Portal Gość Niedzielny (11 października 2025) relacjonuje wypowiedź dr Marty Frejowskiej-Renieckiej, kierującej Oddziałem Pulmonologii Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego im. św. Barbary w Sosnowcu. „Lekarka” ostrzega przed sezonem infekcyjnym, zalecając szczepienia przeciw grypie, RSV i COVID-19, stosowanie maseczek, izolację chorych oraz „zdrową dietę i ruch na świeżym powietrzu”. Całość stanowi klasyczny przykład medycznego naturalizmu, gdzie człowiek redukowany jest do poziomu biologicznego organizmu, a profilaktyka ogranicza się wyłącznie do interwencji materialnych.
Medycyna jako nowa religia
Ton i treść artykułu ujawniają totalne milczenie o duchowych wymiarach zdrowia i choroby. Brak jakiegokolwiek odniesienia do modlitwy, sakramentów czy zadośćuczynienia za grzechy jako środków zaradczych demaskuje hermeneutykę zerwania z katolicką nauką o integralnym wymiarze ludzkiej egzystencji. Już Pius XI w encyklice Quas primas (1925) nauczał, że „nie przez co innego szczęśliwe państwo – a przez co innego człowiek, państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi”, podkreślając nierozerwalny związek między porządkiem nadprzyrodzonym a doczesnym.
„Szczepienia przeciw grypie zapobiegają zachorowaniom u ok. 40-70 proc. zaszczepionych osób […] Zmniejszają ryzyko zachorowania i zapobiegają rozwojowi groźnych powikłań”
To zdanie – kluczowe dla całego materiału – ukazuje redukcję człowieka do statystyki epidemiologicznej. Gdzie jest choćby wzmianka o tym, że prawdziwe zdrowie wypływa ze stanu łaski uświęcającej? Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice przypominał, że „jawny heretyk nie może być członkiem Kościoła” – podobnie lekarz odrzucający nadprzyrodzony wymiar życia nie może pretendować do miana katolickiego autorytetu.
Kult ciała versus dusza nieśmiertelna
Proponowane „proste zasady profilaktyki” obejmują wyłącznie:
- Szczepienia
- Dezynfekcję rąk
- Izolację chorych
- Dietę i ruch
Milczenie o:
- Modlitwie przebłagalnej
- Eucharystii jako źródle życia
- Obrzędach błagalnych (litaniach, nowennach)
- Nawiedzeniu chorych z kapłanem niosącym Wiatyk
Jest zdradą katolickiej nauki o primacie duchowego nad materialnym. Kanon 188.4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. wyraźnie stwierdza, że urząd kościelny traci moc ipso facto ten, kto „publicznie odstępuje od wiary katolickiej” – analogicznie, „lekarz” promujący wyłącznie świeckie środki zapobiegawcze dokonuje de facto apostazji od medycyny katolickiej.
Artykuł popełnia dodatkowo grzech relatywizacji cierpienia. Brak ostrzeżenia, że choroba może być narzędziem oczyszczenia duszy (por. Hi 5:17: „Oto błogosławiony jest człowiek, którego karze Bóg”), a zalecenie bezwzględnej walki z infekcją za pomocą szczepionek przypomina herezję pelagiańską – iluzję samozbawienia poprzez technikę.
Szczepionki: pytania bez odpowiedzi
W materiale zabrakło kluczowych pytań:
- Czy szczepionki przeciw COVID-19 nadal wykorzystują linie komórkowe pochodzące z abortowanych płodów?
- Czy „pani doktor” uprzedziła pacjentów o możliwości współudziału w grzechu przeciwko V przykazaniu?
- Gdzie jest nawiązanie do nauczania Piusa XII, który w przemówieniu do położników (29 października 1951 r.) zastrzegał, że „użycie środków terapeutycznych zawierających tkanki lub narządy pochodzące z embrionów lub płodów ludzkich stanowi problem sumienia”?
Promowanie szczepień bez tych kluczowych zastrzeżeń etycznych stanowi przyzwolenie na kulturę śmierci.
Posoborowa hybryda: święta Barbara i świecka medycyna
Symboliczne jest, że szpital nosi imię św. Barbary – patronki dobrej śmierci, podczas gdy treść artykułu propaguje kult doczesnego życia za wszelką cenę. To jawna sprzeczność: albo czcimy świętych jako orędowników w drodze do wieczności, albo traktujemy ich jako ozdobniki świeckiej infrastruktury.
Warto przypomnieć słowa Piusa IX z Syllabus errorum (1864), potępiające błąd nr 58: „wszystka doskonałość i praworządność moralności polegać ma na gromadzeniu i pomnażaniu bogactw wszelkimi sposobami i na dogadzaniu rozkoszom”. Czy nie tym właśnie jest proponowana „profilaktyka” – pogonią za biologicznym przetrwaniem bez odniesienia do zbawienia duszy?
Duchowa ospałość zamiast cnót kardynalnych
Zalecenie „zostania w domu” podczas infekcji ujawnia kryzys heroicznej cnoty miłosierdzia. Gdzie wezwanie do ofiarowania cierpienia w intencji nawrócenia grzeszników? Gdzie przykład św. Alojzego Gonzagi, który dobrowolnie narażał życie, opiekując się chorymi na dżumę? Rekomendacje „lekarki” wpisują się w posoborowy kult bezpieczeństwa, który Jan XXIII w przemówieniu z 11 września 1962 r. nazwał „pokusą wygody” – nieświadomie potwierdzając swój status antypapieża.
Końcowa sugestia o „ruch na świeżym powietrzu” przy jednoczesnym braku zachęty do uczestnictwa w Najświętszej Ofierze czy adoracji Najświętszego Sakramentu to czysty naturalizm, potępiony już przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907) jako błąd nr 58: „prawda się zmienia wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego”.
Sumienie katolika wobec infekcji
Prawowierny katolik winien pamiętać, że:
- Choroba jest konsekwencją grzechu pierworodnego (Rdz 3:16-19)
- Ludzkie zdrowie jest narzędziem służby Bożej, nie celem samym w sobie
- Szczepionki wykorzystujące linie komórkowe z abortowanych dzieci mogą wymagać sprzeciwu sumienia
- Modlitwa i sakramenty są nadrzędnymi środkami zaradczymi wobec wszelkich epidemii (por. Modlitwa św. Zachariasza: „Przez wnętrzności miłosierdzia Bożego nawiedzi nas Wschód z wysokości” – Łk 1:78)
Artykuł portalu Gość Niedzielny stanowi więc nie tylko przejaw medycznej ignorancji duchowych realiów, ale i kolejny dowód na całkowite przejęcie struktur posoborowych przez mentalność świecką. Jak nauczał Pius XI w Quas primas: „nie ma zbawienia w jakimkolwiek innym” (Dz 4:12) – także w szczepionkach, maseczkach i dezynfekcji.
Za artykułem:
Lekarka: rozpoczął się sezon infekcyjny (gosc.pl)
Data artykułu: 11.10.2025
