Portal Tygodnik Powszechny (14 października 2025) przedstawia analizę reakcji zachodnich elit na atak Hamasu z 7 października 2023 r., gdzie antropolog Joanna Tokarska-Bakir diagnozuje „tęsknotę pieska za wilkiem” u lewicowych intelektualistów usprawiedliwiających ludobójstwo Żydów. W całym wywodzie brakuje jednak fundamentalnego odniesienia do nadprzyrodzonego porządku i katolickiej doktryny o państwie żydowskim, co demaskuje modernistyczne skażenie autorów.
Naturalistyczne okaleczenie rzeczywistości
Artykuł opisuje zjawisko kulturowej patologii: „Zachodni pisarze, artyści, aktywiści prześcigali się (…) tłumacząc, dlaczego mieliśmy do czynienia ze zbrojnym oporem, a nie ludobójstwem”. Tokarska-Bakir słusznie piętnuje tę moralną perwersję, lecz czyni to wyłącznie w imię oświeceniowego humanizmu, całkowicie pomijając katolicką naukę o państwie żydowskim jako instrumentum Antichristi.
Jak uczył Pius XI w encyklice Quas primas: „Królestwo Chrystusa obejmuje wszystkich ludzi (…) Nie masz w żadnym innym zbawienia” (Dz 4,12). Tymczasem zarówno terroryści Hamasu, jak i ich apologeci z uniwersytetów Stanforda działają w ramach tej samej naturalistycznej rebelii przeciwko panowaniu Chrystusa Króla. Brak potępienia ataku jako bluźnierczego wystąpienia przeciwko Ludowi Przymierza stanowi zdradę podstaw doktryny katolickiej.
Antysemityzm jako heretycka reakcja na Objawienie
Krytykowany przez autorkę lewicowy antysemityzm stanowi jedynie współczesną mutację herezji potępionej już w Syllabusie Piusa IX: „Żydzi lewicy nie potrzebują, bo (…) są zbiorowością anty-ofiar”. Te słowa demaskują głębszy problem: odrzucenie teologii Narodu Wybranego jako nośnika Objawienia.
Św. Augustyn w De civitate Dei wyjaśniał, że Żydzi jako „świadkowie zbrodni” przeciwko Chrystusowi mają pozostać rozproszeni aż do czasów ostatecznych. Tymczasem współczesny filosemityzm i antysemityzm to dwie strony tej samej modernistycznej monety – oba odrzucają nadprzyrodzony porządek łaski na rzecz czysto politycznych rozgrywek.
„Czy lewicowy antysemityzm stanie się nową modą?” – pyta retorycznie autorka, nie zauważając, że stanowi on logiczną konsekwencję odrzucenia encykliki Mirari vos Grzegorza XVI, która potępiła „obrzydliwą wolność sumienia” jako źródło wszystkich błędów.
Ewangelia świeckiego humanizmu
Najbardziej jaskrawym przejawem apostazji w analizowanym tekście jest całkowite pominięcie eschatologicznego wymiaru konfliktu. Jak uczył św. Hieronim w komentarzu do Ezechiela: „Jerozolima ziemska pozostaje w niewoli aż do skończenia czasów pogan”. Tymczasem zarówno zwolennicy Hamasu, jak i ich krytycy z kręgów akademickich redukują rzeczywistość do czysto politycznej walki.
Wymownym symbolem tej redukcji jest tytuł zaczerpnięty z bajki o Muminkach – „Tęsknota pieska za wilkiem z lasu”. To profanacja języka w dyskusji o ludobójstwie, będąca owocem dekadenckiej kultury odrzucającej powagę grzechu. Gdy św. Pius X w Lamentabili sane potępiał modernistów za „traktowanie Pisma Świętego jak tekstu czysto ludzkiego”, precyzyjnie diagnozował źródło takich postaw.
