Portal Opoka (13 października 2025) relacjonuje deklarację Ursuli von der Leyen o przeznaczeniu funduszy UE na odbudowę Strefy Gazy w ramach „planu pokojowego” negocjowanego przez USA, Katar, Egipt i Turcję. Szefowa Komisji Europejskiej zapowiedziała, że Unia będzie „aktywną siłą w grupie darczyńców” dla Autonomii Palestyńskiej, wznowi misję monitorującą przejście graniczne z Egiptem oraz wesprze „reformy” Mahmuda Abbasa. W tle szczytu w Szarm el-Szejk z udziałem Donalda Trumpa, który – według unijnej szefowej dyplomacji Kai Kallas – umożliwił „przełom dyplomatyczny”.
Finansowanie terroryzmu pod płaszczykiem humanitaryzmu
Deklaracja von der Leyen stanowi jawną współpracę ze strukturami wspierającymi terroryzm. Hamas, odpowiedzialny za masakrę 251 Izraelczyków 7 października 2023 r., pozostaje faktycznym władcą Strefy Gazy, a środki przeznaczone na „odbudowę” nieuchronnie zasilą jego infrastrukturę militarną. Jak stwierdza św. Augustyn w Państwie Bożym: „Państwo pozbawione sprawiedliwości staje się zorganizowaną bandą rozbójników” (Lib. IV, Cap. IV). Unia Europejska, finansując struktury kontrolowane przez organizację uznaną za terrorystyczną przez USA, Izrael i Egipt, staje się wspólnikiem moralnego i materialnego zła.
„Będziemy aktywną siłą w grupie darczyńców na rzecz Palestyny. Zapewnimy również fundusze UE na odbudowę Gazy”
To zdanie demaskuje hipokryzję świeckiego humanitaryzmu, który pomija fundamentalną zasadę katolickiej nauki społecznej: bonum ex integra causa, malum ex quocumque defectu (dobro wynika z nieskazitelnej przyczyny, zło z jakiegokolwiek braku). Jak nauczał Pius XI w Divini Redemptoris, żadne „dobro społeczne” nie może usprawiedliwić współpracy z siłami antycywilizacyjnymi. Milczenie wobec roli Hamasu w obecnych rozmowach jest zgodą na utrwalenie struktur grzechu.
Relatywizm moralny jako podstawa „planu pokojowego”
Kompromisowa formuła szczytu w Szarm el-Szejk, gdzie terroryści zasiadają przy stole z przedstawicielami mocarstw, stanowi karykaturę katolickiego pojęcia sprawiedliwości. „Pokój jest dziełem sprawiedliwości” (Iz 32,17), przypominał Pius XII w radiowym orędziu z 24 sierpśnia 1939 r., lecz współczesne elity odwracają tę kolejność – pokój utożsamiają z zawieszeniem walk przy zachowaniu niesprawiedliwych struktur.
Donald Trump, przedstawiany jako „architekt przełomu”, wpisuje się w ten paradygmat utylitarystycznej polityki, gdzie wymiana zakładników zastępuje wymiar sprawiedliwości. Tymczasem św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 40, a. 1) precyzuje: „Sprawiedliwa wojna wymaga słusznej przyczyny, właściwej intencji oraz uprawnionej władzy”. Brak potępienia samego Hamasu jako strony konfliktu przekreśla moralną legitymację całego procesu.
Europa jako „siła aktywna” w budowaniu wieży Babel
Zapowiedź wznowienia unijnej misji granicznej (EUBAM Rafah) oraz wsparcia „reform” Autonomii Palestyńskiej odsłania rzeczywisty cel tych działań: legitymizację pseudo-państwowości opartej na negacji praw Izraela do istnienia. Jak alarmował już Pius X w liście Notre charge apostolique (1910), moderniści dążą do zastąpienia Królestwa Chrystusowego „królestwem sprawiedliwości i miłości” pozbawionym nadprzyrodzonych fundamentów.
Von der Leyen i Kallas, promując „pokój” bez odniesienia do prawa naturalnego i porządku nadprzyrodzonego, realizują program opisany w Syllabusie Piusa IX (1864): „Państwo jako źródło wszelkich praw może działać bez ograniczeń” (potępiona teza 39). W tym kontekście „reformy” Autonomii Palestyńskiej oznaczają jedynie dalszą sekularyzację i marginalizację miejscowych chrześcijan, o czym świadczy exodus wspólnot katolickich z Betlejem i Ramallah.
Zawieszony sąd ostateczny: milczenie o nadprzyrodzoności
Najcięższym zarzutem wobec prezentowanej narracji jest całkowite pominięcie wymiaru duchowego konfliktu. Żadna z cytowanych postaci nie wspomina o chrześcijańskich korzeniach Ziemi Świętej, prześladowaniu tamtejszych katolików przez islamistów ani o obowiązku nawrócenia narodów. Tymczasem Leon XIII w Annun sacrum (1899) jednoznacznie stwierdzał: „Cały rodzaj ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”, zaś Pius XI w Quas primas (1925) podkreślał: „Pokój Chrystusa można znaleźć tylko w Królestwie Chrystusa”.
Unijni urzędnicy, promując świecki model „pokojowego współistnienia”, odrzucają tym samym fundamentalną zasadę społeczną: Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia). Finansowanie struktur wrogich chrześcijaństwu pod płaszczykiem neutralności stanowi akt zdrady cywilizacyjnej.
Apokaliptyczny syndrom: Europa finansująca własnych grabarzy
Decyzja UE wpisuje się w szerszy trend samobójstwa Zachodu opisany już przez Piusa XII w przemówieniu do patrycjatu rzymskiego (1952): „Narody, które pozwalają, by zasady chrześcijańskie upadły […] przygotowują sobie wieczną noc”. Wspierając islamistów w imię multikulturalizmu, Bruksela realizuje scenariusz z Apokalipsy: „I dali bestii władzę, aby prowadziła wojnę ze świętymi” (Ap 13,7).
Katastrofalna polityka migracyjna, finansowanie aborcji w krajach trzecich poprzez fundusze „pomocy rozwojowej”, a teraz dotowanie Hamasu – oto trzy filary cywilizacji śmierci budowanej na gruzach Christianitas. Jak przestrzegał św. Pius X w encyklice Pascendi (1907), modernistyczna herezja prowadzi do „całkowitego zniszczenia religii”.
Jedyną odpowiedzią katolika na tę spiralę zdrady może być nieugięte trwanie przy Regno Sociale di Cristo – Społecznym Królestwie Chrystusa, któremu poddać się muszą wszystkie narody, począwszy od tych odpowiedzialnych za obecny chaos. Jak przypomina bulla Piusa IX Quanta cura (1864): „Kościół jest prawdziwą i doskonałą społeczeństwą, wolną i posiadającą własne prawa”. Dopóki Europa nie uzna tej zasady, jej „plany pokojowe” pozostaną jedynie przedsionkiem nowego piekła.
Za artykułem:
UE zapewni fundusze na odbudowę Strefy Gazy (opoka.org.pl)
Data artykułu: 13.10.2025
