Portal LifeSiteNews (10 października 2025) informuje o przyjęciu przez Zgromadzenie Narodowe Quebecu projektu ustawy konstytucyjnej (Bill No. 1, Constitutional Act, 2025 on Quebec), która pod pretekstem potwierdzenia „odrębności narodowej” prowincji, sankcjonuje aborcję i eutanazję jako fundamentalne „prawa”. Projekt, przegłosowany stosunkiem 71 do 30 głosów, wprowadza do preambuły konstytucji zapisy gwarantujące „wolność” zabijania nienarodzonych (art. 29) oraz „prawo do opieki paliatywnej” rozumiane jako dostęp do eutanazji (art. 30). Antypremier François Legault uzasadniał ten akt jako „potwierdzenie wartości Quebeku”, pomijając milczeniem jego katolickie korzenie na rzecz rewolucyjnego kultu śmierci. Quebec, notabene prowincja o najwyższym wskaźniku eutanazji w Kanadzie (7,3% wszystkich zgonów w 2023 r.), oficjalnie wpisał bunt przeciwko prawu naturalnemu w fundament swojego prawodawstwa.
Rewolucja prawna jako akt apostazji cywilizacyjnej
Projekt konstytucji quebeckiej to nie tylko kolejny przejaw sekularyzmu, lecz formalna deklaracja wojny przeciwko porządkowi nadprzyrodzonemu. Gwarancja „wolności aborcji” (fr. « La liberté des femmes d’avorter ») stanowi bezpośrednie pogwałcenie nie tylko prawa kanonicznego (kan. 1398 KPK 1917), ale przede wszystkim prawa Bożego, które Pius IX w Syllabusie błędów (1864) przypominał jako nienaruszalne: „Nikt nie może być zbawiony poza Kościołem katolickim” (propozycja potępiona nr 17). Tymczasem Legault, odwołując się do „odrębnych wartości Quebeku”, realizuje w istocie program masońskiej rewolucji, o której Pius IX pisał: „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła” (potępiona propozycja 55).
„Quebec wybrał pozostanie w Kanadzie, ale wybrał też afirmację swojego narodowego, odrębnego charakteru” – François Legault
To zdanie, kluczowe w wystąpieniu antypremiera, demaskuje prawdziwy cel operacji: budowę quasi-państwa opartego na antychrześcijańskim antropocentryzmie. Gdy Legault mówi o „włączeniu wszystkich naszych zasad” do konstytucji, celowo pomija fakt, że fundamentem historycznego Quebecu był katolicyzm – zniszczony systematycznie po „cichej rewolucji” lat 60. XX w. Jak trafnie zauważa Georges Buscemi z Koalicji dla Życia Quebecu, prowincja „odrzuca siłę witalną, która dała jej początek – swoją wiarę, swój kodeks moralny, swoją kulturę chrześcijańską”.
Język „praw” jako narzędzie inżynierii społecznej
Lexica używana w projekcie („wolność”, „prawo”, „opieka”) to klasyczne narzędzie neomarksistowskiej nowomowy, służące relatywizacji zła. „Wolność aborcji” to eufemizm dla zbrodni dzieciobójstwa, zaś „prawo do opieki paliatywnej” – kamuflaż dla eutanazji. Tymczasem encyklika Quas Primas Piusa XI (1925) jednoznacznie stwierdza: „Pokój Chrystusowy może zapanować tylko w Królestwie Chrystusowym”. Konstytucja Quebeku, wykluczająca Boga z przestrzeni publicznej, jest więc z definicji aktem instytucjonalizacji niepokoju – zarówno społecznego (rozkład więzi rodzinnych), jak i duchowego (odrzucenie łaski).
Szczególnie perfidny jest zapis art. 30: „Każda osoba, której stan tego wymaga, ma prawo otrzymać opiekę końca życia”. W praktyce oznacza to nie „opiekę”, lecz administracyjną eliminację słabych, co potwierdzają statystyki: 17% wzrost liczby eutanazji w 2023 r. (5686 ofiar). To realizacja potępionej już w Syllabusie zasady: „Cała doskonałość i doskonałość moralności powinna być umieszczona w gromadzeniu i powiększaniu bogactw wszelkimi możliwymi środkami oraz w zaspokajaniu przyjemności” (propozycja 58).
Milczenie o sacrum jako wyrok potępienia
Najważniejszym oskarżeniem wobec projektu jest nie to, co mówi, lecz to, czego konsekwentnie nie mówi. W 155-stronicowym dokumencie nie ma ani jednego odniesienia do Boga, transcendentnego porządku moralnego czy ochrony życia jako wartości nienegocjowalnej. To milczenie nie jest przypadkowe – stanowi akt świadomej apostazji prowincji, której dewiza (Je me souviens – „Pamiętam”) została wypaczona. Jak zauważył Buscemi, Quebec „odwraca się od dziedzictwa chrześcijańskiego, dziedzictwa, które niegdyś dawało życie, piękno i sprawiedliwość jego instytucjom”.
W świetle doktryny katolickiej konstytucja Quebeku to nie tylko błąd prawny, ale formalne zawarcie paktu z kulturą śmierci. Jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Królestwo naszego Zbawiciela obejmuje wszystkich ludzi (…) Narody, oddalając się od nauki ewangelicznej, popadły w liczne wojny i kłótnie”. Dramatyczny wzrost eutanazji (7,3% zgonów) dowodzi, że Quebec – niegdyś katolicka twierdza – stał się laboratorium cywilizacyjnego samobójstwa.
Teologia wyzwolenia śmierci
Projekt Legaulta wpisuje się w szerszy trend globalnej rebeliancji przeciwko prawu naturalnemu. Podnoszenie aborcji i eutanazji do rangi „wartości konstytucyjnych” to aplikacja zasady potępionej przez Piusa IX w Syllabusie: „Władza jest niczym więcej jak tylko liczbą i sumą sił materialnych” (propozycja 60). Quebec, odrzucając swoje katolickie dziedzictwo, potwierdza diagnozę Piusa XI: „Oddalenie się narodów od Chrystusa (…) jest główną przyczyną rozkładu społeczeństw” (Quas Primas).
W tym kontekście słowa Buscemiego nabierają prorockiego wydźwięku: „Zamiast wzmacniać jedność narodową, ta proponowana konstytucja dzieli. Podnosi aborcję – akt destrukcji – do rangi zasady założycielskiej”. To nie „nowy początek” dla Quebeku, lecz instytucjonalizacja grzechu, który – jak przypomina Syllabus – prowadzi nieuchronnie do „zniszczenia wszelkiej religii” (propozycja 79).
Ostatecznie, konstytucja Quebeku stanowi dramatyczne potwierdzenie słów Chrystusa: „Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje” (Mt 12,25). Odrzucając swe chrześcijańskie korzenie na rzecz kultu śmierci, Quebec nie buduje „odrębności”, lecz staje się kolejnym trybikiem w globalnej maszynie antykultury.
Za artykułem:
Quebec moves to recognize ‘right’ to abortion in proposed constitution (lifesitenews.com)
Data artykułu: 10.10.2025
