Portal Catholic News Agency (14 października 2025) relacjonuje o wprowadzeniu przez diecezję Lexington programu „net-zero”, mającego do 2030 roku uczynić wszystkie budynki kościelne „neutralnymi klimatycznie”. Inicjatywa, inspirowana encykliką Laudato Si’ „papieża” Franciszka, obejmuje 59 parafii w centralnej i wschodniej części Kentucky. Dyrektor Biura Pokoju i Sprawiedliwości Josh Van Cleef uzasadnia działania cytatem z Psalmu 24:1 („Ziemia należy do Pana”) oraz ogólnikowym odwołaniem do „chrześcijańskiego powołania ochrony dzieła Bożego”.
Redukcja misji Kościoła do świeckiego aktywizmu
Plan diecezji Lexington stanowi jawną kapitulację przed świecką agendą ekopolityki, całkowicie pomijającą nadprzyrodzony cel Kościoła. Czterostopniowy program („pomiar emisji”, „efektywność energetyczna”, „energia słoneczna”, „elektryfikacja”) to wierne odzwierciedlenie dokumentów ONZ dotyczących zrównoważonego rozwoju, nie zaś depozytu wiary. Van Cleef otwarcie przyznaje, że źródłem inspiracji jest numer 217 Laudato Si’, gdzie „papież” stwierdza:
„Życie naszym powołaniem jako obrońców Bożego dzieła jest życiem w cnocie. Nie jest to drugorzędny wymiar życia chrześcijańskiego”
– co stanowi heretyckie nadanie równorzędnej rangi sprawom doczesnym i zbawieniu duszy.
Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) jednoznacznie określił zadanie Kościoła: „Narody zrozumieją, że nie ma dla nich pokoju ani pomyślności, dopóki królestwa Chrystusowego nie uznają i z pokorą uczczą”. Tymczasem dokument diecezji Lexington redukuje missio Ecclesiae do technokratycznych wskaźników emisji CO2, całkowicie pomijając obowiązek głoszenia jedynej prawdziwej wiary i udzielania sakramentów.
Laudato Si’ jako narzędzie religijnego synkretyzmu
Przedstawiona w artykule „ekologia integralna” to jedynie kamuflaż dla bałwochwalczego kultu natury, stojącego w jaskrawej sprzeczności z katolicką koncepcją stworzenia jako dzieła podporządkowanego chwale Bożej. Summa Theologica (II-II, q. 94) św. Tomasza z Akwinu potępia wszelkie formy oddawania czci stworzeniu: „Grzechem jest oddawanie czci stworzeniu zamiast Stwórcy”. Tymczasem Van Cleef posuwa się do stwierdzenia:
„Wiemy, że całe stworzenie komunikuje chwałę Boga i jest świętym miejscem, gdzie spotykamy Boga”
– co stanowi otwarte nawiązanie do panteistycznych koncepcji potępionych w Syllabusie błędów Piusa IX (propozycje 1, 4, 7).
Warto odnotować milczące przyjęcie przez diecezję globalistycznej narracji klimatycznej, całkowicie ignorującej nauczanie Piusa XII o „świętej nierówności” stanów i narodów (Summi Pontificatus, 1939). Program „net-zero” bezrefleksyjnie powiela cele Agendy 2030 ONZ, podczas gdy Leon XIII w Rerum novarum (1891) przestrzegał: „Kościół z całą powagą broni nienaruszalności własności prywatnej” – zasady dewastowanej przez przymusową „transformację energetyczną”.
Teologiczne bankructwo „zielonego katolicyzmu”
Próba uzasadnienia działań diecezji fragmentem z Księgi Rodzaju o „czynieniu sobie ziemi poddaną” (Rdz 1,28) to manipulacja wyrywająca tekst z kontekstu teologicznego. Św. Augustyn w Państwie Bożym (ks. XIX, rozdz. 15) wyjaśnia: „Pierwszym celem człowieka jest oddawanie czci Bogu, a dopiero potem korzystanie z dóbr stworzonych”. Tymczasem cały projekt Lexington odwraca tę hierarchię, czyniąc z redukcji emisji CO2 sui generis akt wiary.
Bulla Cum ex Apostolatus Officio (1559) Pawła IV jednoznacznie stwierdza, że „heretyk nie może sprawować władzy w Kościele”. Tymczasem „biskup” John Stowe otwarcie propaguje doktrynę sprzeczną z nauczaniem św. Roberta Bellarmina, który w De Romano Pontifice (ks. II, rozdz. 30) nauczał: „Głównym zadaniem Pasterzy jest troska o dusze, a nie o rzeczy doczesne”.
Milczenie o rzeczywistych problemach duchowych
Najcięższym zarzutem wobec całej inicjatywy jest całkowite pominięcie stanu duchowej dewastacji spowodowanej posoborową apostazją. Podczas gdy diecezja angażuje środki w panele słoneczne:
1. Brak wzmianki o liczbie ważnie sprawowanych Mszy św. czy udzielonych sakramentów
2. Żadnej analizy stanu wiary wiernych czy liczby nawróceń
3. Całkowite milczenie w sprawie katastrofalnych statystyk porzucania praktyk religijnych
Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907) demaskował takie działania jako „przenoszenie naturalizmu do doktryny katolickiej” (cz. III). Słowa te znajdują dosłowne potwierdzenie w deklaracji Van Cleefa:
„Nie angażujemy się w troskę o stworzenie z powodów partyjnych […]. Dla nas chodzi o wiarę”
– co stanowi jawną instrumentalizację religii dla celów politycznych.
Tymczasem kanon 1372 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku nakazuje: „Kapłani winni pamiętać, że ich podstawowym obowiązkiem jest troska o dusze”. Inicjatywa Lexington stanowi więc otwarte pogwałcenie prawa kanonicznego na rzecz świeckiej mody.
Strukturalna współpraca z antykatolickimi siłami
Artykuł ujawnia niepokojące powiązania diecezji z globalnymi strukturami:
– Współpraca z Laudato Si’ Action Platform – narzędziem watykańskiej biurokracji promującej cele ONZ
– Wzorcowanie działań na projektach archidiecezji Waszyngton (tworzącej masonerię „Laudato Trees”)
– Bezkrytyczne przyjęcie języka rewolucji klimatycznej („net-zero”, „społeczność odporna”)
Św. Pius X w dekrecie Lamentabili sane (1907) potępił jako herezję zdanie: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim” (propozycja 58). Tymczasem cały projekt Lexington zakłada ewolucję doktryny wbrew niezmiennemu depozytowi wiary, co Pius XII określił w Humani generis (1950) jako „bezbożny i śmiertelny błąd”.
W świetle tych faktów program „net-zero” diecezji Lexington należy rozumieć nie jako akt wiary, lecz jako religijną legitymizację globalistycznej rewolucji, stojącej w fundamentalnej sprzeczności z katolickim porządkiem nadprzyrodzonym. Jak głosi tradycyjna łacińska maksyma: Ubi nihil divinum, ibi nihil sanctum – „Gdzie nie ma nic Boskiego, tam nie ma nic świętego”.
Za artykułem:
Diocese of Lexington launches net-zero plan inspired by Laudato Si’ (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 14.10.2025
