Portal eKAI (9 października 2025) relacjonuje treść pierwszej adhortacji apostolskiej Leona XIV Dilexi te, przedstawiając ją jako kontynuację nauczania posoborowych przywódców od Jana XXIII po Franciszka. Dokument potępia „gospodarkę, która zabija”, wzywa do „zniszczenia struktur niesprawiedliwości siłą dobra” oraz gloryfikuje działalność społeczną jako rdzeń „ewangelii”. Pomimo retoryki nawiązującej do chrześcijańskiej caritas, tekst stanowi katechizm teologii wyzwolenia w nowym opakowaniu.
Relatywizacja nadprzyrodzonej misji Kościoła
„Istnieje nierozerwalna więź między naszą wiarą a ubogimi” – deklaruje Leon XIV w punkcie 36, odwracając porządek nadprzyrodzony. Tym samym sekta posoborowa oficjalnie zastępuje Depositum Fidei doktryną społeczną, co Pius X potępił w Lamentabili (propozycja 22): „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych”.
„Ubodzy nie istnieją przez przypadek lub z powodu ślepego i gorzkiego losu. […] Są jednak wciąż tacy, którzy ośmielają się tak twierdć, wykazując się ślepotą i okrucieństwem” (14)
Nie znajdziemy tu jednak najistotniejszego wyjaśnienia: że źródłem nędzy materialnej jest grzech pierworodny, zaś jedynym ratunkiem – łaska odkupienia przez Krew Chrystusa. Jak zauważył Pius XI w Quas Primas: „Państwa nie doznają pokoju, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”.
Bałwochwalczy kult człowieka pod płaszczykiem miłosierdzia
Retoryka o „ciałach ubogich” jako „cielesnym dotknięciu Chrystusa” (119) stanowi jawny przejaw modernistycznej herezji kwestionującej transcendencję Boga. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice precyzuje: „Niechrześcijanin w żaden sposób nie może być Papieżem… Powodem tego jest to, że nie może być głową czegoś, czego nie jest członkiem; otóż ten, kto nie jest chrześcijaninem, nie jest członkiem Kościoła, a jawny heretyk nie jest chrześcijaninem”.
Gdy dokument wzywa do „zniszczenia struktur niesprawiedliwości siłą dobra” (97), kopiuje marksistowską dialektykę walki klasowej, co Pius IX potępił w Syllabusie (punkty 4, 63). Prawdziwy Kościół głosił zawsze, że źródłem niesprawiedliwości jest grzech osobisty, zaś remedium – nawrócenie i pokuta, czego Dilexi te nie wspomina ani razu.
Religijny synkretyzm w służbie globalizmu
Apoteoza migracji jako „spotkania równych sobie” (75) to otwarte odrzucenie katolickiej nauki o prawach narodów do obrony swej tożsamości. Leon XIV cytując Franciszka, nazywa migrantów „samym Chrystusem, który kołacze do drzwi wspólnoty”, co stanowi bluźnierczą analogię wobec słów Zbawiciela: „Oto stoję u drzwi i kołaczę” (Ap 3,20).
W myśl Syllabusu (propozycja 15-18) jest to herezja indyferentyzmu religijnego, gdyż „każdy człowiek jest wolny w przyjęciu i wyznawaniu tej religii, którą za prawdziwą uzna pod wpływem światła rozumu”. Tymczasem Pius IX nauczał, że „państwa nie mogą być obojętne wobec religii” (Quanta cura), zaś Leon XIII w Immortale Dei podkreślał obowiązek państwowego wyznawania religii katolickiej.
Milczenie o źródłach łaski
Dokument pomija całkowicie:
- Ofiarę Mszy Świętej jako jedyne źródło prawdziwego miłosierdzia
- Obowiązek stanu łaski uświęcającej do pełnienia uczynków miłosierdzia
- Konieczność sakramentalnej spowiedzi dla grzeszników
- Istnienie piekła jako konsekwencji odrzucenia łaski
Jak zauważył św. Augustyn: „Co pomoże rozdać majętność ubogim, a samemu stać się nędzarzem miłości?” (De Doctrina Christiana). Leon XIV redukuje wiarę do humanitarnego aktywizmu, co Pius X w Pascendi nazwał „przekształceniem wiary w rodzaj sentymentalizmu”.
Fałszywi święci w służbie rewolucji
Wykorzystanie postaci takich jak Matka Teresa czy „św.” Franciszek z Asyżu (w rzeczywistości kanonizowani przez posoborowych antypapieży) służy budowaniu pseudoreligijnego alibi dla ideologii. Prawdziwi święci – jak św. Pius X – potępiliby dokument jako heretycki, pamiętając słowa św. Pawła: „Gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a miłości bym nie miał, nic mi nie pomoże” (1 Kor 13,3).
W świetle kanonu 188.4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który stanowi, że urząd staje się wakujący ipso facto poprzez publiczne odstępstwo od wiary, Leon XIV i cała linia posoborowych przywódców nie mają żadnej władzy w Kościele. Jak przypomina bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV: „Promocja lub wyniesienie, nawet jeśli były niekwestionowane i za jednomyślną zgodą wszystkich Kardynałów, będą nieważne, nieobowiązujące i bezwartościowe”.
Katolicy pozostający w łączności z nieprzerwanym Magisterium Kościoła mają obowiązek odrzucić tę adhortację jako przejaw apostazji niemej (Św. Pius X, Pascendi), pamiętając, że prawdziwa miłosierdzie wymaga najpierw głoszenia prawdy: „Kto bowiem wstydzi się Mnie i moich słów, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie” (Łk 9,26).
Za artykułem:
Leon XIV w Dilexi te: Nie można oddzielać wiary od miłości do ubogich (episkopat.pl)
Data artykułu: 09.10.2025
