Portal Opoka (11 października 2025) relacjonuje wypowiedzi Tomasza Kancelarczyka, prezesa Fundacji Małych Stópek, który entuzjastycznie odnosi się do adhortacji Dilexi te obecnego uzurpatora watykańskiego tronu. Kancelarczyk twierdzi, że dokument stanowi „potwierdzenie drogi” fundacji łączącej pomoc materialną z duchowym wsparciem, szczególnie wobec samotnych matek i osób ubogich. W artykule podkreślono akcje charytatywne organizacji, w tym dystrybucję 13 tys. paczek oraz projekt spełniania „marzeń” beneficjentów domów pomocy społecznej.
Naturalistyczna redukcja misji Kościoła
„Bez praktycznej miłości, bez służby ubogim i słabym, Kościół traci żywotność” – powiedział ks. Kancelarczyk.
To stwierdzenie demaskuje czysto naturalistyczne pojmowanie Kościoła, sprzeczne z nauczaniem Piusa XI, który w Quas Primas podkreślał: „Państwo Chrystusa opiera się przede wszystkim na wewnętrznym zjednoczeniu umysłów i woli, zwanym także wiarą, dzięki któremu poddajemy nasze rozumy najpokorniej i nasze wole najochotniej władzy objawiającego się Boga”. Brak jakiegokolwiek odniesienia do stanu łaski uświęcającej, obowiązku nawrócenia czy konieczności sakramentów w cytowanych wypowiedziach dowodzi przyjęcia modernistycznej teologii „Kościoła jako NGO”.
Herezja „sprawiedliwości społecznej” przeciwko nadprzyrodzonej miłosierdziu
Stwierdzenie, że służba potrzebującym jest „wymogiem sprawiedliwości” to jawna herezja potępiona w Syllabusie błędów Piusa IX (pkt 15, 39, 56). Miłosierdzie chrześcijańskie wypływa wyłącznie z nadprzyrodzonej miłości Boga, a nie z ideologicznych konstruktów. Jak nauczał św. Robert Bellarmin: „Pierwszym celem Kościoła nie jest karmienie głodnych, lecz zbawianie dusz poprzez głoszenie prawdy i udzielanie łask sakramentalnych” (De Controversiis). Tymczasem Fundacja Małych Stópek, chwaląc się „spełnianiem marzeń” mieszkańców DPS-ów, praktykuje czysto socjalną filantropię pozbawioną wymiaru pokutnego i ewangelizacyjnego.
Bluźniercza instrumentalizacja Przypowieści o Miłosiernym Samarytaninie
Najcięższym przejawem teologicznego barbarzyństwa jest porównanie darczyńców fundacji do
„współczesnych miłosiernych Samarytan”
. W świetle Decretum Gratiani (C.23 q.4 c.12) i nauczania św. Augustyna (Enarrationes in Psalmos, 126, 13) Samarytanin symbolizuje Chrystusa, który podnosi upadłego człowieka (grzesznika) i powierza go Kościołowi (oberży). Przedstawianie sponsorów materialnych darów jako „zbawców” to jawne wypaczenie Ewangelii na użytek świeckiej fundraisingowej narracji.
Milczenie o grzechu i potrzebie nawrócenia
W całym artykule brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- grzechu jako źródle nędzy materialnej (por. Rerum Novarum Leona XIII, 22),
- konieczności sakramentu pokuty dla osób żyjących w związkach niesakramentalnych,
- obowiązku naprawy moralnej beneficjentów pomocy.
Ta strategiczna amnezja doktrynalna świadczy o przyjęciu modernistycznej zasady „nieosądzania”, potępionej w dekrecie Lamentabili św. Piusa X (pkt 58: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem”).
Kult „ubogiego” jako bożka posoborowej religii
Adhortacja Dilexi te, według relacji portalu, sprowadza Chrystusa do „obecnego w ubogich”, co stanowi ewidentne bałwochwalstwo wobec idei „Boga-immanenta” potępionej w Pascendi św. Piusa X. Jak przypominał Pius XI w Quas Primas: „Chrystus panuje nie tylko nad ludźmi jako jednostkami, ale także nad rodzinami i państwami, którym nakazuje przyjąć swe boskie prawa”. Tymczasem przedstawiona wizja pomocy społecznej całkowicie pomija obowiązek podporządkowania działań charytatywnych prawu Bożemu i walce z grzechem.
Teologia wyzwolenia w białych rękawiczkach
Podkreślanie „prawa ubogich do sprawiedliwości” przez Kancelarczyka odtwarza schemat marksistowskiej teologii wyzwolenia, ekskomunikowanej przez Święte Oficjum 6 sierpnia 1984 r. (Notyfikacja w sprawie książki o. Leonardo Boffa). W świetle kanonów Soboru Trydenckiego (Sesja VI, Kan. 10) żadne „prawa społeczne” nie mogą zastąpić obowiązku stanu łaski jako warunku dostępu do wiecznego zbawienia.
Zbawienie przez paczki?
Szokujące jest twierdzenie Kancelarczyka, że:
„Nie będziemy w niebie, jeśli nie zrealizujemy przykazania miłości bliźniego”
, co stanowi zaprzeczenie dogmatu o usprawiedliwieniu z wiary (Sobór Trydencki, Sesja VI, Rozdz. 8). Zbawienie dokonuje się wyłącznie przez łaskę udzielaną w sakramentach ważnie sprawowanych, a nie przez akcje społeczne – jak przypomina Bulla Exsurge Domine Leona X przeciwko Lutrowi (1520).
Konkluzja: charytatywny modernizm jako narzędzie dechrystianizacji
Prezentowany model „działalności katolickiej” to klasyczny przykład herezji amerykanizmu potępionej przez Leona XIII w liście Testem Benevolentiae (1899). Pomoc materialna pozbawiona ekspiacji, głoszenia twardej prawdy moralnej i prowadzenia do sakramentów staje się narzędziem utrwalania grzechu. Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi: „Moderniści, pod pozorem miłości bliźniego, propagują religię czysto ludzką, gdzie Bóg jest jedynie projekcją naszych potrzeb”. W tym kontekście 13 tys. paczek rozsyłanych przez Fundację Małych Stópek to nie dzieło miłosierdzia, lecz 13 tys. gwoździ do trumny prawdziwej wiary wśród zindoktrynowanych beneficjentów.
Za artykułem:
Prezes Fundacji Małych Stópek o Dilexi te: to potwierdzenie drogi, którą kroczymy od lat (opoka.org.pl)
Data artykułu: 11.10.2025
