Portal Catholic News Agency (6 października 2025) relacjonuje inicjatywy digitalizacyjne struktury okupującej Watykan oraz rzymskich instytucji posoborowych, w tym wykorzystanie robotów do skanowania manuskryptów oraz sztucznej inteligencji do transkrypcji i interpretacji tekstów. Matthew Sanders, CEO firmy Longbeard, chwali możliwość „dynamicznej, kwestionowalnej bazy danych ludzkiej wiedzy”, podczas gdy Timothy Janz z Biblioteki Watykańskiej zachowuje ostrożność wobec AI, wskazując na konieczność 100% dokładności w pracy filologicznej. Projekt Alexandria Digitization Hub ma udostępnić zbiory m.in. Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego, promując „dostępność dla każdego na świecie w dowolnym języku”.
Technologiczny fetysz jako narzędzie dekonstrukcji sacrum
„Digitalizacja to nowy sposób realizacji zamysłu założyciela Biblioteki Watykańskiej” – deklaruje Janz, powołując się na list Mikołaja V z 1451 roku. To klasyczny przykład modernistycznej hermeneutyki ciągłości, gdzie rewolucyjne praktyki legitymizuje się powoływaniem na autorytet przeszłości. Tymczasem średniowieczni kopiści, w przeciwieństwie do maszyn, traktowali przepisywanie tekstów jako opus Dei, akt pobożności, a nie techniczną replikację. Jak przypomina Sobór Trydencki: „święte kanony (…) zabraniają, by święte księgi w językach ludowych były pospolicie posiadane bez zezwolenia Stolicy Apostolskiej” (Reguła IV Indeksu Ksiąg Zakazanych). Cyfryzacja bez dogłębnej kontroli doktrynalnej otwiera drogę do profanacji tekstów przez niewłaściwą interpretację.
„AI, nawet z dokładnością 99,9%, przekształca te ciche kolekcje w dynamiczną, kwestionowalną bazę danych ludzkiej wiedzy” – Matthew Sanders
To zdanie demaskuje prawdziwy cel przedsięwzięcia: redukcję depozytu wiary do „ludzkiej wiedzy”, poddanej relatywistycznej manipulacji. Scientia inflat (wiedza nadyma) – przestrzegał św. Paweł (1 Kor 8,1), gdyż wiedza pozbawiona łaski prowadzi do pychy rozumu. Tymczasem Sanders otwarcie mówi o „rewolucyjnym potencjale” AI, co przywodzi na myśl potępione przez Piusa X w Lamentabili sane exitu błędy modernizmu: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (propozycja 58).
Zdrada misji Kościoła: od depozytariusza prawdy do dostawcy danych
Przedstawiona wizja „dynamicznej bazy danych” to karykatura katolickiego rozumienia Tradycji. Jak uczy papież Pius IX w Syllabusie błędów: „Kościół nie jest prawdziwym i doskonałym społeczeństwem, całkowicie wolnym, ani nie jest obdarzony właściwymi i wiecznymi prawami” (błąd 19). Tymczasem projekt Longbeard czyni z instytucji kościelnych zwykłych dostawców treści dla algorytmów, zacierając różnicę między objawieniem a ludzką spekulacją. Co znaczące, w całym artykule ani razu nie pada odniesienie do nadprzyrodzonego charakteru manuskryptów – traktuje się je wyłącznie jako „dziedzictwo intelektualne” czy „kolekcje wiedzy”.
Szczególnie niepokojące są próby „tresowania modeli AI odzwierciedlających nauczanie katolickie”. Jak może maszyna, pozbawiona duszy rozumnej, rozstrzygać kwestie doktrynalne? To jawne naruszenie zasady Ecclesia supplet – tylko Kościół przez swe urzędy ma władzę autentycznej interpretacji. Pius XII w Humani generis ostrzegał: „Nie należy przyjmować opinii, które (…) podważają fundamenty katolickiej doktryny”.
Milczenie o duchowych niebezpieczeństwach
Artykuł pomija kluczowe kwestie:
- Świętokradztwo potencjalne: Digitalizacja bez odpowiedniej intencji może sprowadzić sakralne teksty do poziomu zwykłych obiektów badawczych. Jak przypomina Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917: „Księgi liturgiczne (…) winny być traktowane z najwyższą czcią” (kan. 1306).
- Relatywizacja doktryny: „Tłumaczenie na dowolny język” poprzez AI otwiera drogę do błędów interpretacyjnych. Tertulian przestrzegał: „Herezje powstają przez błędne tłumaczenie Pisma” (De praescriptione haereticorum, XXXVIII).
- Uzależnienie od technokracji: Współpraca z firmami komercyjnymi naraża Kościół na infiltrację obcych interesów. Leon XIII w Humanum genus demaskował masonerię dążącą do „zniszczenia całego porządku religijnego i społecznego”.
Janz przyznaje, że „AI będzie popełniać błędy”, ale już nie mówi o duchowych konsekwencjach takich błędów dla wiernych. Tymczasem św. Robert Bellarmin nauczał: „Najmniejszy błąd w kwestiach wiary prowadzi do wielkich szkód w duszy” (De controversiis, I, IV).
Technologia jako idol nowej religii humanizmu
Freski w Sykstyńskiej Sala Biblioteki Watykańskiej, przedstawiające Mojżesza otrzymującego Prawo czy apostołów spisujących Ewangelie, są teraz ironicznym tłem dla robotów skanujących strony. Sanders deklaruje: „Jeśli mamy rozwijać się jako cywilizacja, musimy uczyć się od tych, którzy byli przed nami”. To czysty naturalizm! Cywilizacja nie „rozwija się” przez technikę, lecz przez wierność Bogu. Jak przypomina Pius XI w Quas primas: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusowym – oto jedyna droga zbawienia”.
Projekt Alexandria Digitization Hub, nazwany na cześć zniszczonej pogańskiej biblioteki, to symboliczne odcięcie się od chrześcijańskich korzeni. To nie przypadek, że w całym artykule słowo „łaska” nie pada ani razu – technologia zastępuje tu działanie Ducha Świętego.
Na koniec warto zapytać: Kto finansuje tę technologiczną utopię? Jaką kontrolę doktrynalną sprawują „specjaliści od AI” nad treściami? I dlaczego struktury okupujące Watykan wolą inwestować w roboty niż w formację kapłanów wiernych Tradycji? Jak pisze św. Paweł: „Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść” (1 Kor 6,12). W obliczu eskalacji apostazji, każda technologiczna innowacja winna być oceniana przez pryzmat słów Chrystusa: „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?” (Mt 16,26).
Za artykułem:
Vatican and other Catholic libraries turn to AI and robotics to digitize collections (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 06.10.2025
