Portal Vatican News (9 października 2025) informuje o powołaniu pięciu „sędziów” do rozpatrzenia sprawy byłego jezuity – „ks.” Marka Rupnika oskarżanego o liczne nadużycia seksualne i duchowe. W skład „trybunału” weszły kobiety oraz „duchowni” niezwiązani z „Dykasterią Nauki Wiary”, co – zdaniem autorów – ma „gwarantować autonomię i niezależność”. Artykuł przemilcza fundamentalne kwestie doktrynalne, redukując sprawę do technicznych procedur, podczas gdy cały spektakl stanowi jedynie cyniczne widowisko mające ukryć systemowy upadek antykościoła posoborowego.
Nieprawomocność i herezja w samych fundamentach pseudo-procesu
„Trybunał” powołany przez posoborową sekty nie posiada żadnej legitymizacji w prawie kanonicznym Kościoła Katolickiego. Już sam fakt udziału kobiet w składzie sędziowskim stanowi jawne pogwałcenie Caput III, can. 4 Soboru Trydenckiego, który wyraźnie zastrzega władzę sądowniczą wyłącznie dla kapłanów. Jak przypomina św. Paweł: „mulieres in ecclesiis taceant” („kobiety niech milczą w zgromadzeniach” – 1 Kor 14,34).
Rzekomy „proces” to jedynie świecka parodia wymiaru sprawiedliwości, gdzie „ks.” Rupnik pozostaje formalnie członkiem kleru pomimo jawnego publicznego grzechu ciężkiego i podejrzenia o herezję. Tymczasem według niezmiennego nauczania Kościoła:
„Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu i bez żadnej deklaracji na skutek rezygnacji dorozumianej, uznanej przez samo prawo, jeśli duchowny:…4. Publicznie odstępuje od wiary katolickiej” (Kanon 188.4 KPK 1917).
Systemowa hipokryzja antykościoła: od ekskomuniki do reinstalacji
Przypadek „ks.” Rupnika obnaża całkowite zerwanie posoborowia z zasadą „Ecclesia abhorret a sanguine” („Kościół brzydzi się krwią” – tj. unika wyroków śmierci, ale surowo karze grzechy). Jak czytamy w Syllabusie błędów Piusa IX:
„Kościół nie ma prawa używać siły ani nie posiada żadnej władzy doczesnej, bezpośredniej lub pośredniej” (Pkt 24).
Tymczasem struktury okupujące Watykan najpierw „ekskomunikowały” Rupnika za świętokradzkie rozgrzeszenie (czyniąc to w sposób niekanoniczny, bez zachowania procedur), by następnie cofnąć karę w akcie całkowitej samowoli. To klasyczny przykład działania sekty, gdzie dyscyplina służy wyłącznie celom propagandowym, nie zaś naprawie dusz czy zachowaniu czystości wiary.
Demolowanie sztuki sakralnej jako substytut nawrócenia
Histeryczne działania polegające na „zasłanianiu mozaik” Rupnika stanowią typowo modernistyczną reakcję: zastępowanie walki z grzechem walką z jego zewnętrznymi przejawami. Podczas gdy prawdziwy Kościół nakazywałby publiczną pokutę i zadośćuczynienie (jak w przypadku cesarza Teodozjusza upokorzonego przez św. Ambrożego), neo-kościół ogranicza się do gestów czysto wizerunkowych.
Jak trafnie zauważa Encyklika Quas Primas Piusa XI:
„Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw i gdy już nie od Boga, lecz od ludzi wywodzono początek władzy, stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą” (Pius XI, Quas Primas).
Milczenie o istocie: utrata stanu duchownego i świętokradztwo
Najcięższym zarzutem wobec całej tej farsy jest całkowite przemilczenie kwestii ważności święceń Rupnika i konsekwentnie – ważności sprawowanych przez niego sakramentów. Jeśli przyjąć, że oskarżenia o nadużycia duchowe są prawdziwe, to zgodnie z nauczaniem św. Roberta Bellarmina:
„Jawny heretyk nie może być Papieżem. Nie można sprzeciwić się, że charakter w nim pozostaje, ponieważ gdyby pozostał Papieżem z powodu charakteru, skoro jest on niezacieralny, nigdy nie mógłby zostać złożony z urzędu” (De Romano Pontifice).
Analogicznie – duchowny publicznie żyjący w grzechu ciężkim i głoszący herezje (poprzez swoje czyny) automatycznie traci jurysdykcję, a wszelkie jego posługiwanie sakramentami stanowi świętokradztwo. Tymczasem artykuł traktuje go wciąż jako „księdza”, co jest jawnym zgorszeniem.
Teatr absurdu zamiast sprawiedliwości
Cała procedura „trybunału” to klasyczny przykład modernistycznej „hermeneutyki ciągłości” – pozorowania działania zgodnego z prawem kanonicznym przy całkowitym odrzuceniu jego duchowego fundamentu. Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili sane exitu:
„Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (Pkt 26 – potępione).
W miejsce prawdziwego sądu kościelnego mamy więc świecki spektakl z udziałem kobiet-sędziów, gdzie głównym celem nie jest ratowanie dusz ani zachowanie czystości wiary, lecz „unikanie przesłania o obojętności Stolicy Apostolskiej” (jak cynicznie przyznał „kard.” O’Malley).
Jedyna droga naprawy: powrót do niezmiennego Magisterium
Sprawa Rupnika obnaża całą głębię kryzysu posoborowej sekty: brak autentycznej władzy kluczy, zastąpienie teologii moralnej psychologizmem, redukcja dyscypliny kościelnej do zarządzania kryzysowego PR. Jak przypomina Bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV:
„Jeśli kiedykolwiek okaże się, że Rzymski Papież […] odstąpił od Wiary Katolickiej lub popadł w jakąś herezję: […] wyniesienie […] będzie nieważne, nieobowiązujące i bezwartościowe”.
Tylko całkowite odrzucenie soborowego eksperymentu i powrót do niezmiennej doktryny katolickiej sprzed 1958 roku może przerwać tę spiralę apostazji. Wszelkie zaś „reformy” w obrębie posoborowego systemu są jedynie przestawianiem krzeseł na tonącym Titanicu modernizmu.
Za artykułem:
Mianowano Sędziów Trybunału w sprawie ks. Marka Rupnika (vaticannews.va)
Data artykułu: 13.10.2025
