Portal Opoka (9 października 2025) relacjonuje krytykę minister Barbary Nowackiej za jej edukacyjne eksperymenty, w tym próby marginalizacji katechezy i wprowadzenie kontrowersyjnej „edukacji zdrowotnej”. Autor, br. Damian Wojciechowski TJ, obwinia Episkopat o sabotowanie ministerialnych planów, nie dostrzegając, że obie strony działają w ramach tej samej antykatolickiej matrixowej gry.
Naturalistyczna utopia w służbie państwowego absolutyzmu
Propozycje ministerialne – zniesienie prac domowych, de facto likwidacja katechezy i wprowadzenie „edukacji zdrowotnej” – to klasyczne narzędzia inżynierii społecznej w duchu encykliki Divini Redemptoris, gdzie Pius XI potępił „państwo opiekuńcze” jako narzędzie zniewolenia. Gdy Wojciechowski pisze o „zdrowych i tłuściutkich, głupiutkich” obywatelach, mimochodem dotyka sedna: to realizacja paidei sofistycznej, gdzie cel wychowania sprowadza się do produkcji posłusznych poddanych, nie zaś – jak nakazuje Divini Illius Magistri Piusa XI – „prawdziwych dzieci Bożych„.
„Niech sami rodzice decydują do jakiej prywatnej, kościelnej, komunistycznej czy ekologicznej szkoły chcą posłać swoje dzieci”.
Ten pozornie chrześcijański postulat jest zdradą katolickiej nauki społecznej. Kościół zawsze nauczał, że państwo nie ma prawa uchylać się od obowiązku finansowania szkół katolickich jako jedynej formy edukacji zgodnej z prawem naturalnym (Pius XI, Divini Illius Magistri). Propozycja „wolnego wyboru” między szkołą katolicką a komunistyczną to przyzwolenie na bałwochwalczy relatywizm, potępiony przez św. Piusa X w Pascendi jako „synteza wszystkich herezji„.
Episkopat jako współwinny destrukcji
Gdy autor lamentuje, że „biskupi ciągle mają jednak niemały posłuch w społeczeństwie”, popełnia grzech eklezjologicznego fałszu. Posoborowy „Episkopat” to struktura całkowicie uzależniona od państwa – czego dowodem są choćby konkordaty podpisane z masonerią rządzącą. Jak przypomina bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV, „heretyk automatycznie traci wszelką jurysdykcję„. Tymczasem „biskupi”, którzy:
1. Uznali władzę antykatolickiego rządu nad katechezą
2. Milczeli wobec usuwania krzyży ze szkół
3. Nie ekskomunikowali twórców „edukacji zdrowotnej” propagującej rozwiązłość
– stali się współautorami tej destrukcji. Ich „sprzeciw” to teatralna szarada, by zachować pozory wpływów.
Milczenie o królewskim prawie Chrystusa
Najcięższym grzechem tekstu jest całkowite przemilczenie doktryny o społecznym panowaniu Chrystusa Króla. Gdy Wojciechowski pisze o „normalnym kraju”, gdzie minister dostałaby dymisję, zapomina, że w państwie katolickim takie propozycje jak likwidacja katechezy skutkowałyby nie tylko dymisją, ale procesem o zdradę podstaw porządku publicznego. Pius XI w Quas Primas jednoznacznie stwierdza: „Królowanie Odkupiciela naszego obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa„.
„Zamiast Pani Minister miałaby choć trochę autorefleksji, to sama podałaby się do dymisji, albo przynajmniej spróbowała by tych okropnych biskupów zaprosić na kawę”.
To zdanie obnaża świecką mentalność autora. W katolickim porządku nie ma miejsca na „kawę i ciasteczka” z apostatami. Kanon 2334 Kodeksu z 1917 roku nakazuje: „Wszyscy apostaci, heretycy i schizmatycy podlegają ipso facto ekskomunice„. Minister otwarcie zwalczająca katolicyzm nie może liczyć na dialog – tylko na natychmiastową reakcję prawowitej władzy kościelnej, która w posoborowej pseudo-strukturze nie istnieje.
Fałszywa dychotomia: libertynizm vs. państwowy totalitaryzm
Proponowana przez autora alternatywa – „ministerialny socjalizm” versus „wolny wybór szkół” – to iluzja wyboru między dwiema formami apostazji. Katolicka zasada subsidiaritas (pomocniczości) nigdy nie oznaczała abdykacji państwa z obowiązku wspierania jedynej prawdziwej religii. Jak przypomina Syllabus Piusa IX (pkt 77): „W obecnym czasie nie jest rzeczą stosowną, aby religia katolicka była uważana za jedyną religię państwa, przy wykluczeniu wszystkich innych form kultu” – należy uznać za błąd potępiony.
Duchowa pustka jako źródło kryzysu
Najwymowniejsze w całym tekście jest to, czego nie ma: odniesienia do nadprzyrodzonego celu edukacji. Gdy Wojciechowski krytykuje „edukację zdrowotną”, robi to wyłącznie w imię „zdrowego rozsądku”, nie zaś – jak nakazuje Sobór Trydencki – w obronie dusz zagrożonych peccatum mortale (grzechem śmiertelnym). Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia (co potępia św. Pius V w Quo Primum), zagraża świętokradztwem.
Ta świecka perspektywa „walki politycznej”, oderwanej od rzeczywistości łaski i grzechu, dowodzi, że zarówno minister Nowacka, jak i jej krytycy tkwią w tej samej modernistycznej pułapce. Jak diagnozował św. Pius X w Lamentabili: „Kościół nie jest prawdziwym i doskonałym społeczeństwem, ani nie posiada własnych i stałych praw” – to błąd, który dziś zatruł zarówno lewicę, jak i pozornych „obrońców Kościoła”.
Za artykułem:
Minister Nowacka mówi: No pasaran! Winien jest Episkopat! (opoka.org.pl)
Data artykułu: 09.10.2025
