Portal Konferencji Episkopatu Polski (8 października 2025) relacjonuje obrady Krajowej Rady Duszpasterstwa Powołań pod przewodnictwem „abp” Andrzeja Przybylskiego. Wśród głównych tematów znalazło się „towarzyszenie młodym w odkrywaniu powołania” oraz rola rodziny w ich kształtowaniu. Zapowiedziano wydanie periodyku „Pro vocatione”, pielgrzymkę na Jasną Górę (18 października) oraz ogólnopolską kongregację w 2026 roku pod hasłem „Od rodziny do powołania”.
Statystyka zamiast duchowości
„spotkanie było związane z rozpoczynającym się rokiem formacyjnym w seminariach oraz nowicjatach. To dobra okazja, żeby podsumować stan powołań kapłańskich i zakonnych w Polsce” – deklaruje „abp” Przybylski. Już w tym zdaniu ujawnia się redukcja nadprzyrodzonego fenomenu powołania do poziomu biurokratycznego raportu. Gdzież tu echo słów Chrystusa: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem” (J 15,16)?
Kościół katolicki zawsze nauczał, że powołanie kapłańskie i zakonne to gratia gratis data (łaska darmo dana), której nie da się zmierzyć ankietami ani „podsumować statystyką”. Św. Pius X w encyklice Haerent animo podkreślał, że „kapłaństwo nie jest zwyczajnym urzędem czy zawodem, lecz przede wszystkim sakramentem ustanowionym przez Chrystusa”. Tymczasem posoborowa machina produkuje księży-traderów na rynek religijnych usług.
Psychologizacja grzechu pierworodnego
„Mówiliśmy o pewnych problemach natury duchowej i psychologicznej kandydatów” – kontynuuje „arcybiskup”. To klasyczny przykład modernistycznego przesunięcia akcentu z teologii na psychologię. Zamiast jasnego wskazania na konieczność walki z pożądliwością ciała, oczu i pychą żywota (1 J 2,16), proponuje się terapię dla „kandydatów z problemami”.
Kongregacja Świętego Oficju w dekrecie Lamentabili sane (1907) potępiła tezę, jakoby „dogmaty miały być interpretowane przez pryzmat współczesnej świadomości”. Tymczasem „abp” Przybylski otwarcie przyznaje: „kandydaci przychodzą z konkretnymi nawykami, postawami, które potem są formowane”. Czyli – zgodnie z modernistyczną zasadą – natura kształtuje łaskę, a nie łaska przekształca naturę!
Rodzina bez sakramentalnego fundamentu
Hasło „Od rodziny do powołania” brzmi szczególnie groteskowo w kontekście trwającego od 60 lat demontarzu katolickiej koncepcji małżeństwa. Gdy „Kościół” posoborowy akceptuje związki niesakramentalne, rozwody i związki homoseksualne (via synodality), jak może mówić o „rodzinie kształtującej powołania”?
Pius XI w encyklice Casti connubii (1930) definiował rodzinę katolicką jako „społeczeństwo domowe, w którym ojciec reprezentuje Chrystusa, matka – Kościół, a dzieci – wiernych”. Tymczasem współczesne „rodziny” prezentowane przez strukturę posoborową to często związki partnerskie, single rodzicielstwo lub związki rekonstruowane – całkowicie niezdolne do przekazania wiary.
Jasna Góra: Sanktuarium synkretyzmu
Planowana pielgrzymka na Jasną Górę (miejsce kultu „Czarnej Madonny” o niejasnej proweniencji) to kolejny element bałwochwalczego zwrotu w posoborowiu. Prawdziwe nabożeństwo do Marji zawsze łączyło się z czcią dla Jej Niepokalanego Serca i praktyką różańca – a nie z narodowo-religijnymi fajerwerkami.
Warto przypomnieć, że Pius XII w liście apostolskim Gloriosae Dominae (1954) ostrzegał przed „przerostem form zewnętrznych kultu, które przesłaniają istotę duchowej komunii z Bogurodzicą”. Tymczasem jasnogórskie „święto narodowe” to modelowy przykład religijności zastępczej, gdzie Matka Boża staje się patronką partyjnych gierek i państwowych ceremonii.
„Pro vocatione”: Nowy kurs formacyjny
Zapowiadany periodyk „Pro vocatione” ma dostarczać „materiału teoretycznego do pracy”. Jeśli pójdzie śladem innych posoborowych publikacji, będzie promował:
1. Psychologizację powołania (zamiast teologii łaski)
2. Dialog zamiast katechizacji
3. „Odnalezienie siebie” zamiast zaparcia się siebie
Kardynał Alfredo Ottaviani w „Il Baluardo” (1950) pisał: „Gdy formacja kapłańska traci transcendentny cel, seminarium staje się laboratorium społecznych eksperymentów”. To właśnie obserwujemy w „nowej ewangelizacji” – hodowli funkcjonariuszy religijnych, niezdolnych do sprawowania Ofiary Mszy Świętej w rycie trydenckim.
Podsumowując, cała narracja Rady Duszpasterstwa Powołań to manifest teologicznej bankructwa posoborowia. Zamiast modlitwy o świętych kapłanów – statystyki. Zamiast walki z duchem świata – terapeutyzacja grzechu. Zamiast katolickich rodzin – „środowiska wychowawcze”. W tej sytuacji jedyną odpowiedzią wiernych pozostaje powrót do niezmiennego Magisterium i prawdziwych sakramentów – poza strukturami antykościoła.
Za artykułem:
Abp Przybylski: Rodzina ma ogromny wpływ na kształtowanie powołania (episkopat.pl)
Data artykułu: 08.10.2025
