Portal ACI Africa informuje o decyzji rzymskiej Dykasterii Ewangelizacji zawieszającej formację seminarzystów w diecezji Wamba w Demokratycznej Republice Konga. Powodem ma być „trudne środowisko kościelne” spowodowane sprzeciwem części duchowieństwa i laikatu wobec biskupa nominata Emmanuela Ngony Ngotsiego. „Administrator apostolski” Sosthène Ayikuli Udjuwa poinformował seminarzystów, że mogą ubiegać się o przyjęcie do innych diecezji lub zgromadzeń zakonnych. Decyzja ta odsłania głębszy kryzys posoborowej pseudo-dyscypliny kościelnej, która poddaje się dyktatowi nacjonalistycznych namiętności.
Kapitulacja przed plemiennym partykularyzmem
„niektórzy członkowie duchowieństwa i laikatu nalegają, aby diecezją kierował rodak z regionu”
Sprzeciw wobec kanonicznego mianowania biskupa ze względu na kryterium etniczne stanowi jawną zdradę katolickiego uniwersalizmu. Ecclesia catholica non est nationum confoederatio (Kościół katolicki nie jest konfederacją narodów) – jak przypominał Pius XII w encyklice Mystici Corporis. Posoborowe struktury, akceptując tę rebelię, praktykują najgorszy rodzaj modernizmu: podporządkowanie nadprzyrodzonej misji Kościoła świeckim ideologiom plemiennym.
Św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis demaskował takich „reformatorów”: „Buntując się przeciwko władzy (…) ukrywają się pod maską posłuszeństwa, podczas gdy faktycznie odmawiają posłuszeństwa”. W tym przypadku Dykasteria Ewangelizacji nie nakazuje posłuszeństwa prawowitemu pasterzowi, lecz sankcjonuje anarchię, zawieszając formację kapłańską – fundament życia kościelnego.
Upadek formacji kapłańskiej: od seminarium do „centrum przejściowego”
Decyzja o zamknięciu Seminarium św. Leona Mniejszego w Lingondo ukazuje całkowite wypaczenie koncepcji kapłaństwa. Zamiast „uczynić ich uczestnikami swego kapłaństwa” (Pius XI, Ad catholici sacerdotii), posoborowcy redukują formację do technicznego procesu „przemieszczania kadr”. Propozycja, by seminarzyści „kontaktowali się z innymi biskupami” lub wstępowali do zgromadzeń zakonnych, przypomina bardziej procedurę korporacyjnego HR niż rozeznawanie powołań.
Kanony soboru trydenckiego (sesja XXIII) nakazywały: „Każda diecezja będzie miała kolegium kleryków (…) pod kierunkiem najgodniejszych mistrzów”. Tymczasem współczesny neokościół – jak widać na przykładzie Wamby – porzuca obowiązek formowania kapłanów na rzecz politycznego zarządzania kryzysowego.
„Trudne środowisko kościelne” jako symptomatyczna fraza
Użycie przez rzymską Dykasterię sformułowania o „trudnym środowisku kościelnym” zdradza całkowitą sekularyzację myślenia. W tradycyjnej eklezjologii „Bramy piekielne nie przemogą Kościoła” (Mt 16,18), a wszystkie kryzysy są wezwaniem do świętości. Tymczasem neokościół przyjmuje językowy schemat korporacyjnych raportów, gdzie „trudne środowisko” usprawiedliwia likwidację działalności podstawowej.
Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice pouczał: „Papież może przekazywać władzę biskupom, ale nie może zmienić natury Kościoła”. Dykasteria Ewangelizacji – wierna duchowi soborowej „autodemolizacji” (Paweł VI) – odwraca tę logikę: zamiast umacniać struktury nadprzyrodzone, poddaje się presji środowiska.
Milczenie o nadprzyrodzonym charakterze kapłaństwa
Najcięższym zarzutem wobec całej sytuacji jest całkowite przemilczenie sakramentalnej i ofiarnej natury kapłaństwa. W komunikacie brak jakiegokolwiek odniesienia do:
- Ofiary Mszy Świętej jako celu formacji kapłańskiej (Pius XII, Mediator Dei)
- Obowiązku modlitwy za powołanych („Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało”)
- Grzechu szkandalizowania powołań przez rebelię przeciw biskupowi
To milczenie jest wymowne: dla struktury neokościelnej kapłan jest menedżerem społeczności, nie zaś alter Christus. Bulla Piusa V Quo primum tempore ustanawiająca wieczysty charakter Mszy trydenckiej stanowiła: „Kapłan sprawujący Ofiarę działa w zastępstwie Chrystusa”. W Wambie zaś kapłaństwo stało się przedmiotem politycznego targu.
Kanon 188.4 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917) jako probierz wierności
W sytuacji gdy „administrator apostolski” toleruje bunt przeciw prawowitemu biskupowi, należy przypomnieć kanon 188.4: „Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu (…) jeśli duchowny publicznie odstępuje od wiary katolickiej”. Buntujący się duchowni i laikat – odrzucając zasadę apostolskiej sukcesji – dokonują właśnie takiej publicznej defekcji.
Jan od św. Tomasza, komentując Bellarmina, podkreślał: „Jawny heretyk nie może być członkiem Kościoła, więc tym bardziej nie może sprawować jurysdykcji”. W omawianym przypadku posoborowa hierarchia nie tylko nie egzekwuje tej zasady, ale sankcjonuje chaos, zawieszając formację kapłańską – jak gdyby Chrystus nie miał mocy powoływać kapłanów w czasach prześladowań.
Duchowa ruina jako owoc soborowej „autodemolizacji”
Cała sytuacja w Wambie stanowi plastikowe odzwierciedlenie proroctwa kardynała Alfredo Ottavianiego z Intervention on the Church in the Modern World (1964): „Otwartość na świat prowadzi do zamknięcia na Boga”. Gdy w 1976 roku abp Marcel Lefebvre otwierał seminarium w Ecône pomimo zakonu Pawła VI, działał w duchu wiary: „Non possumus”. Dziś zaś rzymska Dykasteria zamyka seminarium w imię politycznego konformizmu.
Artykuł ACI Africa – podobnie jak cała posoborowa narracja – przemilcza kluczową kwestię: prawdziwy kryzys w Wambie nie jest „środowiskowy”, lecz doktrynalny. Gdy zniknie wiara w nadprzyrodzony charakter Kościoła, pozostaje tylko zarządzanie kryzysowe w sekularnej instytucji. Jak pisał Pius XI w Quas Primas: „Odrzucenie panowania Chrystusa prowadzi do anarchii dusz”.
Za artykułem:
Vatican halts seminary formation in DR Congo diocese ‘until further notice’ (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 13.10.2025
