Portal ACI Prensa (4 października 2025) relacjonuje spotkanie uzurpatora watykańskiego określanego jako „papież” Leon XIV z aktywistami nikaraguańskimi, którzy przekazali mu raport „Nikaragua: A Persecuted Church”. Dokument autorstwa Marthy Patricii Moliny wymienia m.in. zakaz ponad 16,5 tys. procesji i 1000 ataków na struktury posoborowe ze strony reżimu Daniela Ortegi. Przedstawicielka diaspory Muriel Sáenz wręczyła „papieżowi” również listy od ofiar reżimu oraz nikaraguańską kawę.
Teologiczny fałsz relacji o „prześladowanym Kościele”
Ecclesia supplet (Kościół uzupełnia) – głosiła klasyczna zasada prawa kanonicznego, jednakże w przypadku struktur posoborowych nie ma mowy o żadnej kontynuacji prawowitej władzy kościelnej. Raport Moliny pomija fundamentalny fakt, iż tzw. biskupi Nikaragui, w tym Silvio Báez „potwierdzony” w urzędzie przez Bergoglio, uczestniczą w apostazji posoborowej. Jak zauważył św. Robert Bellarmin w „De Romano Pontifice”: „heretyckiego papieża można sądzić i odrzucić przez Kościół”. Tym samym współpraca nikaraguańskich hierarchów z modernistyczną sektą unieważnia ich roszczenia do reprezentowania katolicyzmu.
„Represje trwają codziennie i ważne jest, aby Stolica Apostolska wiedziała, że wszystko jest dokumentowane” – stwierdza Molina w artykule.
Paradoksalnie, sama autorka raportu współpracuje ze strukturami, które od 1958 roku systematycznie niszczą depozyt wiary – od wprowadzenia nowej „mszy” Pawła VI po synkretyzm religijny Franciszka. Milczenie o świętokradzkich praktykach posoborowych (komunia na rękę, ekumeniczne modlitwy, profanacje Eucharystii) czyni z raportu narzędzie politycznej manipulacji, nie zaś obrony religii katolickiej.
Naturalizm versus nadprzyrodzoność w narracji prześladowań
Ton relacji ACI Prensa ujawnia czysto naturalistyczne podejście do prześladowań, redukujące je do konfliktu politycznego. Brak jakiegokolwiek odniesienia do:
- Stanu łaski uciśnionych (czy uczestniczą w prawdziwej Mszy św.?)
- Rzeczywistej komunii z Chrystusem Królem (zamiast tego mowa o „komunii z papieżem”)
- Nadprzyrodzonej roli cierpienia w zadośćuczynieniu za grzechy świata
Pius XI w encyklice Quas primas przypominał: „Państwa nie mogą odmawiać czci publicznej i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi”. Tymczasem raport pomija kluczowy kontekst: nikaraguański reżim zwalcza nie katolicyzm, lecz jego posoborową karykaturę, która sama odrzuciła społeczne panowanie Chrystusa. Zakaz procesji uderza w posoborowe zgromadzenia, które i tak od dziesięcioleci profanują kult publiczny poprzez:
- Zniesienie procesji w tradycyjnej formie
- Ekumeniczne modły z heretykami
- Redukcję kultu eucharystycznego do „uczty wspólnoty”
Duchowieństwo posoborowe jako współwinne prześladowań
Przytaczane w artykule postaci jak „biskup” Báez to produkty destrukcyjnej reformy posoborowej. Báez, nominowany przez Bergoglia w 2019 roku, uczestniczył w:
- Synodzie amazońskim promującym panteistyczne kulty
- Ekumenicznych zgromadzeniach z heretykami
- Kampaniach na rzecz „ekologii integralnej” będącej formą neomarksizmu
Kanony soboru laterańskiego IV (1215) stanowią jednoznacznie: „Biskup, który nie troszczy się o naprawę swoich owiec, niech będzie pozbawiony godności”. Tymczasem nikaraguańscy hierarchowie przez dekady tolerowali w swoich diecezjach:
- Protestanckie praktyki w liturgii
- Nauki sprzeczne z moralnością katolicką
- Propagandę teologii wyzwolenia
Dopiero teraz, gdy reżim zastosował wobec nich własne metody (zakaz procesji = odpowiedź na zniesienie tradycyjnych nabożeństw; inwigilacja = konsekwencja współpracy z służbami w czasach „dialogu”), podnoszą lament. Jest to klasyczny przykład poena talionis (kary odwetu) za zdradę misji Kościoła.
Milczenie o prawdziwym Kościele katolickim
Największym oszustwem raportu jest implikacja, jakoby struktury posoborowe reprezentowały katolicyzm. Tymczasem „poza Kościołem nie ma zbawienia” (Sobór Florencki, 1442), zaś Kościół trwa w tych, którzy zachowali wiarę niezmienioną. Autorzy całkowicie pomijają:
- Istnienie katolików tradycyjnych w Nikaragui
- Prześladowania kapłanów wiernych Mszy trydenckiej
- Heroiczne postacie prawdziwej wiary (np. o. Ernesto Cardenal, choć błędny teologicznie, przynajmniej konsekwentnie przeciwstawiał się posoborowej apostazji)
Jak pisał Pius XI w „Miserentissimus Redemptor”: „Największą zbrodnią współczesnego wieku jest to, że ludzie próbują oddzielić życie osobiste, rodzinne i społeczne od świętej religii”. Nikaraguańskie prześladowania są naturalną konsekwencją tego rozdziału, który sami posoborowi hierarchy promowali przez dziesięciolecia.
Fałszywa narracja o „komunii z papieżem”
„Kościół katolicki w Nikaragui jest w całkowitej komunii z papieżem i zjednoczony na modlitwie mimo przeciwności i represji” – deklaruje Molina w liście do „papieża” Leona XIV.
To zdanie obnaża całkowite niezrozumienie pojęcia komunii kościelnej. Komunia z heretyckim uzurpatorem (jak wszyscy „papieże” od Jana XXIII) jest niemożliwa. Św. Paweł w Liście do Galatów 1,8-9 stwierdza jednoznacznie: „Gdyby wam nawet my albo anioł z nieba głosił ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty!”
Prawdziwa komunia istnieje jedynie z Magisterium niezmiennym, które trwa w katolikach wiernych tradycji. Nikaraguańscy wierni powinni zatem:
- Odrzucić posoborowe sakramenty (ważne, lecz niegodziwe)
- Szukać kapłanów z ważnymi święceniami przed 1968 rokiem
- Organizować katakumbowe wspólnoty wierne tradycji
Raport Moliny służy jedynie legitymizacji struktur apostazji, podczas gdy prawdziwe rozwiązanie wymaga powrotu do integralnego katolicyzmu i publicznego uznania królewskiej władzy Chrystusa nad Nikaraguą.
Za artykułem:
Pope Leo XIV receives detailed report on attacks against the Catholic Church in Nicaragua (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 04.10.2025
