Portal LifeSiteNews relacjonuje (7 października 2025) zapowiedź dokumentu „The Great Indoctrination”, mającego rzekomo demaskować „szkodliwe ideologie” w szkołach i promować „odnowę edukacji klasycznej”. Twórca filmu, Myles Vosylius, deklaruje walkę o umysły uczniów w duchu zamordowanego aktywisty Charliego Kirka z Turning Point USA, przedstawiając współczesny system edukacji jako pole bitwy między „dobrem a złem”.
Naturalistyczna redukcja wychowania do walki ideologicznej
Przedstawiona narracja wpisuje się w herezję naturalizmu potępioną przez św. Piusa X w „Lamentabili sane” (propozycje 5, 22). Vosylius mówi o „bitwie o umysły”, lecz całkowicie pomija nadprzyrodzony wymiar edukacji jako transmisji prawdy objawionej. Jego diagnoza ogranicza się do płaszczyzny czysto politycznej i psychologicznej, co stanowi jawne odrzucenie katolickiej zasady gratia non tollit naturam, sed perficit (łaska nie niszczy natury, ale ją udoskonala).
„Mainstream academic institutions do not want our students to be able to think for themselves, to be able to discern truth”
Ten pozornie słuszny postulat kryje rewolucję protestancką – podważa Magisterium Kościoła jako jedynego strażnika prawdy. Jak przypomina Syllabus Piusa IX (pkt 4), rozum ludzki nie może być „jedynym arbitrem prawdy i fałszu”. Wspomniane „dyskernowanie” (discernment) to modernistyczny synonim subiektywnego osądu, sprzeczny z zasadą Roma locuta, causa finita (Rzym przemówił, sprawa rozstrzygnięta).
Bluźniercze milczenie o królewskiej godności Chrystusa
Autorzy całkowicie ignorują społeczne panowanie Chrystusa Króla, o którym Pius XI nauczał w „Quas Primas”: „Niech więc nie odmawiają władcy państw publicznej czci i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi”. Filmowe wezwanie do „odnowy edukacji klasycznej” to czczy frazes, jeśli nie uznaje się obowiązku podporządkowania wszystkich dziedzin życia – w tym szkolnictwa – prawu Bożemu.
Św. Pius X w „Lamentabili” potępił podobne półśrodki (propozycja 65): „Współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny, to jest w szeroki i liberalny protestantyzm”. „Klasyczne wychowanie” pozbawione katolickiej ortodoksji jest jedynie przejściowym stadium ku całkowitej apostazji.
Fałszywi prorocy „odnowy”
Wychwalanie zamordowanego aktywisty Charliego Kirka jako wzoru do naśladowania demaskuje prawdziwe intencje twórców. Kirk reprezentował amerykański protestancki rewizjonizm, całkowicie obcy katolickiej nauce o państwie. Jego organizacja Turning Point USA nigdy nie postulowała przywrócenia państwa wyznaniowego pod berłem Chrystusa, ograniczając się do świeckiego konserwatyzmu.
Nawiązanie do tego środowiska potwierdza tezę Piusa XI z „Quas Primas”: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw i gdy już nie od Boga, lecz od ludzi wywodzono początek władzy, stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Vosylius i Tate – choć deklarują walkę z indoktrynacją – sami propagują indoktrynację gorszą od lewicowej: neopogański kult wolności sumienia sprzeczny z kanonami Soboru Watykańskiego I.
Duchowa pustka pseudo-rozwiązań
Proponowana „alternatywa” w postaci „klasycznego wychowania” to kolejna utopia oświeceniowa. Jak przypomina Syllabus (pkt 47), „najlepszą teorią społeczeństwa cywilnego” nie jest żadna świecka pedagogika, lecz jednoznaczne podporządkowanie szkolnictwa władzy kościelnej. Żadna forma edukacji nie może zastąpić sakramentalnego życia łaski – o czym dokument milczy, zdradzając swoją naturalistyczną duszę.
„Everybody now knows something is seriously wrong with our culture, particularly within our schools”
To zdanie demaskuje najgłębszy błąd: wiara w „kulturę” jako samonaprawialny mechanizm. Tymczasem bez powrotu do publicznego uznania władzy Chrystusa Króla (Pius XI, „Quas Primas”) żadna reforma nie zatrzyma degeneracji. Autorzy – podobnie jak moderniści potępieni w „Pascendi” – redukują kryzys do poziomu socjologicznego, odrzucając nadprzyrodzoną diagnozę grzechu pierworodnego.
Bierny opór jako apostazja
Wezwanie Vosyliusa: „I want students to watch this film and realize, ‘Wow, I am really in a battle’” to klasyczny przykład herezji pelagiańskiej. Sugeruje, że ludzki wysiłek wystarczy do pokonania zła, pomijając konieczność łaski uświęcającej. Tymczasem św. Pius X w przysiędze antymodernistycznej przypominał: „Wiara nie jest ślepym uczuciem religijnym (…), lecz prawdziwym przyjęciem prawdy”.
Filmowe narzędzie „przebudzenia” młodzieży pozostaje bezsilne wobec rzeczywistego źródła kryzysu: odejścia narodów od społecznego panowania Chrystusa. Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie (pkt 77-79), wszelkie próby pogodzenia „wolności nauczania” z katolicyzmem prowadzą do świętokradzkiego relatywizmu. „Wielka Indoktrynacja” okazuje się więc kolejną odsłoną tej samej apostazji, tylko w konserwatywnym kostiumie.
Za artykułem:
The Great Indoctrination called the ‘most important education documentary in a generation’ (lifesitenews.com)
Data artykułu: 07.10.2025
