Portal Tygodnik Powszechny (5 października 2025) relacjonuje XIX Konkurs Chopinowski w Warszawie jako „globalną imprezę”, podkreślając jej medialny zasięg, tłumy i technologiczne udogodnienia dla widzów. Autor Jakub Puchalski zachwyca się „radością słuchania muzyki Chopina” w oderwaniu od jej transcendentnego wymiaru, redukując sacrum sztuki do czysto zmysłowego doświadczenia.
Kult człowieka i technokratyczne bałwochwalstwo
„Sala Filharmonii Narodowej od dawna jest zbyt mała na tę globalną imprezę” – czytamy, podczas gdy Kościół od wieków naucza, że sztuka prawdziwie wielka rodzi się z ciszy adoracji, nie z hałaśliwego spektaklu. Pius XI w Quas primas jednoznacznie wskazywał, że kultura pozbawiona podporządkowania Chrystusowi Królowi staje się narzędziem duchowego zniewolenia. Tymczasem opis konkursu przypomina liturgię świeckiego humanizmu: „siedemnastoosobowe jury” w roli kapłanów, „transmisje internetowe” jako komunia dla mas, a „pianista Kevin Chen” jako idol współczesności.
Fałszywy ekumenizm sztuki
Duch Syllabusa błędów (1864) rozpoznaje się w milczącym założeniu, że Chopinowska muzyka może być „neutralnym dziedzictwem ludzkości”. Tymczasem Fryderyk Chopin komponował Preludia w celach kontemplacyjnych, często poprzedzając pracę modlitwą, o czym współcześni „znawcy” dyskretnie milczą. Jak zauważył św. Pius X w Pascendi dominici gregis: „Moderniści starają się wydrzeć sztuce jej charakter służebny wobec Prawdy Objawionej, czyniąc z niej bożka samouwielbienia”.
Redukcja duchowości do doznań estetycznych
Zdanie:
„Głównym przedmiotem jest radość słuchania muzyki Chopina (jak można sądzić po wielu komentarzach internautów)”
obnaża duchową pustkę współczesnej recepcji sztuki. Kościół zawsze nauczał, że verum et pulchrum convertuntur (prawda i piękno są wymienne), podczas gdy tu mamy do czynienia z czystym hedonizmem zmysłów. Już w 1907 roku Święte Oficjum w Lamentabili sane potępiało „interpretację sztuki oderwaną od nadprzyrodzonego celu człowieka”.
Demokracja zastępuje hierarchię wartości
Opis „publiczności oblegającej kasy” i „internautów kibicujących pianistom” odzwierciedla egalitarny zabobon naszych czasów. W kulturze katolickiej sztuka wymagała przygotowania duchowego, a nie tylko technicznej biegłości. Tymczasem konkurs promowany jest jak zawody sportowe – zwycięzca zdobywa „świetną przyszłość”, nie zaś możliwość głębszego służenia Bogu poprzez talent.
Religia postępu i globalnego wioskowego bałaganu
Międzynarodowy skład jury (w tym wykonawcy pod „neutralną flagą”) realizuje modernistyczną utopię Laudato si’, gdzie wszystkie narody i światopoglądy mają się „zjednoczyć” w kulturowym synkretyzmie. Tymczasem Pius XI ostrzegał: „Błądziłby bardzo, kto odmawiałby Chrystusowi władzy nad jakimikolwiek sprawami doczesnymi” (Quas primas). Muzyka Chopinowska – głęboko zakorzeniona w katolickiej Polsce, przepojona mistycyzem i cierpieniem ofiary – zostaje zredukowana do „globalnego produktu eksportowego”.
Technokratyczne zniewolenie ducha
Zachwyt nad „transmisjami YouTube” i „efektem brzmieniowym” odsłania współczesną idolatrię techniki. Św. Pius X potępiłby tę „wiarę w postęp techniczny jako zbawienie człowieka”, co wyraźnie zapisano w punkcie 58 Lamentabili: „Współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny”.
Święte milczenie vs współczesny zgiełk
Najwymowniejsze pozostaje to, czego artykuł nie wspomina: że Chopin umierał z krucyfiksem w ręku, spowiadał się regularnie, a jego ostatnim życzeniem było odśpiewanie Requiem Mozarta podczas pogrzebu. Współczesna „kultura” wydarła kompozytorowi jego katolicką duszę, pozostawiając tylko estetyczną skorupę. Jak trafnie zauważył Norwid – przywołany zresztą w artykule – „naród, który traci pamięć, traci sumienie”.
Za artykułem:
Konkurs Chopinowski: przed nami wiele godzin radości i kibicowania (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 05.10.2025
