Relatywizacja zbrodni aborcji w posoborowej sekcie: analiza skandalu z amerykańskim hierarchą
Portal Tygodnik Powszechny (6 października 2025) relacjonuje skandal w amerykańskich strukturach posoborowych, gdzie kard. Blase Cupich próbował nagrodzić senatora Dicka Durbina – polityka otwarcie popierającego aborcję – za rzekomą działalność na rzecz migrantów. Gdy dziesięciu „biskupów” publicznie zaprotestowało, uzurpator przebywający w Watykanie, Leon XIV, zamiast potępić zbrodnię dzieciobójstwa, zaczął relatywizować pojęcie pro-life, stwierdzając:
„Ktoś, kto mówi: »Jestem przeciwny aborcji«, ale opowiada się za karą śmierci, tak naprawdę nie jest pro-life”
oraz sugerując konieczność „uważnego przyjrzenia się wszystkim kwestiom etycznym”. Senator Durbin przyznał zaś, że choć osobiście „sprzeciwia się aborcji”, to uważa, iż
„ostatecznie decyzję musi podjąć kobieta, jej lekarz, jej rodzina i jej sumienie”
– co stanowi jawny bunt przeciwko Bożemu prawu.
Zdrada niezmiennej doktryny: aborcja jako crimen nefandum
Katolicka teologia moralna jednoznacznie klasyfikuje aborcję jako zbrodnię wołającą o pomstę do nieba (peccatum clamans), podlegającą ekskomunice latae sententiae (Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917, kan. 2350). Pius XI w encyklice Casti Connubii (1930) potępił wszelkie próby usprawiedliwiania dzieciobójstwa prenatalnego, nazywając je „haniebnym morderstwem”. Tymczasem „kardynał” Cupich – wzorem innych modernistów – próbował nagrodzić polityka aktywnie wspierającego tę zbrodnię, co dowodzi całkowitego zerwania posoborowej sekty z depozytem wiary.
Jeszcze bardziej szokujące jest stanowisko Leona XIV, który zamiast przypomnieć niezmienne nauczanie Magisterium, ucieka się do typowo modernistycznej gry językowej, rozmywając pojęcie pro-life poprzez dodawanie doń „innych kwestii etycznych”. Tym samym realizuje herezję zasygnalizowaną już w Syllabusie błędów Piusa IX (1864), gdzie potępiono pogląd, jakoby „Kościół nie powinien potępiać błędów filozoficznych” (pkt 13).
Ewolucja doktryny jako narzędzie apostazji
Opisywany skandal obnaża mechanizm hermeneutyki ciągłości – pozornej wierności tradycji przy faktycznej rewolucji. Senator Durbin przyznaje bowiem, że początkowo był przeciwnikiem aborcji, lecz
„z czasem rosła w nim świadomość potencjalnie szkodliwych skutków takiego podejścia”
. To klasyczny przykład modernizmu potępionego przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907), który wskazywał, że „dogmaty wiary mogą być kształtowane i zmieniane przez świadomość chrześcijańską” (pkt 22, 58, 64).
Co istotne, portal przemilcza kluczowy fakt: udzielanie komunii świętej jawnym grzesznikom (a do takich należy każdy wspierający aborcję) stanowi świętokradztwo. Pius XII w encyklice Mystici Corporis (1943) podkreślał, że sakramenty są dostępne jedynie dla tych, którzy „nie dają publicznego zgorszenia”. Tymczasem w strukturze posoborowej nagradza się apostatów, co potwierdza jej antykatolicki charakter.
Polityczny konformizm jako nowa religia
Cała afera ujawnia, że dla przywódców sekty posoborowej polityczny aktywizm zastąpił nadprzyrodzoną misję Kościoła. Zamiast głosić konieczność poddania wszystkich narodów pod panowanie Chrystusa Króla (Pius XI, Quas Primas), promuje się świecki humanitaryzm. Leon XIV, mówiąc o „40 latach służby” senatora, sugeruje, że działalność polityczna może równoważyć współudział w zbrodni – co jest jawną herezją, gdyż „nawet gdyby ktoś rozdawał na jałmużnę cały majątek swój (…), a miłości by nie miał, nic mu to nie pomoże” (1 Kor 13:3).
Warto zauważyć, że portal Tygodnik Powszechny – od dziesięcioleci propagujący modernistyczne idee – całkowicie pomija kluczowy aspekt: państwowy obowiązek karania aborcji jako zabójstwa. Pius IX w Syllabusie wyraźnie potępił pogląd, jakoby „Kościół nie ma prawa używać siły” (pkt 24), zaś Leon XIII w Immortale Dei (1885) przypominał, że władze cywilne muszą „uznawać panowanie Chrystusa i publicznie czcić Jego imię”.
Demaskowanie sofizmatów: fałszywa dychotomia „pro-life”
Szczególnie perfidny jest zabieg retoryczny Leona XIV, który przeciwstawia walkę z aborcją innym kwestiom społecznym. Tworzenie sztucznej hierarchii „problemów etycznych” to klasyczny manewm modernizmu, potępiony już przez Piusa X jako „relatywizacja prawd wiary” (Pascendi Dominici gregis, 1907). Kościół zawsze nauczał, że choć należy troszczyć się o migrantów czy więźniów, to żadna okoliczność nie usprawiedliwia zabójstwa niewinnego – czego domaga się Piąte Przykazanie.
Co więcej, porównywanie aborcji do kary śmierci jest intelektualnym oszustwem. Jak przypomina katechizm św. Piusa X: „Kara śmierci może być czasem konieczna dla ochrony społeczeństwa, zaś aborcja jest zawsze morderstwem słabego i niewinnego”. Tymczasem Leon XIV – wzorem swego poprzednika, bergoglio – stosuje tę samą retorykę, co masońscy aktywiści z Planned Parenthood.
Milczenie jako potwierdzenie apostazji
Najcięższym oskarżeniem wobec całej struktury jest jej systemowe milczenie o nadprzyrodzonych konsekwencjach grzechu. Artykuł nie wspomina ani słowem o stanie łaski uświęcającej, wiecznym potępieniu czy obowiązku pokuty – co stanowi jądro katolickiego przepowiadania. Jak zauważył św. Robert Bellarmin: „Kaznodzieja, który nie ostrzega przed piekłem, jest jak strażnik śpiący na wieży”.
Podsumowując: opisany skandal nie jest odosobnionym incydentem, lecz logiczną konsekwencją przyjęcia przez sektę posoborową zasad rewolucji francuskiej. Gdy Kościół porzuca swoje nadprzyrodzone posłannictwo, staje się zwykłą agencją społeczną – co Pius XI przepowiedział w Quas Primas, pisząc:
„Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw (…), zburzone zostały fundamenty władzy, musiało być wstrząśnięte całe społeczeństwo”
. Dopóki struktury okupujące Watykan nie powrócą do niezmiennej doktryny, dopóty będą produkować kolejne skandale potwierdzające ich apostazję.
Za artykułem:
Czym papież Leon XIV zaskoczył amerykańskie środowiska pro-life (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 06.10.2025
