Uzurpator Leon XIV otwiera finanse Watykanu dla świeckich banków
Portal Catholic News Agency (6 października 2025) informuje o dekrecie Roberta Prevosta (znanego jako „Leon XIV”), zezwalającym Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej (APSA) na korzystanie z zewnętrznych instytucji finansowych zamiast z Instytutu Dzieł Religijnych (IOR). Decyzja ta odwraca restrykcje nałożone przez Jorge Bergoglio w 2022 r., który po skandalach finansowych nakazał koncentrację środków wyłącznie w „banku watykańskim”.
Zdrada katolickiej zasady autonomii finansowej
W myśl niezmiennego nauczania Kościoła, wyrażonego w encyklice Quas Primas Piusa XI, „Chrystus musi panować nad wszelkimi instytucjami społecznymi, w tym nad ekonomią”. Tymczasem reskrypt Coniuncta Cura jawnie podporządkowuje finanse Watykanu „efektywności” i „wygodzie” płynącej ze współpracy ze świeckimi bankami. Jak czytamy w dokumencie:
„kompetentne organy mogą uznać za bardziej efektywne lub wygodne korzystanie z pośredników finansowych działających w innych krajach”
To ewidentne pogwałcenie zasady libertas Ecclesiae (wolności Kościoła), która wymaga pełnej niezależności finansowej od struktur światowych. Już Leon XIII w Rerum novarum przestrzegał przed „uzależnieniem od kapitału międzynarodowego” (nr 54), a Pius XI w Quadragesimo anno potępił „imperializm pieniężny” (nr 131).
Modernistyczna rewolucja w finansach
Decyzja Prevosta jest logiczną konsekwencją apostazji doktrynalnej Vaticanum II. Gdy w 1965 r. Paweł VI ogłosił Dignitatis humanae przyznającą prawa fałszywym religiom, otworzono furtkę dla relatywizacji wszystkich dziedzin życia Kościoła – w tym finansów.
Bergogliowy „radykalizm finansowy” z 2022 r. okazał się fasadą. Jego rzekome „reformy” służyły jedynie centralizacji władzy w rękach kardynała Farrella – modernistycznego klerykała, któremu powierzono nadzór nad „komitetem inwestycyjnym”. Teraz struktury posoborowe powracają do modelu „współpracy” z globalnymi instytucjami finansowymi, co Pius X w encyklice Pascendi nazwałby „zdradą ducha katolickiego na ołtarzu utylitaryzmu” (nr 39).
Teologiczny wymiar skandalu
Katolicka nauka społeczna zawsze postrzegała zarządzanie dobrami kościelnymi jako actio sacra (czynność sakralną). Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1495 §1) stanowił wyraźnie: „Dobrami kościelnymi zarządza się według przepisów prawa kanonicznego i statutów fundacyjnych”. Tymczasem Prevost powołuje się na modernistyczne pojęcie „ko-responsibilità”, które w dokumencie tłumaczone jest jako:
„współodpowiedzialność w komunii”
To jawna herezja eklezjologiczna! Sobór Watykański I w konstytucji Pastor aeternus nauczał, że „Kościół jest monarchią absolutną z papieżem jako głową” (rozdz. 3). Koncepcja „dynamicznej współpracy” międzyinstytucjonalnej to import protestanckich i masońskich idei demokratycznych, potępionych przez Piusa VI w konstytucji Auctorem fidei (1794).
Milczenie o moralności inwestycji
Najcięższym oskarżeniem jest całkowite przemilczenie kwestii moralnej oceny inwestycji. Kiedy Pius XII w 1952 r. przemawiał do uczestników Międzynarodowego Kongresu Spółdzielczości, wyraźnie wskazał: „Kościół nie może tolerować inwestycji sprzecznych z nauką moralną”. Tymczasem dokument Prevosta nie zawiera żadnych gwarancji, że środki APSA nie trafią do:
- Funduszy inwestujących w aborcję lub gender
- Korporacji promujących deprawację moralną
- Instytucji finansujących prześladowania Kościoła
Jak czytamy w Syllabusie Piusa IX (propozycja 56 potępiona): „moralne prawa nie potrzebują sankcji Bożej”. To właśnie realizuje dziś sekta posoborowa.
Finansowa apostazja jako symptom
Decyzja „Leona XIV” to nie tylko błąd administracyjny. To objaw głębszej duchowej gangreny trawiącej struktury okupujące Watykan. Gdy w 1929 r. Pius XI podpisywał Traktaty Laterańskie, gwarantował niezależność finansową Stolicy Apostolskiej właśnie po to, by uniknąć współpracy z masonerią finansową. Dziś jej duchowe dzieci otwierają drzwi dla tych samych sił, które zawsze zwalczał Kościół.
Jak proroczo pisał św. Pius X w encyklice Editae saepe: „Gdy Kościół zaczyna szukać wsparcia u władców tego świata, wtedy traci swą nadprzyrodzoną moc” (nr 29). Przeniesienie aktywów do świeckich banków to akt kapitulacji przed duchem antychrysta – ostatni etap apostazji zapowiedziany w Divini Redemptoris Piusa XI.
Za artykułem:
Pope Leo XIV allows outside banks to manage Holy See investments (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 06.10.2025