Milczenie o królewskiej godności Chrystusa
Najcięższym zarzutem wobec analizy Tokarskiej-Bakir jest całkowite pominięcie katolickiej doktryny o społecznej władzy Chrystusa Króla. Jak nauczał Pius XI: „Państwa mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”. W konflikcie izraelsko-palestyńskim obie strony odrzucają tę prawdę:
– Hamas wprost poprzez dżihad przeciwko „niewiernym”
– Izrael pośrednio przez odrzucenie Mesjasza i trwanie w talmudycznym błądzeniu
Tymczasem autorka, zachwycona „odbudową zbiorowego życia” Żydów, pomija kluczowy fakt: bez uznania Chrystusa za Zbawiciela, jakiekolwiek „odrodzenie” pozostaje iluzją w obliczu wieczności. To milczenie jest wymownym świadectwem ducha świata, który przejął nawet pozornie konserwatywne środowiska.
Duch Soboru Watykańskiego II jako źródło zamętu
Opisywana przez portal reakcja zachodnich elit stanowi bezpośredni owiec herezji wolności religijnej promulgowanej w soborowej deklaracji Dignitatis humanae. Gdy Kościół przestał głosić konieczność podporządkowania państw prawom Chrystusa Króla, otworzył furtkę dla relatywizacji wszelkich wartości.
W 1907 r. Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane potępiło tezę, że „Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga” (pkt 20). Tymczasem zarówno apologeci Hamasu, jak i ich krytycy operują wyłącznie w ramach tak pojętego naturalizmu – stąd łatwość, z jaką przechodzą od „walki o wolność” do usprawiedliwiania rzezi.
„Na Stanfordzie zgłaszano przypadki grup przepuszczających studentów przez drzwi, dopiero gdy wyrecytowali «Fuck Israel, free Palestine»” – ten fakt demaskuje prawdziwe oblicze współczesnej edukacji jako narzędzia antychrześcijańskiej rewolucji.
Teologia wyzwolenia w nowym wydaniu
Analizowane zjawisko stanowi logiczną kontynuację potępionej przez Piusa XII teologii wyzwolenia. Gdy lewicowi intelektualiści głoszą, że „7 października powinien stać się świętem zwolenników demokracji”, powtarzają tylko błąd komunizujących „teologów” ubierających zbrodnię w szaty „sprawiedliwości społecznej”.
Św. Pius X w encyklice Pascendi demaskował takich myślicieli: „Moderniści (…) wmawiają, że Kościół zrodził się z potrzeby społecznej”. Dokładnie ta sama logika przyświeca dziś obrońcom Hamasu – redukującym rzeczywistość do walki „uciśnionych” z „oprawcami”, całkowicie pomijając wymiar duchowy.
Zanik poczucia sacrum
Najbardziej przerażającym aspektem całej dyskusji jest całkowity brak odniesienia do sądu ostatecznego. Gdy autorzy spierają się o „prawa człowieka” w Strefie Gazy, zapominają, że – jak nauczał św. Robert Bellarmin – „każda władza pochodzi od Boga” (De Romano Pontifice).
Tymczasem w analizowanym tekście nie znajdziemy ani jednego odniesienia do:
– Grzechu jako źródła konfliktu
– Potrzeby nawrócenia obu stron
– Roli Kościoła jako jedynego depozytariusza prawdy
– Ostrzeżenia przed świętokradztwem
To milczenie jest wymownym świadectwem apostazji milczenia, o której pisał kard. Alfredo Ottaviani w kontekście soborowych reform.
Jedyne rozwiązanie: Królestwo Chrystusa
Katolicka odpowiedź na opisywany konflikt mogłaby brzmieć tylko jedno: Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat! Jak uczył Pius XI, pokój jest możliwy jedynie przez poddanie narodów pod panowanie Chrystusa Króla. Tymczasem zarówno Hamas, jak i Izrael odrzucają tę prawdę:
– Palestyńczycy wprost poprzez islamski fundamentalizm
– Żydzi pośrednio przez odrzucenie Nowego Przymierza
Brak tej perspektywy w analizie Tokarskiej-Bakir czyni ją kolejnym głosem w modernistycznym chórze relatywizującym absolutne roszczenia Prawdy. Jak zapowiedział św. Paweł: „przyjdzie odstępstwo najpierw” (2 Tes 2,3) – i właśnie to odstępstwo obserwujemy w zachodnich reakcjach na krwawy konflikt w Ziemi Świętej.
Za artykułem:
Książka tygodnia: Joanna Tokarska-Bakir „Tęsknota pieska za wilkiem z lasu” (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 14.10.2025
