Portal Opoka (3 października 2025) relacjonuje ultimatum Donalda Trumpa wobec Hamasu: przyjęcie do niedzielnego wieczora planu pokojowego pod groźbą niespotykanego dotąd „piekła” militarnych represji. „Wszystkie kraje się podpisały!” – deklaruje amerykański prezydent, wzywając jednocześnie „niewinnych Palestyńczyków” do opuszczenia stref kontrolowanych przez islamskich bojowników.
Polityczny horyzontalizm jako objaw apostazji cywilizacyjnej
„BĘDZIE POKÓJ NA BLISKIM WSCHODZIE, TAK CZY INACZEJ” – grzmi Trump w swoim manichejskim ultimatum, całkowicie pomijając principium et fundamentum (zasadę i fundament) wszelkiego trwałego ładu społecznego: publiczne panowanie Jezusa Chrystusa nad narodami. Już w 1925 roku Pius XI w encyklice Quas Primas jednoznacznie nauczał: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Tymczasem Trump operuje wyłącznie kategoriami Realpolitik, traktując pokój jako produkt negocjacji między walczącymi frakcjami, nie zaś jako owoc poddania się narodów pod berło Chrystusa.
„Porozumienie z Hamasem musi zostać osiągnięte do niedzieli wieczorem o OSIEMNASTEJ (18.00) czasu w Waszyngtonie”
To świeckie dies irae odsłania metafizyczną pustkę współczesnej dyplomacji. Groźba „piekła” pozbawiona jest tu jakiegokolwiek transcendentnego wymiaru, sprowadzona do czysto materialnej eskalacji przemocy – bellum omnium contra omnes (wojny wszystkich przeciwko wszystkim), którą można zawiesić jedynie na mocy umowy stron. Brak najmniejszej wzmianki o Bogu jako źródle władzy (Rz 13,1) czy konieczności podporządkowania prawa międzynarodowego prawu Bożemu stanowi wymowną ilustrację apostasia generalis (powszechnej apostazji) współczesnych państw.
Ewangelia świeckiego humanitaryzmu versus doktryna społeczna Kościoła
Wezwanie do ewakuacji „niewinnych Palestyńczyków” to kolejny przejaw herezji naturalizmu społecznego, potępionej już w Syllabusie Piusa IX (pkt 56-60). Trump arbitralnie rozdziela „niewinnych” od „winnych”, ignorując katolicką naukę o grzechu pierworodnym i powszechnej potrzebie Odkupienia. Tymczasem Kościół od wieków naucza, że „nie masz w żadnym innym zbawienia” (Dz 4,12) – ani w amerykańskich gwarancjach bezpieczeństwa, ani w porozumieniach pokojowych wynegocjowanych pod lufami karabinów.
Milczenie na temat prześladowanych chrześcijan na Bliskim Wschodzie jest szczególnie wymowne. Gdy politycy rozdzielają „niewinnych” i „bojowników” według kryteriów etnicznych, całkowicie pomijają rzeczywistych nosicieli veritatis splendor (blasku prawdy) w regionie – katolików mordowanych zarówno przez islamistów, jak i przez izraelskich osadników. To wymowne przemilczenie demaskuje świecki charakter całej inicjatywy, całkowicie obcej duchowi encykliki Quas Primas, która podkreślała: „królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi” bez wyjątku.
Religia praw człowieka versus lex Christi
Amerykańska retoryka „niewinnych cywilów” to współczesna wersja błędów potępionych przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili (pkt 58-59). Koncepcja „niewinności” oderwana od stanu łaski uświęcającej, oparta wyłącznie na kryteriach humanitarnych, stanowi przejaw modernistycznej redukcji religii do etyki społecznej. Tymczasem już Sobór Trydencki nauczał, że nawet dzieci bez chrztu świętego nie mogą wejść do królestwa niebieskiego (sesja V, kanon 4).
Trumpowskie ultimatum jest żywą ilustracją tezy Piusa XI, że „usunięto Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze (…) życia publicznego”. Brak jakiejkolwiek wzmianki o potrzebie nawrócenia stron konfliktu, o modlitwie jako narzędziu pokoju, czy o roli Kościoła jako jedynego autentycznego mediatora – to wszystko świadczy o całkowitej sekularyzacji myślenia o stosunkach międzynarodowych.
Geopolityczna magia symetryzmu
Próba narzucenia „pokoju” poprzez groźbę totalnej wojny odsłania drugie dno współczesnego ładu międzynarodowego: bellum iustum (wojna sprawiedliwa) została zastąpiona bellum technocraticum – przemocą legitymizowaną przez multilateralne porozumienia. Trump chełpi się, że „wszystkie kraje się podpisały”, ale właśnie ta powszechna akceptacja dla świeckich mechanizmów stanowi najgłębszy przejaw apostazji narodów.
Quas Primas przypominała władcom: „niech (…) uznają prawa królewskiej godności i władzy Chrystusa Pana”. Tymczasem współczesna dyplomacja, zarówno w wydaniu amerykańskim, jak i ONZ-owskim, operuje wyłącznie kategoriami modus vivendi – tymczasowych kompromisów pozbawionych transcendentnego fundamentu. Jak zauważył Pius XI: „usunięto główną przyczynę, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać”.
Tajemnica nieprawości w akcji
Milczenie na temat rzeczywistego rozwiązania konfliktu – nawrócenia Izraela i Palestyny na katolicyzm oraz ustanowienia publicznego kultu Chrystusa Króla – jest najbardziej wymownym oskarżeniem całego przedsięwzięcia. Jak nauczał Pius XI: „dobrodziejstwa zgody i pokoju (…) spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój” – ale tylko pod warunkiem uznania królewskiej władzy Zbawiciela.
Trumpowskie ultimatum, całkowicie pomijające rolę Kościoła i potrzebę ewangelizacji, stanowi żywą ilustrację słów św. Pawła: „gdy mówią: Pokój i bezpieczeństwo – wtedy przyjdzie na nich nagła zagłada” (1 Tes 5,3). Prawdziwy pokój nie pochodzi z genewkich negocjacji ani waszyngtońskich ultimatów, lecz – jak przypominał Pius XI – „z królestwa Chrystusowego, które jest królestwem prawdy i życia, królestwem świętości i łaski, królestwem sprawiedliwości, miłości i pokoju”.
Za artykułem:
Trump: Hamas ma czas do niedzieli na przyjęcie planu pokojowego, inaczej wybuchnie piekło (opoka.org.pl)
Data artykułu: 03.10.2025
