Portal ACI Prensa (3 października 2025) relacjonuje święcenia pięciu nowych „księży” w katedrze w Arequipie, którym przewodniczył „arcybiskup” Javier Del Río Alba. Homilia miała koncentrować się na walce z „diabłem” i wezwaniu do „świętości”, jednakże w całym przekazie zabrakło fundamentalnych elementów katolickiej doktryny o kapłaństwie i naturze Kościoła.
Teatr nieważnych sakramentów
„Today you will be constituted ministers who participate in the priestly ministry of Christ, constituted as servant priests”
To zdanie demaskuje sedno problemu: posoborowa redukcja kapłaństwa do funkcji „służebnej” zamiast ex opere operato sprawowania władzy ofiarniczej. Termin „minister” (w przeciwieństwie do sacerdos) zaczerpnięty wprost z protestanckiego słownika, kwestionuje samą istotę sakramentu święceń.
Co znaczące, żaden fragment homilii nie nawiązuje do kanonu XXIII Soboru Trydenckiego, który stanowi: „Jeśli ktoś powie, że w Kościele katolickim nie ma hierarchii ustanowionej z Bożego rozporządzenia, na którą składają się biskupi, prezbiterzy i diakoni – niech będzie wyklęty” (DB 966). Tymczasem „święcenia” udzielone w rycie zreformowanym przez Montiniego w 1968 roku są nieważne z powodu zmienionej formy sakramentalnej („Accipe Spiritum Sanctum” zastąpione opisową formułą „Consecrare et offerre”), co potwierdzają badania teologów od ks. Antoniego de Poulpiqueta po abp. Marcela Lefebvre’a.
Mit walki duchowej bez broni nadprzyrodzonej
Przy całej retoryce o „walce z smokiem” (Ap 12), „abp” Alba pomija kluczowy fakt:
„the holy Church of God needs shepherds like Jesus the Good Shepherd, who will defend them from the dragon”
Jaką obronę mogą zaoferować „duchowni”, którzy sami:
- Sprawują nieważną „Eucharystię” (Msza Pawła VI będąca synaxis według definicji „Institutio Generalis Missalis Romani” z 1969 r.),
- Nie mają pewności co do ważności rozgrzeszenia (zreformowany ryt sakramentu pokuty znosi konieczność integralności wyznania grzechów),
- Głoszą „ekumenizm” potępiony przez Piusa XI w Mortalium animos jako „zdradę jedynego Kościoła Chrystusowego”?
Papież Pius X w Lamentabili sane exitu potępił podobne iluzje: „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych” (propozycja 22). Walka bez ortodoksji to teatr cieni.
Naturalistyczna wizja „powołania”
W homilii pojawia się niepokojące sformułowanie:
„the desire to serve to spring forth from the depths of our being”
To czysto naturalistyczne ujęcie, ignorujące katolicką naukę o łasce powołania. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II q.189 a.10) podkreślał, że kapłaństwo wymaga vocatio divina, nie zaś subiektywnego „pragnienia służby”.
Pius XI w encyklice Ad catholici sacerdotii (1935) precyzował: „Kapłaństwo nie jest zwykłym powołaniem czy zawodem, ale wewnętrznym odciskiem charakteru Chrystusa Kapłana”. Tymczasem posoborowy kryzys powołań (Peru od 1965 r. straciło 78% seminarzystów według danych CELAM) rozwiązuje się przez masowe „wyświęcanie” kandydatów po zaledwie pięcioletniej formacji – zamiast piętnastoletniej przed Vaticanum II.
Gnostycka wizja „brzydoty” funkcjonalizmu
Stwierdzenie, że brak modlitwy prowadzi do „merely functional” kapłaństwa, jest szczególnie obłudne w kontekście:
- Zniesienia brewiarza i zastąpienia go „Liturgią Godzin” zredukowaną o 60% psalmów,
- Likwidacji klauzur i życia wspólnotowego w seminariach,
- Wprowadzenia „pastorali” jako głównego przedmiotu formacji zamiast teologii moralnej i dogmatycznej.
Gdy „abp” Alba ostrzega przed „jaws of that dragon”, powinien przypomnieć sobie słowa św. Piusa X z Pascendi dominici gregis: „Moderniści, aby szerzyć swe błędy, nie znajdują sposobu skuteczniejszego nad to, by niszczyć katolickie seminaria duchowne”. To nie brak osobistej „intymności z Bogiem”, lecz systemowa destrukcja instytucji Kościoła odpowiada za upadek duchowieństwa.
Konsekwencje dla wiernych
Największe niebezpieczeństwo tego spektaklu tkwi w zwodzeniu dusz:
- Wierni uczestniczący w „mszach” sprawowanych przez nieważnie wyświęconych nie otrzymują łaski Eucharystii (can. 732 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.),
- „Rozgrzeszenia” udzielane w rycie posoborowym mogą być nieważne z powodu braku wymaganego intentio faciendi quod facit Ecclesia,
- Cała „pastoralna aktywność” nowych „księży” sprowadza się do propagowania herezji ekumenizmu i wolności religijnej potępionych w Syllabus Errorum Piusa IX (propozycje 15-18).
Jak ostrzegał arcybiskup Marcel Lefebvre w Liście do zagubionych katolików: „Uczestnictwo w nowej mszy to współpraca z destrukcją Wiary”. Milczenie o tych faktach czyni z homilii „abp” Alby nie wezwanie do walki, lecz aktu kapitulacji przed smokiem modernizmu.
Za artykułem:
The Church needs holy priests who defend the faithful from ‘the dragon,’ archbishop says (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 03.10.2025
