Film „Wielkie Ostrzeżenie”: Nowa Ewangelizacja czy modernistyczne złudzenie?

Portal Opoka.org.pl przedstawia film „Wielkie Ostrzeżenie” jako dzieło „poruszające sumienia” i „wzywające do nawrócenia”, opatrzone entuzjastycznym komentarzem „ks.” Mateusza Szerszenia, redaktora naczelnego pisma „Któż jak Bóg”. Produkcja Juana Carlosa Salasa Tameza ma rzekomo ukazywać „prawdę o człowieku” poprzez „duchowe lustro”, zdobywając przy tym 13 nagród na festiwalach, w tym na XXXIX Międzynarodowym Katolickim Festiwalu Filmów i Multimediów „Niepokalana” 2025. W rzeczywistości mamy do czynienia z typowym produktem posoborowej duchowości, który pod płaszczykiem pobożności przemyca niebezpieczne półprawdy i relatywizuje niezmienne zasady wiary katolickiej.

Duchowy relatywizm w miejsce dogmatycznej precyzji

Twórcy deklarują, iż film stawia pytanie: „Co by się stało, gdyby można było zobaczyć swoje życie z innej perspektywy? Tak jak widzi je Bóg?”. Już tu ujawnia się fundamentalny błąd antropocentryzmu, charakterystyczny dla neo-kościoła. Perspektywa Boga nie jest bowiem „innym punktem widzenia” do wyboru, lecz obiektywną prawdą objawioną w depozycie wiary (1 Tm 6:20), której Kościół jest stróżem. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis ostrzegał przed modernistyczną tendencją do zastępowania „prawdy objawionej” subiektywnym „doświadczeniem duchowym”.

„Ks.” Szerszeń zachwala film jako narzędzie, które „wzbudzi pragnienie przemiany”, całkowicie pomijając konieczność łaski uświęcającej, bez której nawrócenie jest niemożliwe (J 15:5). To klasyczny przykład pelagiańskiego przeakcentowania ludzkich wysiłków kosztem nadprzyrodzonej łaski, potępionego przez Sobór Kartagiński (418 r.) i bullę Exsurge Domine Leona X (1520).

Milczenie o grzechu śmiertelnym i konieczności sakramentów

W całym artykule brakuje kluczowych pojęć katolickiej doktryny:

„Zaślepienie jest jednym z najpotężniejszych narzędzi szatana. Człowiek, który nie widzi konsekwencji swoich wyborów, łatwo wpada w pułapkę grzechu ciężkiego”

– mówi „ks.” Szerszeń, ale już nie precyzuje, że grzech ciężki oznacza utratę stanu łaski uświęcającej i realne niebezpieczeństwo potępienia wiecznego (Katechizm Rzymski, rozdz. VII). Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do „stołu zgromadzenia” (Novus Ordo Missae), a rubryki naruszają teologię Ofiary przebłagalnej, jest świętokradztwem.

Film rzekomo „dotyka trudnych tematów: aborcji, kryzysu wartości”, jednak w żadnym miejscu nie pada stwierdzenie, że aborcja jest zbrodnią wołającą o pomstę do nieba (Katechizm św. Piusa X), ani że pozbawiona łaski „kultura bez Boga” to nie abstrakcja, lecz realizacja programu masońskiego „zniszczenia Królestwa Chrystusowego” (Pius IX, Quanta cura).

Fałszywe ekumeniczne pocieszenie

Najgroźniejszym elementem jest deklaracja „ks.” Szerszenia: „Nawet najcięższe grzechy mogą zostać przebaczone, jeśli serce otworzy się na działanie Ducha Świętego”. To heretyckie uproszczenie, pomijające konieczność:

1. Żalu doskonałego lub niedoskonałego zależnego od łaski (Sobór Trydencki, sesja XIV)
2. Spowiedzi usznej przed kapłanem mającym władzę kluczy (J 20:23; Kanon 6 o sakramencie pokuty)
3. Zadośćuczynienia Bogu i bliźniemu (Katechizm Rzymski, cz. II)

Taka „teologia” to czysty protestantyzm, odrzucony już przez św. Piusa V w bulli Ex omnibus afflictionibus (1567).

Nagrody festiwalu „Niepokalana” – znak czasu

Fakt, że film zdobył główną nagrodę na festiwalu „Niepokalana” (nazwa sama w sobie budząca niepokój – prawowierni katolicy mówią Niepokalane Poczęcie), świadczy o jego całkowitej zgodności z duchem posoborowej apostazji. Kongregacja Świętego Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907) potępiła jako błąd zdanie: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (pkt 58). Tymczasem właśnie owo „dostosowanie prawdy do współczesnego człowieka” stanowi sedno omawianej produkcji.

„Perspektywa wieczności” bez Sądu Ostatecznego

Artykuł podkreśla, że film „łączy realizm współczesnego świata z duchową perspektywą, która sięga wieczności”, ale ani razu nie wspomina o Sądzie Ostatecznym, piekle, czyśćcu czy niebie – fundamentalnych rzeczywistościach w każdym katolickim rachunku sumienia. To celowa redukcja nadprzyrodzoności do psychologizującej duchowości, dokładnie zgodna z modernistycznym programem „oczyszczenia chrześcijaństwa z elementów mitologicznych” (Alfred Loisy, potępiony w Lamentabili, pkt 61-65).

„Jan Paweł II” jako duchowy patron fałszywego nawrócenia

Szczególnie wymowne jest umieszczenie w artykule zapowiedzi „czuwania w Rzymie i marszu w Warszawie” z okazji 47. rocznicy wyboru „Jana Pawła II” – heretyka, który w Assisi ogłosił, że „wszystkie religie są drogami zbawienia” (1986), co Pius XI w Mortalium animos (1928) nazwał „bezbożnym przedsięwzięciem” i „zdradą Jedynego Zbawiciela”. To bezpośrednie powiązanie filmu z kultem apostaty pokazuje jego prawdziwą funkcję: nie nawrócenia na katolicyzm, lecz utrwalenia religijnego synkretyzmu pod płaszczykiem emocjonalnego przebudzenia.

Podsumowując, „Wielkie Ostrzeżenie” to kolejne narzędzie w arsenale neo-kościoła, który – jak pisał św. Pius X w Pascendi – „niszczy wiarę nie przez otwarte zaprzeczenia, lecz przez zatruwanie jej u źródeł”. Katolik trwający przy niezmiennej wierze wie, że prawdziwe nawrócenie zaczyna się od słów: „Panie, nie jestem godzien” (Mt 8:8), a nie od filmowego „przeżycia duchowego”. Ostrzeżeniem dla wiernych niech będą słowa Chrystusa: „Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze” (Mt 7:15).

Za artykułem:
„Wielkie Ostrzeżenie”. Film, który porusza sumienia i wzywa do nawrócenia   (opoka.org.pl)
Data artykułu: 14.10.2025

Podziel się tą wiadomością z innymi.