Demaskowanie systemowej zgnilizny w pseudo-diecezji Knoxville
Portal LifeSiteNews (3 października 2025) informuje o zeznaniach byłego proboszcza parafii św. Marji w Oak Ridge, Brenta Sheltona, w sprawie oskarżeń o ukrywanie homoseksualnego gwałtu dokonanego przez kleryka Wojciecha Sobczuka na pracowniku struktury okupującej watykańską administrację. Sprawa ujawnia całkowity upadek dyscypliny i moralności w posoborowej sekcie, gdzie procedury prawne zastąpiły sakramentalne środki naprawcze.
Prawo kanoniczne zdeptane na rzecz świeckich procedur
Zarzuty strony pozywającej opierają się na dekrecie Vos Estis Lux Mundi wydanym przez antypapieża Bergoglio w 2019 roku. Jak przypomina Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis: „Moderniści (…) wprowadzają nowe prawa pod pozorem odnowy, by zniszczyć świętą dyscyplinę”. Powoływanie się na nieważne akty prawne pseudo-magisterium stanowi heretycką próbę podważenia niezmiennego prawa kanonicznego obowiązującego do 1958 roku.
„Fr. Shelton was ordered to produce documents not previously submitted under an earlier 2022 subpoena”
Fakt, że kapłan został zmuszony przez sąd cywilny do ujawnienia dokumentów, podczas gdy według Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1559) sprawy duchowne podlegają wyłącznie jurysdykcji kościelnej, pokazuje całkowite podporządkowanie się świeckiemu państwu. To jawne pogwałcenie zasady libertas Ecclesiae (wolności Kościoła).
Upadła władza uzurpatorów w sutannach
Opisywana sytuacja „biskupa” Stiki, który oskarżył Sheltona o „porzucenie posługi”, podczas gdy sam ustąpił pod presją Watykanu, ukazuje całkowity brak autorytetu w strukturach posoborowych. Jak nauczał Leon XIII w Satis cognitum: „Gdzie nie ma prawowitej sukcesji apostolskiej, tam nie ma ani kapłaństwa, ani Ofiary, ani Kościoła”. „Nominacje” kolejnych uzurpatorów – Fabre’a i Beckmana – pozostają nieważne z punktu widzenia integralnej teologii katolickiej.
Sprawa „księdza” Reeda, usuniętego z parafii pod zarzutem „naruszenia granic” mimo braku dowodów, potwierdza kryzys władzy ojcostwa duchownego. W prawdziwym Kościele katolickim kanon 2309 przewiduje surowe kary dla duchownych dopuszczających się niemoralnych czynów, ale także chroni kapłanów przed oszczerczymi oskarżeniami poprzez ścisłe procedury kanoniczne.
Milczenie o naturze zbrodni woła o pomstę do nieba
Największym skandalem pozostaje systemowe przemilczenie teologicznego wymiaru zarzucanych czynów. Homoseksualny gwałt to nie tylko przestępstwo karne, ale przede wszystkim crimen pessimum (najcięższa zbrodnia) wobec prawa Bożego (Kpł 20,13; Rz 1,26-27). Brak wzmianki o:
- Grzechu sodomii jako peccatum clamans (grzechu wołającego o pomstę do nieba)
- Obowiązku publicznej pokuty dla sprawcy
- Konieczności naprawienia zgorszenia wobec wiernych
– świadczy o całkowitej akceptacji rewolucji obyczajowej w łonie samej sekty posoborowej. Jak ostrzegał Pius XI w Casti connubii: „Grzechy przeciw naturze są tak odrażające, że samo ich wspomnienie powinno napawać wstydem”.
Struktury bez łaski wobec porządku nadprzyrodzonego
Cała sprawa demaskuje czysto naturalistyczne podejście do kryzysu w pseudo-Kościele. Brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Stanie łaski u uczestników procedur
- Modlitwie wynagradzającej za świętokradztwa
- Roli Najświętszej Ofiary w naprawie zła
Potwierdza to diagnozę św. Piusa X z Lamentabili sane exitu: „Moderniści redukują religię do subiektywnych uczuć, odcinając ją od obiektywnego porządku nadprzyrodzonego”. „Diecezja” Knoxville funkcjonuje jak korporacja, nie zaś jak mistyczne Ciało Chrystusa.
W obliczu tych faktów jedynym rozwiązaniem pozostaje całkowite odrzucenie struktury posoborowej i powrót do katolickiej doktryny wyrażonej w niezmiennych orzeczeniach Magisterium – od Soboru Trydenckiego po Piusa XII. Jak przypomina dekret św. Oficjum z 1949 r.: „Nikt nie może pozostawać w komunii z modernistami bez narażenia własnego zbawienia”.
Za artykułem:
Second priest testifies in abuse cover-up lawsuit against Diocese of Knoxville (lifesitenews.com)
Data artykułu: 03.10.2025
