Portal EpiskopatNews relacjonuje ingres abpa Andrzeja Przybylskiego do Archikatedry Katowickiej 4 października 2025 roku. W homilii nowy metropolita podkreślał potrzebę „szukania dróg do serca człowieka”, tworzenia „Kościoła komunii” oraz „dialogu z niewierzącymi”. Wskazywał na konieczność rozwoju mediów katolickich i „społecznej nauki Kościoła”, przy jednoczesnym apele o „porządki w Kościele”. Nuncjusz apostolski abp Antonio Guido Filipazzi nawiązywał do „wzajemnego poszanowania” i „braterskiego upomnienia”. W uroczystości uczestniczyło 42 hierarchów, w tym przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Tadeusz Wojda.
Naturalizm zamiast królewskiej godności Chrystusa
W całej homilii abpa Przybylskiego uderza całkowite pominięcie społecznego panowania Chrystusa Króla, co stanowi jawną negację encykliki Quas Primas Piusa XI, która stanowi: „Wszyscy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”. Tymczasem metropolita katowicki redukuje misję Kościoła do psychologizującego „szukania dróg do serca”, co jest przejawem potępionego w Syllabusie błędu (pkt 39) o prymacie władzy świeckiej nad duchową.
Posoborowa destrukcja pojęcia komunii
Abp Przybylski powołuje się na „Kościół komunii” Jana Pawła II, który stanowi heretyckie wypaczenie katolickiej eklezjologii. Papież Pius XII w encyklice Mystici Corporis jednoznacznie naucza, że prawdziwą komunię mają tylko ci, którzy „trwają w łonie Kościoła jednomyślnie w tej samej wierze”. Tymczasem propozycja „miejsca na pytania i poszukiwania” oraz „dialogu z nie wierzącymi” to jawna zdrada zasady extra Ecclesiam nulla salus, potępiona przez Piusa IX w Syllabusie (pkt 16-18).
Fałszywi patroni i niebezpieczne wzorce
Szokujące jest przywołanie przez abpa Przybylskiego ks. Franciszka Blachnickiego, którego ruch „światło-życie” przepełniony był duchem posoborowego modernizmu. Równie problematyczne jest powoływanie się na bł. ks. Emila Szramka, którego tezy o „duszy Śląska” noszą znamiona regionalistycznego separatyzmu sprzecznego z uniwersalizmem katolickim. Wspomnienie św. Franciszka z Asyżu w kontekście „sprzątania Kościoła” to niebezpieczna paralela do rewolucyjnych tendencji obecnych w posoborowiu.
Ewangelizacja bez Ewangelii
Propozycja „ewangelizacyjnej opcji na rzecz młodzieży” pozbawiona jest fundamentalnego elementu – nauki o konieczności nawrócenia i podporządkowania życia Chrystusowi Królowi. Pius XI w Quas Primas podkreślał, że „wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw” (pkt 25), podczas gdy nowy metropolita proponuje jedynie „przestrzeń dla budowania relacji”. To ewidentne zastosowanie potępionej w Lamentabili tezy 22 o ograniczaniu depozytu wiary jedynie do „proponowanych powszechnie dogmatów”.
Nuncjatura propagująca relatywizm
Słowa nuncjusza Filipazziego o „wzajemnym poszanowaniu” i „braterskim upomnieniu” to klasyczny przykład posoborowego relatywizmu. Św. Pius X w Lamentabili potępia tezę 65, że „wiara chrześcijańska jest sprzeczna z historią”, podczas gdy cała retoryka watykańskiego dyplomaty sugeruje równość między prawdą a błędem. Brak jakiegokolwiek odniesienia do encykliki Mortalium animos Piusa XI, która zakazuje udziału w ruchach ekumenicznych, jest wymownym świadectwem apostazji.
Media jako substytut łaski
Podkreślanie roli „mediów katolickich” w ewangelizacji to typowy przejaw naturalizmu potępionego w Syllabusie (pkt 3). Abp Przybylski stwierdza, że bez mediów „nie dotrzemy z orędziem Ewangelii”, co jest jawną negacją słów Chrystusa: „Beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15,5). W ten sposób środek zastępuje cel, a technika – łaskę, co Pius X w Pascendi nazywa „najstraszniejszą zarazą” modernizmu.
Jubileuszowe złudzenia
Projekt „wspólnej drogi do Jubileuszu Odkupienia w Roku 2033” to parodia prawdziwego ducha jubileuszowego, który zawsze w Kościele wiązał się z nawróceniem i pokutą. Brak jakiegokolwiek odniesienia do odpustów, zadośćuczynienia czy modlitwy wynagradzającej świadczy o całkowitym odejściu od katolickiej duchowości. W zamian proponuje się „poświęcanie lat” różnym grupom społecznym, co przypomina bardziej planowanie socjalne niż działalność nadprzyrodzoną.
Zatruta synteza
Deklarowana przez abpa Przybylskiego „synteza tradycyjnego i nowoczesnego” to w istocie synkretyzm potępiony przez św. Piusa X w Lamentabili (pkt 53). Prawdziwy Kościół nigdy nie potrzebuje „syntezy” z duchem czasu, gdyż jak nauczał Pius IX w Syllabusie (pkt 80), „Kościół winien pogodzić się z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją”. Propozycja „twórczego zaangażowania w rzeczywistość sztucznej inteligencji” to jawne zaprzeczenie słowom św. Pawła: „Nie sprzęgajcie wozu Bożego z wozem bałwochwalczym” (2 Kor 6,14).
Za artykułem:
Abp Przybylski podczas ingresu do Archikatedry Katowickiej: Kościół musi szukać dróg do serca człowieka (episkopat.pl)
Data artykułu: 04.10.2025
