii.
Jan Paweł II jako Symbol Rewolucji
Fundacja nazwana imieniem Wojtyły promuje ideologiczne dziedzictwo tegoż „papieża”, który w Asyżu w 1986 r. oddał cześć bożkom pogańskim. Jak zauważył kard. Alfredo Ottaviani: „Żaden papież nie może zmienić nauki o wyłączności zbawienia w Chrystusie”. Tymczasem artykuł bezkrytycznie powtarza frazę o „aktualności apelu z Asyżu”, co jest jawnym zaprzeczeniem bulli Cantate Domino Soboru Florenckiego. Nagroda dla Mourada to nie tylko pochwała synkretyzmu – to oficjalne przyzwolenie na bałwochwalstwo.
Teologia Zastąpienia: Syryjski Kościół jako Polityczny Narzędzie
W tekście pobrzmiewa ideologia „ubogacania się przez różnorodność”, gdzie chrześcijanie mają być jedynie „częścią szerszego społeczeństwa” (jak pisze o Syrii Mourad). To sprzeczne z nauczaniem Piusa XII, który w encyklice Mystici Corporis Christi podkreślał: „Kościół jest nie tylko społecznością doskonałą, ale jedyną prowadzącą do zbawienia”. Promowanie „pokojowego współistnienia” z islamem – który według Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1350) jest religią „odrzucającą Bóstwo Chrystusa” – to zdrada misji apostolskiej.
Konsekwencje Doktrynalne: Dlaczego Ta Nagroda Jest Bluźnierstwem
1. Relatywizacja Męczeństwa: Uznanie Mourada za „świadka wiary” mimo braku męczeństwa ośmiesza prawdziwych męczenników, jak św. Edmund Campion, ścięty za odmowę uznania supremacji królowej anglikańskiej.
2. Propagowanie Indyferentyzmu: Hasło „tylko miłość zwycięży zło” (jak pisze Mourad) oderwane od prawdy o konieczności nawrócenia to czysty sentymentalizm potępiony przez Piusa IX w Syllabus Errorum (pkt 15-17).
3. Legitymizacja Modernistycznych Sieci: Nagradzanie uczniów Dall’Oglio (ekskomunikowany w 2013 r.) pokazuje, że struktury posoborowe stały się „przyczółkiem rewolucji antykościelnej” (kard. Giuseppe Siri).
„Kościół nie może uznać, że wszystkie religie prowadzą do zbawienia. To byłoby zaprzeczeniem jego Boskiego założenia”
– te słowa abp. Marcela Lefebvre’a z 1986 r. demaskują prawdziwy cel nagrody: zastąpić ewangelizację religijną konfabulacją.
Podsumowanie: Triumf Modernizmu nad Magisterium
Przyznanie Premio San Giovanni Paolo II Jacquesowi Mouradowi to nie tylko kolejny skandal – to liturgia autounicestwienia Kościoła Nowego Porządku. Zamiast świętych jak św. Jan Maria Vianney, który nawracał grzeszników, czy św. Pius X, który zwalczał modernizm, sekta posoborowa czci „bohaterów” dialogu. Jak ostrzegał Pius XI w Quas Primas: „Pokój nie zajaśnieje narodom, dopóki nie uzna się panowania Chrystusa Króla”. Dopóki Watykan będzie nagradzał relatywizm, a nie wierność Tradycji, żadna „nadzieja” głoszona przez Mourada nie będzie warta więcej niż kadzidło spalone przed posągiem Allaha.
Za artykułem:
Abp Jacques Mourad laureatem II edycji Nagrody Św. Jana Pawła II (vaticannews.va)
Data artykułu: 03.10.2025
